Waarom blijven mensen lang vasthouden aan het verkeerde?

Het zou kunnen,dat ze bang zijn om hun vriend of partner pijn te doen.Daarbij zijn we allemaal gewoontedieren,die er niet zo happig op zijn om in andere situaties terecht te komen.

Het "verkeerde" is vaak ook je zekerheid van dat moment. De stap voor veranderingen is daarom moeilijk omdat de toekomst onzeker is.

Ik denk dat veel mensen er hard aan werken om de 'verkeerde' zaken weer goed te krijgen. De meeste mensen weten ook dat dat tijd kost en dat je dus niet te snel moet opgeven.
Zelfs zonder dat je echt moet kan het dus zijn dat iemand toch nog even probeert om het goed te krijgen. Dat even is voor jou als buitenstaander misschien te lang, maar dan moet je niet vergeten dat als je IN de situatie zit, je vaak het overzicht van een buitenstaander niet hebt.
Daarbij zal zeker angst voor een verkeerde beslissing ook meespelen, of in geval van relatie: angst om alleen verder te moeten en de onzekerheid of je dat wel kunt, zeker als je nog nooit alleen bent geweest (hoewel dat voor mij juist de doorslag gaf, dat idee, dat nieuwe gaf me rust om het te durven...)

Omdat er gelukkig ook mensen zijn die niet bij de minste geringste weerstand of problemen op hun pad opgeven! Die mensen zijn bereid te knokken voor hun vriendschap of relatie en willen niet, als ze getrouwd zijn bijvoorbeeld, in de statistieken belanden van de vele echtscheidingen. Problemen zijn er om met beide handen aan te pakken en op te lossen, niet om voor weg te lopen. Als je het "niet meer naar je zin hebt" in een baan en steeds op zoek gaat naar andere functie, wordt je een zogenaamde "jobhopper" en wordt je uiteindelijk niet meer serieus genomen door potentiele werkgevers.

als je een kort antwoord wilt: angst. dit antwoord geld trouwens voor onoembaar veel vragen, alleen bedriegt de uitingsvorm ons wel eens.

ik denk dat de mensen gewoon niet anders weten dat ze op een soort automatisme gaan.dat ze na jaren en jaren er achter komen dat ze dan jaren terug verkeerde beslissingen maakten maar het te laat vinden om te veranderen.misschien zijn ze bang of geld kan ook een rol spelen.of ineens wakker worden en denken wat vliegt de tijd wel erg snel

In aanvulling op al het bovenstaande:
Geen mens doet iets zonder dat er een bepaalde behoefte vervuld wordt...

Hypothese:
We hebben een oude wagen en wij haten 'alles' aan die wagen... maar toch blijven we ermee rijden.
Moest het waarlijk geen enkele van onze behoeftes vervullen, dan hadden wij die wagen al lang weggegooid... maar we houden hem... iets bindt ons aan deze wagen: misschien de behoefte van geld te sparen, misschien de behoefte om in onze zetel te liggen in plaats van een nieuwe wagen te gaan kopen.
Wat het ook is, hoe klein ook, dat er een behoefte is, is zeker: behoeftes zijn de lijm tussen 'binnen' (ik) en 'buiten' (bijvoorbeeld: 'mijn vrienden', 'de oude wagen', ...).

-

Angst nodigt ons met andere woorden uit:
Wie niet goed weet welke behoefte die 'verkeerde' vriend vervult, zal ook heel onzeker zijn of hij die (voor hem ongekende) behoefte nog ooit zal kunnen vervullen (het is echter moeilijk vinden als we niet weten naar wat we zoeken)... dit is angstaanjagend... en koortsachtig houden we vast aan de gekende miserie (die toch onze behoefte vervult, ten koste van al het 'slechte' dat eraan verbonden is), in plaats van op zoek te gaan naar de ongekende vreugde.

-

Om het beeldend voor te stellen:

Bij het loslaten van een glas is één ding essentiëel: we dienen eerst een glas vast te houden.
Bij een materiëel voorbeeld lijkt dit een heel banale opmerking, maar onze bindingen met 'dingen' zijn amper materiëel. Wij hebben vele behoeftes en het is niet altijd even makkelijk om te zien welke 'ding', welke behoefte invult:
Anders gezegd: we dienen eerst te beseffen welke behoefte ons bindt, vooraleer we die binding kunnen 'ontkoppelen' en dit gaat alleen met een gerust hart gebeuren als we zeker zijn dat we onze behoeftes kunnen invullen met andere dingen/mensen/situaties.