Komt acceptatie altijd voor verwerking? (psyche)

Ha, die Forallweknow;

Ik weet niet of je dat als algemene regel kunt stellen, maar mijn ervaring is dat acceptatie juist het begin is van verwerking.

Ja, je moet eerst iets leren "accepteren", voordat je het kan verwerken.
En die grens is inderdaad niet duidelijk en zal het voor de meeste mensen ook niet worden.
Je kunt niet zeggen: zo, vandaag ga ik accepteren, daar doe ik een week over en daarna ga ik verwerken.

Dit soort processen, rouwprocessen, gaan niet langs lijnen van geleidelijkheid.

Het verwerkingsproces bestaat in principe in de volgende fasen (in volgorde):
- Ontkenning
- Woede
- Marchanderen
- Depressie
- Aanvaarding.

Deze vijf fases hoeven elkaar niet in deze volgorde op te volgen, want elk persoon is uniek en ook de manier waarop hij met sterven omgaat. Het kan dus zijn dat iemand een fase overslaat en in een andere volgorde 'zet'.

Acceptatie voor verwerking...
Ik ben in behandeling voor trauma-verwerking. Heb ik al geaccepteerd wat er is gebeurd...ik geloof het niet. Ik erkén wel wat er is gebeurd en dat deed ik eerst niet. Dus ik heb nu wel verwerkt dát er eea is gebeurd. Maar wát er is gebeurd heb ik niet verwerkt.
Misschien ligt het antwoord in het verschil tussen accepteren en erkennen. Ik kan het wel erkennen maar niet accepteren. Doordat uk het erken hoop ik te kunnen verwerken en dan accepteren.
Bij verwerken hoort ook dingen helder krijgen. Wat is er gebeurd en hoe is dat zo gekomen. Dat helpt bij het accepteren ervan.
Jah! Dat is zo. Thx, met jou vraag heb je mij ook inzicht gegeven in mijn ekgen proces. Cool!

dan zou je je af kunnen vragen of er maar 1 vorm van acceptatie is.
de 1e vorm zou kunnen zijn dat je hierover praat. (ik heb ...., dit komt door.....)
de 2e zou kunnen zijn dat je het voor #jezelf# ook accepteert. (zo is, en nu verder, hoe kan ik dat het beste doen)

ik denk dat zolang er geen volledige acceptatie is, je de kans loopt op ongeloof, ontkenning, woede, verdriet, frustratie etc.

zolang dat er is ben je te druk bezig met de emoties die óm die oorzaak heen zitten. (of deze zelf in stand te houden)

ná volledige acceptatie kan je gaan kijken wat het nu inhoudt, waar je je aanpassingen op kan doen, waar je aan moet werken. (dus niet dingen die NIET meer kunnen en hier boos over zijn, maar je energie stoppen in de dingen die WEL kunnen en deze mogelijk maken)

waarschijnlijk is het niet moeilijk te begrijpen dat de omgeving hier ook een rol in speelt. onbegrip kan iemand enorm kwetsen, maar begrip kan iemand enorm steunen en motiveren.

mijn persoonlijke ervaring:
pas als iemand voor zichzelf de dingen volledig heeft geaccepteerd worden grenzen heeeeel duidelijk. dan doet onbegrip nog steeds pijn, maar is dit juist die motivatie.

dus ook als anderen zeggen.... ja ik heb dit of dat van je geaccepteerd, maar je moet het los laten.
los laten kan dus niet, want je probeert je niet meer dan je te schikken in een bepaalde situatie. je zit dan niet te wachten op iemand die een bepaalde 'beperkingen' aangeeft.

het is gewoon keihard vechten, maar incasseren word steeds makkelijker, net als je eigen grenzen. hoe duidelijker je deze aan geeft hoe makkelijker je de draai kan vinden binnen je eigen grenzen, wat deze ook mogen zijn. acceptatie is dus niets meer dan de grenzen van jezelf of van anderen 100% te bewaken. zorgen dat jij of een ander hier niet overheen hoeft te gaan.

je wil niet weten wat een simpel iets als dat voor verschil kan maken!!!

Zeker weten! Anders blijft t verleden terugkomen!!

Nee, acceptatie is een ONDERDEEL van de verwerking.

Eerst groei je totdat je kunt accepteren. Daarna groei je verder zodat je er vrede mee hebt en zelf compassie en liefde kunt hebben.
Dan zal je verwerking voltooid zijn en je geen 'kwaad' meer kunnen doen.

Na acceptatie kan er nog steeds wrok zijn voor de 'daders'.
Na acceptatie ben je wel klaar om uit de 'slachtofferrol' te stappen, die je dan lang genoeg hebt aangenomen.

Ik denk niet, dat er een scherpe grens te trekken is tussen acceptatie en verwerking. Het 1 loopt over in het ander, soms naast mekaar, soms 3 stappen vooruit en 2 terug.... Ruw gezegd: zonder acceptatie geen verwerking en omgekeerd.
Voor mij is begrip/begrijpen het allerbelangrijkste. Begrip voor mezelf, voor de situaties, voor de gebeurtenis / het trauma.
Begrip/begrijpen is zowel een stuk acceptatie als een stuk verwerking.

Toegevoegd na 38 minuten:
En dan is er ook nog zoiets als "loslaten".
Je kunt je verleden niet veranderen, je kunt het leren los te laten. Het is nu, op dit moment, zoals het is en niet anders. Je kunt het anders willen hebben, maar dat is zinloos.

Het zal een proces zijn dat voor iedereen weer anders is.
Ik denk niet dat hier een vaste lijn in zit.

Vanuit mezelf gesproken ervaar ik dat ik jaren kan worstelen met een probleem waarin ik tijdens het proces tegen mezelf zeg dat ik het beter kan accepteren, wat tot mijn frustratie dan niet werkt. Totdat ik eindelijk zover ben dat ik het echt volledig kan accepteren.
En dan kan ik ernaar handelen of juist niet (dit hangt van de situatie af) en daar volkomen vrede mee hebben.
Voor mij betekent acceptatie dus "er volkomen vrede mee hebben", anders ervaar ik het niet als acceptatie.
En na de acceptatie is er geen verwerkingsproces meer, dat heb ik (blijkbaar) gedaan voor die tijd.
Zo heb ik er volkomen vrede mee dat ik gescheiden ben, er is niets meer te verwerken, ook niet met mijn ex genoot. We hebben af en toe goed contact.

Maar als ik de andere antwoorden en reacties lees zijn die net zo waar. Misschien zit er wel een bepaalde lijn in maar ervaren we die anders, inhoudelijk of in volgorde of is het woord acceptatie voor verschillende uitleg vatbaar.
Hoe dan ook:
Prachtig om te lezen hoe ieder het ervaart :-)

Acceptatie is een mooi woord maar ik vind begrip beter thuis horen. Begrijp je een situatie dan is het een verder begrip dan het te accepteren. Accepteren zie ik als individueel terwijl begrijpen ervan juist meestal vanuit neutraal punt komt. Als ik erover nadenkt zo ik tijdens het ervaren de situatie accepteren om te handelen. Om te verwerken zou ik achteraf het proberen te begrijpen wat er gebeurde. Relatie problemen werken zou niet.

Als je jezelf wilt leren sterk te staan in het leven dan is het ook simpel. Gewoon verantwoordelijkheid leren. Dit komt meestal weer na begrip.

mijn eigen ervaring uit het verleden kan ik alleen zeggen,
de angst dan verdriet dan kwaadheid,door dit alles ben ik er achter gekomen dat deze dingen mij helemaal deed leeg zuigen ik was moe dood op wilde niks meer met anderen te maken hebben sloot me af van de buiten wereld,tot dat ik wakker werd en tegen me zelf zei wat wil je nou ,,,,weg zakken of naar boven komen ,,ik heb voor het laatste gekozen en ben na gaan denken wat ik met die trauma ervaringen ga doen,,, ik ben die ervaringen gaan accepteren,en heb er een les van gemaakt om deze ervangen te gebruiken om anderen te helpen de weg te wijzen,want jij weet wat het voelt hoe je het ziet en hoe je denkt. en door het te accepteren voel ik me vrij gelukkig
en sterker als ooit te voren

Nie niet altijd als je bijvoorbeeld iets naars heb meegemaakt een trauma bv misbruik dan moet je dat eerst verwerken en dan accepteren dat er zo iets met je gebeurd

Ter aanvulling:
Acceptatie komt niet noodzakelijkerwijs vóór verwerking. Ik ben bijv. erg ziek, heb dat wel verwerkt, maar zal het nooit accepteren. Als ik namelijk zou kunnen kiezen om gezond te zijn, zal ik dat altijd kiezen. In die zin zal ik dus nooit accepteren dat ik ziek ben, maar ik maak me er niet meer boos over, en het is geen verdriet meer.

= verwerking, maar geen acceptatie.

Erg moeilijke vraag!
Acceptatie is een onderdeel van verwerken.
Verwerken is een onderdeel van acceptatie.
Soms moet je eerst iets verwerken, voordat je het kan accepteren.
Soms moet je eerst iets accepteren voordat je het kan verwerken.

Accepteren kan een signaal zijn van sterkte.
Immers je moet wel sterk in je schoenen staan wil je iets moeilijks accepteren.

Maar accepteren kan ook een teken zijn van zwakte, het opgeven van de strijd, moedeloos er van zijn, het niet meer zien zitten, dus dan maar accepteren, als het toch niet anders kan.

Traumatische ervaringen, kunnen voor een deel verwerkt worden, maar nooit helemaal, een deel er van neem je mee in de vorming van je karakter, als een belangrijke levensles, het maakt je klaar voor een mogelijke volgende traumatische ervaring, je hebt dat deel immers nodig om sterker te worden, zoniet dan is alles in het leven zinloos.
En kunnen we nooit mentaal groeien en zullen we altijd weer opnieuw gekwetst worden.