Waarom houden jongens van auto's en meisjes van poppen?

Dat wordt al vanaf de geboorte er in geprint wat voor jongens is en wat voor meisjes. Mensen praten ook anders tegen baby jongens dan tegen baby meisjes.

Dat wordt ze grotendeels aangeleerd.

Toegevoegd na 1 minuut:
Het is verbazend hoe snel jonge kinderen de stereotypen over jongens en meisjes internaliseren.

Dat wordt denk ik bepaald door de papa's en de mama's.....

Ik ben het niet eens met de eerdere commentaren. Als we onze kleine in een berg speelgoed zetten pakt ie altijd een auto. Er liggen ook Teletubbie poppen enz bij. Maar daar taalt ie niet naar. (en das maar goed ook ;-))

Volgens mij zijn psychologen het tegenwoordig eens dat het in de genen zit.

Daarover zijn de geleerden het niet helemaal eens. Er bestaat binnen de psychologie een heftig debat over wat aangeboren of aangeleerd is. Dit is het zogenaamde Nature-Nurture debat.

De mensen die menen dat het aangeboren is, zien dat jongens een automatische voorkeur hebben vanwege erfelijkheid en ontwikkeling in de oertijd. Meisjes zouden vanuit de prehistorie een zorgend karakter hebben (poppen) en jongens meer interesse hebben in snelheid, gerichtheid en ruimtelijke oriëntatie (daar passen de auto's beter bij).

Anderen menen dat dit niet waar is, maar dat kinderen dit aangeleerd hebben doordat ze in hun jeugd meer gestuurd worden in die richting door de omgeving. Vaak verloopt dat impliciet. Zo krijgen jongens die met auto's spelen meer positieve aandacht en worden ze positief bekrachtigd. Meisjes zouden juist meer waardering en aandacht krijgen als ze met poppen spelen en gaan dat dan meer doen.

Puur objectief bekeken, kunnen we niets zinnigs zeggen over de (mate van) invloed van opvoeding op dit soort voorkeuren. Daarvoor zouden we een controlegroep nodig hebben van flink veel kinderen die nog nooit enige opvoeding genoten hebben. En die groep bestaat nu eenmaal niet. (let wel, ik heb het dan niet over "de jeugd van tegenwoordig, die krijgen toch ook geen opvoeding meer hè... in onze tijd was dat wel anders" of zo. Maar echt, kinderen die geen enkele verzorgende, opvoedende of liefdevolle activiteit door volwassenen genoten hebben).
W.b. genetica; daarover is nog te weinig bekend om zulke complexe afleidingen te kunnen maken (het is relatief simpel om oogkleur te linken aan DNA, maar gedrag/gevoelsvoorkeur... da's een heel ander verhaal).
Kortom: het is maar de vraag of je stelling überhaupt waar is. Tegelijkertijd is dat vooralsnog een onbeantwoordbare vraag. Als je eigen ervaring is dat jongens in je omgeving meer van auto's houden en meiden meer van poppen, kun je conclusies trekken in alle richtingen die je maar wilt.

Het is wel grappig om te zien dat er discussie ontstaat over of we onze kinderen zo opvoeden of niet, alsof daaraan een moreel oordeel hangt ("nee hoor, dat doe ik niet, daar sta ik boven"). Een argument als "nee hoor, ik bied mijn zoon beide speelgoedjes aan en toch kiest hij voor de auto" zegt natuurlijk weinig. Communicatie bestaat voor 80% uit nonverbale communicatie, bij jonge kinderen zelfs nog meer. Nonverbale communicatie bestaat daarbij voor driekwart uit onbewust of zelfs onwillekeurig gedrag. Het is dus een mythe dat we beide speelgoedjes precies op dezelfde manier aan zouden kunnen bieden; dat kan alleen als we zelf onmenselijk zijn en geen voorkeuren hebben.

Daarnaast is het temperament van je kind ook een belangrijke factor (en waar dat dan weer vandaan komt, daarover kunnen we ook weer uren discussiëren). Ik heb bijvoorbeeld wel eens heel bewust geprobeerd om mijn dochtertje een pop aan te bieden (door bijv 5 poppen op de meest voor de hand liggende speelgoedverzamelplekken te leggen); en nog viste ze ergens onder een bult andere troep een vrachtwagen vandaan. Andersom net zo; auto's liggen overal door de kamer verspreid, en nog tovert ze ergens een babypop vandaan.
Wat ze in hun koppie hebben, hebben ze niet in hun achterzak... En wat wij dénken in onze koppen te hebben, zit vaak wél in onze achterzak!