waarom hebben sommige mensen grote gevoelens aan hun eer?

Ik heb de vraag echt een keer of twintig moeten lezen, maar begrijp eigenlijk nog steeds neit wat je bedoeld. Ik ken het hele begrip 'eergevoelens' niet uti ervaring ; mijn ervaring is juist dat gewoon de waarheid vertellen (soms, om sociale redenen een beetje vrolijk verpakt, maar toch) de enige manier is om jezelf te zijn en als jezelf gewaardeerd te worden. Of niet, maar dat kan ; niet alle mensen hoeven je leuk te vinden.

Eerlijk gezegd vind ik 'eer' een beetje een 'vies' woord, want dan denk ik aan begrippen als familie-eer en eerwraak ; cultuurverschijnselen die mij vreemd zijn en waar ik weinig mee op heb, omdat je als individu voor jezelf verantwoordelijk bent en niet voor je familie, en je familie niet voor jou. Iets dat in andere culturen vaak wat gevoeliger blijkt te liggen.

Wanneer mensen je gaan zien als tweederangs persoon wanneer je de waarheid vertelt, impliceert dat natuurlijk wel dat die waarheid betekent dat je iets hebt gedaan dat absoluut niet door de beugel kan. Lekker stom. Wie altijd integer is en staat voor wat hij doet en weloverwogen keuzes maakt, hoeft nooit bang te zijn voor de waarheid, ook niet als daar een keer een blunder bij is.

Een groot eergevoel hoort voor mij gevoelsmatig een beetje bij niet-individulaistische 'wij'- culturen, waarin je impliciet en expliciet 'verantwoordelijk' bent (of je voelt) voor de daden van de mensen om je heen. In dcombinatie met een laag (groeps)gevoel voor eigenwaarde een potentieel explosieve situatie.

Net zoals respect niet wordt aangeboren maar moet worden verdiend, is eer niet iets dat een ander kan vernietigen, maar dat ze zelf moet behouden. Door je respectabel en eerbaar te gedragen, bijvoorbeeld.