Heb ik problemen met verdrietig zijn?

Sommoge mensen staan sterker dan anderen.
Diep in je hart doet het pijn. Maar je kunt het niet uiten.
Ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik om de kleinste dingen jank.
Maar daarintegen mijn zussen absoluut niet!
Mijn opa overleed een aantal maanden geleden en ik heb weken gehuild ik kon niet stoppen waarin mijn zussen zeiden ik zag het wel aankomen en leven verder.

Dit kan een sterke eigenschap zijn.
Maar probeer wel op te letten dat je daardoor geen kwetsende dingen zegt.

Probeer mee te leven.

Succes en nog gecondoleerd

Lastig probleem, een goede vriend van mij heeft het ook. Het kan zijn dat je je emoties anders gebruikt dan de meeste mensen en zo je verdriet anders uit. Maar als je echt het gevoel hebt dat het je he-le-maal niks doet is het misschien ook een idee om een keer een psycholoog op te zoeken. Het is namelijk belangrijk om goed met je emoties om te kunnen gaan om inderdaad stabiele emotionele banden met anderen op te kunnen bouwen. Het wil trouwens echt niet zeggen dat je egoïstisch bent, maar misschien heb je er wel een beetje hulp bij nodig bij het uiten en voelen van je emoties

Misschien lijdt je aan autisme?

Het kan zijn dat het bij jou thuis je niet goed kon uiten met emoties en dat je daarom een muur hebt opgebouwd dat je misschien wel stilletjes kunt huilen als je alleen bent, maar niet in gezelschap.
Ik herken het van mijzelf, kan alleen maar huilen alleen, maar niet in bijzijn van anderen wil me dan "groot" houden. Jij uit je emotie waarschijnlijk op een andere manier wat "zakelijker" niets mis mee. Misschien onbegrijpelijker voor iemand die wel snel huilt. Dan denken ze vaak, oh dat is een koude kikker, terwijl ze niet eens weten dat je diep van binnen wel huilt.
Sterkte met het verlies!

hoe je emoties voelt, ervaart en uit, is per persoon verschillend. Deels komt het door aanleg, maar het komt ook voor een groot gedeelte door je ervaringen in het leven en je opvoeding. hoe er bij je thuis met emoties wordt omgegaan, bepaalt natuurlijk voor een groot deel hoe jij er mee omgaat. in onze maatschappij wordt wel bepaalt gedrag van je verwacht bij bijv. overlijden. dat jij het misschien anders voelt is op zich geen probleem, zolang je het zelf niet als probleem ervaart.
uit je vraag blijkt dat je het zelf wel een beetje raar vindt.
je zou eens langs een psycholoog kunnen gaan om voor jezelf uit te zoeken of je echt geen emoties hébt, of dat je ze gewoon niet kunt uiten. hij/ zij zou je dat tot op een bepaalde hoogte aan kunnen leren.

Misschien lijdt je wel aan 'alexithymie' (gevoelsblindheid)
Mensen met die aandoening kennen geen verdriet, ze ervaren niet of nauwelijks emoties en praten niet over gevoelens.
Alexithymie is geen officiële stoornis; het is een set van persoonlijkheidskenmerken. Zo komt gevoelsblindheid voor bij sommige autisten of bij mensen met een trauma.
Praat er eens met je huisarts over.

Lees hieronder meer hierover:

misschien komen de emoties later dat je het eerst moet laten bezinken. misschien ben je emo? het klinkt gemeen maar het betekend eigenlijk dat je gewoon bijna geen emoties hebt dit is heel vervelend natuurlijk. ben je al onder behandeling door een psychiater? maar ben je er ook verdrietig over dat je die emoties niet hebt of laat ook dat je koud of dat juist niet?

Ik heb vanaf mijn 12e tot mijn 33e niet kunnen huilen. Dit kwam door de simpele reden dat er heel vervelend gereageert werd toen ik dus 12 was. Ik had geleerd om niet te gaan huilen.
Tot mijn 33e dus, want al dat verdriet is in het leven gewoon doorgegaan en zit wel degelijk in je.
Ik ging er steeds slechter door functioneren en kreeg ook fysieke klachten.
Totdat iemand tegen me zei: ik zie veel verdriet in je. Toen heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer kunnen huilen. Alsof er een deur was opengezet voor me.

Nog steeds gaat het huilen moeizaam want dan krijg is nog steeds die blokkerende gedachten om ermee te stoppen. Maar ik weet inmiddels hoe noodzakelijk het is om te huilen en je verdriet te kunnen verwerken.

Volgens mij kan dat een verdedigingsmechanisme zijn van je hersenen, omdat je misschien iets ergs hebt meegemaakt, als je klein was.
Dat is een gevolg van iets.
je voelt je waarschijnlijk soms schuldig, als je denkt dat je geen verdriet hebt.
Maar het kan zijn dat je wel verdrietig bent, maar dat je dat zelf niet goed beseft, omdat er geen emoties op die momenten losbreken.
Zo voel ik het aan, want ik heb dat ook, vader dood, moeder dood....en denk ook soms dat ik gevoelloos ben, en twijfel ook aan mezelf.
Maar je kan waarschijnlijk wel huilen om andere dingen veronderstel ik, voor ander mensen, tv....enz

Toegevoegd na 2 minuten:
Ik vind dit een goede vraag!!!

Ik zie dat je verschillende soorten omgang hebt. Ik erken wat je zegt want dat hebt ik ook. Niet dat het me niks interesseert maar ik merk dat het vaak ver weg staat allemaal. ! van me goede vrienden overleden en ik had er ook weinig verdriet om. Ik mis hem wel ckers kwa gesprekken.
Toen me hond stierf was ik er 2 weken heel verdrietig om.
Dat staat toch veel dichterbij.

Veel mensen zijn opgevoed maar vaak niet gericht op menselijke gevoelens. Zo kan je mensen opvoeden met of zonder een goed gevoel van medeleven. Alles wat het na zijn opvoeding ervaart zal dan ook door die mate medeleven bekeken worden. Dus wat ik ermee wil zeggen is dat iedereen medeleven heeft maar naar mate het minder ontwikkelt is, heb je er ook minder last van als er mensen sterven die je dierbaarste niet zo zijn.

Persoonlijk merk ik dat het gevoel dat ik krijg over deze cultuur er 1 is van I dont give a damn. Mensen zijn egoïstisch en koud. Sociaal gedrag onderling is ver beneden peil en het is ook niet vreemd dat zijn gedrag erop aanpast. Dus je word vaak al opgevoed om hard te zijn om je staande te houden in deze wereld.

Mensen zijn goed en zachtaardig. Als we dat nu zouden zijn zullen we ook de ellende die er is bij andere en onszelf zien. Ik denk dat juist de andere kant opkijken het makkelijkste is maar ook onmenselijk. Dit is dan 1 van de reden waarom mensen kunnen flippen en slachtoffers maken in de fysieke wereld. Psychologische slachtoffer heb je altijd eerst als die ver genoeg gepusht worden flippen ze vanzelf. Niet hun keuze maar eerder gewoon een optelsom van wat een mens psychologisch aankan.
Wat jij dus merkt bij verdriet is [normaal] in de wereld waarin je leeft. Je kan je gevoel van medeleven ook trainen maar besef ook dat je gedrag erdoor verandert

Toegevoegd na 5 minuten:
Verdrietig zijn is menselijk gevoel. Dit maakt je mens en is niet erg. Dit maakt ons ook juist goed. 1 van de bewijzen dat mensen goed zijn. Persoonlijk had ik liever vroeger ook geleerd hoe je als mens het beste met menselijke gevoelens kan omgaan. We leren wel rekenen en schrijven maar het ontwikkelen van gevoelens dat een mens een mens maakt laten we dan weer achter wegen.

dit gevoel heb ik ook maar bij mij is de rede dat in een jaar tijd dicht bij zijnde personen verloor, je staat dan na te denken over het leven dat we allemaan zo kunnen gaan
het is zo gebeurt, je staat machteloos en kunt niks doen,
door het te accepteren ga je er anders mee om ,het is zo het zij zo want je kunt niks doen, als de tijd daar is gaan we, ook mijn gedachte was ben ik een egowist dat ik niet huil of dat het me niks doet,,nee dat was het bij mij niet, ik begon het allemaal anders te zien.

Ik had ook zoiets sinds de dood van me zusje huilde ik niet meer me Opa ging dood ik moest amper huilen m'n oma ging ook dood moest ook niet huilen.dat allemaal door de dood van me zusje ze ging dood toen ze 1 werd ze had een spier ziekte ze kon haar spieren niet bewegen en ze kon amper praten maar ik praatte met haar klinkt raar maar ze was heel speciaal voor me ze snapte mij en ik haar ze lachte altijd als ik er was en voor dat ze dood ging zei iedereen ze kan niet meer lachen maar ze glimlachte naar me toen ik haar naam zei en toen ging ze dood...
Mischien is een dierbare van je doodgegaan

Ik zie een muur bij jou. Er is wat gebeurd in je verleden waardoor jij niet loskomt. Het verdriet zit er wel, maar jij kunt er niet bij. Ergens is dit ook een natuurlijk afweermechanisme vaak. Het komt voor bij mensen met traumatische ervaringen dat ze daarna "op slot" gaan, vooral als het veel is dat er gebeurd is, en langdurig. Wat iemand niet aan kan wordt onbewust weggestopt, tot men het wel aankan.
Uit eindelijk raakt iemand een gevoelige snaar bij jou en ga je los. Het kan best zijn dat je dan ineens een tijdlang de andere kant opschiet en om elk wissewasje gaat huilen. het kan ook zijn dat jij op een heel andere manier verwerkt.
Ook als je van je ouders bijvoorbeeld nooit mocht huilen omdat "baby's dat alleen doen", of omdat "grote mensen flink zijn". Dan heb je van huis uit meegekregen niet emotioneel te mogen zijn, maar ik betwijfel of dat bij jou aan de orde is omdat je ook niets voelt...
Ik voel een muur bij jou en ik denk dat er iets vast zit bij jou van heel lang geleden.
Het hoe verwerken is niet belangrijk trouwens, het gaat erom DAT je het kunt verwerken uiteindelijk.
Gecondoleerd trouwens