Hoe kun je het beste omgaan met iemand die een lichte vorm van autisme (asperger) heeft?

Tsja, verder weet ik het zo snel niet. Ik heb ook Asperger, en dit zijn voor mij vooral de dingen waar ik wel eens tegenaan loop.

Ja, dit zijn ook ongeveer de dingen die ik wilde zeggen. Het een tijd met licht autistische kinderen gewerkt. Meestal kunnen ze jouw gevoel ook niet goed inschatten, dus je moet echt heel duidelijk aangeven wat je voelt en hoe dat komt.

Inderdaad ja. Dat vind ik zelf ook erg moeilijk, maar mijn collega's weten het onderhand wel :)
Ik heb al geleerd om er zelf veel naar te vragen, en te melden dat ik het niet zie als je niks zegt.

Dat is heel logisch! Binnen het autisme valt het aspergersyndroom onder de milde vorm. Maar ook daarin zijn vele gradaties. Assertief zijn werkt dus niet....maar er is een benadering die wel werkt. Alleen heb je die nog niet ontdekt.

@Trance: wauw...wat goed van je dat je dat ziet!!!!! Meen ik echt!

Ik denk, dat de vraagsteller zijn collega wel anders moet gaan behandelen (je eerste zin 3e alinea), omdat beide van deze manier last hebben, zoals je ook omschrijft. ;-)
Oneens ben ik het met de schop onder de kont; als iemand je welbewust dwars zit zou je dat kunnen overwegen (vind dat wel behoorlijk agressief en het ligt helemaal aan het gebeurde), maar zeker niet bij deze autist, omdat hij, zoals je zelf ook schrijft, niets kan doen aan zijn gedrag.
Inderdaad kan de maatschappij zich niet aanpassen aan autisten; de vraag is of deze collega van 50 zich nog kan aanpassen.

Tja, ik heb gezien wat het kan doen als je té veel op je tenen loopt omdat iemand met asperger 'er niets aan kan doen'; bij mijn broer. Op de langere termijn heeft dat alleen maar voor véél meer problemen gezorgd. Het is te danken aan zijn enorme kracht en inzet dat hij de kwalijke gevolgen van té voorzichtig behandeld worden aardig te boven is gekomen en nu een goede baan, een eigen huishouden en een mooie relatie heeft. Als hij zich de 'goede zorgen' alleen maar had laten aanleunen, zou hij nog compleet afhankelijk zijn van onze ouders, terwijl dat absoluut niet nodig was. Natuurlijk vraagt dit wat aanpassing van de vraagsteller, om niet precies hetzelfde te blijven dien wat hij al deed. Volgens mij maak ik dat in mijn antwoord ook duidelijk. Ik zeg dan ook niet dat hij zijn collega *niet* anders moet behandelen, maar bewust dat hij hem niet *compleet* anders moet gaan behandelen. Zijn collega is niet een kind, huisdier of zwakzinnige, maar een volwaardig persoon, zij het met een zekere sociale beperking. We hebben het hier nog steeds over een echte baan, niet over een sociale werkplaats. Daarom probeer ik wat inzicht te geven in de behoeftes van iemand met asperger, terwijl ik er ook tegen wil waarschuwen om die collega te gaan behandelen als iemand die totaal niet in staat is om met de maatschappij om te gaan. Wat aanpassing is een goede zaak, maar fluwelen handschoentjes aantrekken en bij alles maar bang zijn dat het 'verkeerd' is, is dat niet. Vergeet niet dat we het inderdaad hebben over iemand van 50: dus iemand die al 50 jaar lang zich staande weet te houden in de maatschappij!

Wat betreft die schop onder de kont: ook iemand met asperger is gewoon aan te spreken op zijn werk. Ja, hij heeft een beperking. Een beperking, niet een onmogelijkheid om gewoon te werken. Ook een asperger is aanspreekbaar op zijn daden en op zijn werk. Daar zie ik geen agressie in. Wat mij betreft is het op termijn véél agressiever om iemand niet aan te spreken op zijn werk vanuit een misplaatst idee dat de ander er niets aan kan doen. Om een voorbeeld te geven: mijn ervaring is dat het voor iemand met asperger moeilijk is om prioriteiten te stellen. Vandaar het enorm secuur werken, tot een punt dat het werk veel te lang duurt omdat degene met asperger zijn best doet om alles héél secuur te doen. Geen schop onder de kont is: laten gaan, en maar afwachten waar de spaanders vallen. Wel een schop onder de kont is: duidelijk vertellen wat de prioriteiten zijn en de asperger precies vertellen wat van hem verwacht wordt en hoeveel tijd hij daarvoor heeft. Dat schept een hoop duidelijkheid, en je weet ongetwijfeld ook vanuit je eigen ervaring hoe waardevol dat kan zijn. Want weet je wat het is? Die collega met asperger wil óók trots kunnen zijn op zijn werk. Dat gaat niet als je hem maar door laat modderen, want iedere keer dat zijn collega de boel op moet vangen, weet de collega met asperger dat hij gefaald heeft. Hij is immers niet zwakzinnig, hij ziet de gevolgen van zijn onvermogen. Een spreekwoordelijke schop onder de kont kan een enorme hulp zijn voor de collega om zijn werk wél zo te doen dat hij er trots op kan zijn, in plaats van (want nogmaals, die collega heeft dat best door) het gevoel te hebben dat de ander hem alleen maar aan het opvoeden is.

Ik zag je schop letterlijk hahahahaha...dat is dus even iets geheel anders :-)) Dat is bij zoonlief namelijk gebeurd, dus ziehier mijn referentiekader!! De figuurlijke schop onder de kont: helemaal mee eens! Ik ben heel geïnteresseerd wat je bedoelt over het te soft aanpakken van je broer destijds (hoe?), de gevolgen etc.
Ik zou veel kunnen hebben aan je ervaringen en zou het heel fijn vinden meer te weten, zodat ik kan leren. Zou je dat willen? Kan wat mij betreft ook via PB.
Wat fantastisch, dat hij er zich zo prachtig "uitgevochten" heeft!!!! Juist omdat die collega al 50 jaar is, en dan dit gedrag allemaal vertoont, vind ik wat verontrustend....beetje sterk uitgedrukt. Maar uiteraard is de ene mens de andere niet. Mee eens: de vraagsteller is geen opvoeder of psycholoog is.

Haha, ik zie het al voor me een letterlijke schop! Nee, dat was natuurlijk niet wat ik bedoelde! Bij mijn broer was het al vanaf vroeg duidelijk dat hij 'een lichte vorm van autisme' had, maar destijds bleed het daarbij. Hij is nu 33. Toen hij al volwassen was,op zichzelf woonde, en uiteindelijk de diagnose kreeg, zagen mijn ouders dat als aanleiding om compleet voor hem te zorgen, nog meer dan ze toch al deden. Hij ging zelfs letterlijk bij mijn ouders om de hoek wonen. Zo'n beetje álles deden ze voor hem, tot en met de afwas, omdat hij niet zo goed was in het huishouden. Net als ik overigens, maar voor mij is het gemakkelijker om zoiets toch zelf op te lossen. Huishouden, financiële administratie, 'mijn ouders hadden hem gerust voor werkelijk *ieder* deel van een volwassen leven behoed, en hem totaal bevestigd in het idee dat hij 'er niets aan kon doen', en dus ook geen sociaal leven in welke vorm ook hoefde te hebben. En een tijdlang was het resultaat dat hij dat ook niet had; geen vrienden, geen collega's toen zijn toenmalige baan hem teveel werd, geen relatie, geen zelfstandigheid, helemaal niets in zijn leven dat niet afhandelijk was van onze ouders. Het heeft zelfs een tijd geleid ussen verwijdering tussen mijn ouders en ik toen ik het - voordat de diagnose definitief was, en toegegeven, te bot - waagde te signaleren dat juist de zorg een probleem begon te worden. Maar hij heeft het voor elkaar gekregen om toch weer een baan te vinden, als netwerkbeheerder (is het je ooit opgevallen hoeveel aspergers in die wereld rondlopen?) bij de gemeente, de ideale werkomgeving voor hem. En na een hoop problemen met vriendinnetjes heeft hij via internet een geweldige vrouw leren kennen met wie hij inmiddels getrouwd is. En het schitterende is: dat heeft hij allemaal zélf gedaan. Niet gemakkelijk, maar wel zélf. Het is daarvandaan dat ik mijn ervaring heb. Als mijn broer iets minder sterk in zijn schoenen had gestaan, was hij nu werkloos geweest, compleet afhankelijk van zijn ouders, zonder relatie. Terwijl zijn eigen kracht plus het besef dat hij - asperger of niet - verantwoordelijk is voor zijn eigen leven, hem veel meer gebracht heeft dan wanneer hij zich de zorg vanuit het idee 'hij kan er niets aan doen' had laten aanleunen. Het was wel een héél erg close call. Mocht je meer willen weten (dat is hier lastig zonder zijn privacy openbaar te schenden) stuur me dan gerust een PB'tje. Sowieso is het hele verhaal natuurlijk te lang voor een reactie.

@SuzyQ: Dank je voor je info.
Poeh heej....heftig!! Kennelijk voelden je ouders zich ergens schuldig?
Jaja, opvallend is dat hè, hoeveel mensen met een vorm van autisme in de "computerbranche" werken!
Super dat hij het heeft gered en voor zichzelf is opgekomen. Mooi zoals je zegt: mede door zijn eigen kracht.
Ik kan hier wel wat mee denk ik. Mijn zoon is nu 16, dus heeft nog een weg te gaan naar de volwassenheid ;-)

Mooi Marjolein! +

Dat is leuk, dat je dat zegt! Doet goed!

Dank je wel, veel succes (en hopelijk plezier! Ik kan er zelf altijd van genieten als ik mensen wat beter snap!)