Ben je zelf verantwoordelijk voor je eigen karakter?

echt alles zo ongeveer: genen, voeding, ervaringen, imitatie, wat je ouders beloonden of bestraften… th list goes on..
Veranderingen gebeuren meestal vooral door grote gebeurtenissen in je leven: nieuwe liefde, scheiding, sterven, krijgen van kinderen enz. Die kunnen ervoor zorgen dat bepaalde van je eigenschappen sterker worden.

met dank aan krullenkoppie

Karakter wordt gevormd door verschillende oorzaken/invloeden:

1) je gaf het zelf al aan: door genetische overdracht van eigenschappen van één der ouders of beide.

2)door de opvoeding die iemand krijgt,dus de directe invloed van ouders en de omgeving waarin iemand opgroeit.

3) door dramatische gebeurtenissen welke het karakter van iemand,zélfs als hij/zij al volwassen is,kunnen beïnvloeden.

En ook een combinatie van twee of alledrie is mogelijk natuurlijk.

Waarschijnlijk---hoewel hypothetisch--- zou zelfs de cultuur waarin iemand opgroeit (religie,politieke stelsel,e.d.) nog van invloed kunnen zijn hoe iemands karakter zich ontwikkelt/vormt.

je bent zoal je bent
en verantwoordelijk voor wat je bent en uitstraalt
het zijn keuzes die gemaakt zijn 'in de geest'
je kunt er niet veel aan doen
het is je zijns- en leerproces

Toegevoegd na 6 minuten:
je bent en blijft volledig verantwoordelijk.
het ligt allemaal in
de lijn der verwachtingen.

Ja en nee. Je krijgt een hoop mee en iedereen is anders maar uiteraard kan je wel werken aan bepaalde karaktertrekken die voor jou niet plesant zijn. Ik ben bv lang verlegen geweest tot ik dat aan ging pakken en het nu overwonnen heb, hetzelfde geldt voor mijn perfectionisme. Echter soms moet je ook gewoon accepteren dat je zo bent anders draai je zelf door. Helemaal als andere vinden dat JIJ bepaalde karaktertrekken aan moet pakken.

Ik denk maar zo, als ze niet schadelijk zijn voor anderen of jezelf (en dan denk ik bv aan opvliegendheid ofzo), blijf dan lekker wie je bent.

Toegevoegd na 24 minuten:
Betreft jouw toevoeging:
Je bent niet verantwoordelijk voor het hebben van die eigenschap, je bent wel zelf verantwoordelijk voor hoe je ermee omgaat.

Misschien is dit wel een raar antwoord als aanvulling op al die andere hier maar word iemands karakter ook gevormd doordat er invloeden zijn van een vorig leven.
maar dan is dat wel onbewust bedoel ik,die invloed.

Je bent niet verantwoordelijk voor het karakter waar je mee geboren bent.
Je bent alleen verantwoordelijk voor de manier waarop je je karakter ontwikkelt.

Dat is dus moeilijk vast te stellen, want de manier waarop je jezelf wil of kunt ontwikkelen, ligt ook weer voor een deel in je karakter vast...

Het enige waar je voor verantwoordelijk bent, is voor hetgeen je doet of laat. En als je je realiseert dat je een karaktertrek hebt die onplezierig is voor anderen, dan kun je daar iets aan doen of niet doen. Dat is dus het gedeelte waarvoor je verantwoordelijk bent.

Ik ben van mening dat je het karakter van je ouders mee krijgt.
Zo zie ik dat in mijn geval.
Mijn ouders waren zachtaardig,van de boerderij om het zo maar te noemen.
Mijn jeugd was goed.
Als ik of mijn broers of zussen uit school kwamen dan was mijn moeder er altijd.
En tegenwoordig is dat er steeds minder.
Iemand die goed van karakter is,kan doordat als de school afgelopen is,helaas niet naar huis kan.
Omdat pa en ma nog werken,en het kind nog op school moet blijven totdat het 5 uur of half zes is.
Dit kan een karakter van een kind beinvloeden,onbewust.
En iets wat er eenmaal in zit ,krijg dat er maar eens uit.
Dat is een strijd,elke keer weer.
Als ik driftig wordt,dan ben ik daarvoor verantwoordelijk en niemand anders.
Maar als het al in me zit als 3 of 4 jarige dan heb je die verantwoordelijkheid nog niet.
Die kun je niet hebben als klein kind.

Ik geloof dat dat verschilt per persoon en de mate waarin je om kan gaan met je eigen emoties. In jou voorbeeld geloof ik niet zo een erfelijkheid. Jou voorbeeld heeft volgens mij meer te maken met opgevoed worden in hetzelfde milieu, volgens dezelfde normen en waarden, met dezelfde voorbeelden.

Ik vind het helemaal niet gek dat een kind later als hij groot is erg veel op een van zijn ouders gaat lijken. En dan bedoel ik op gedrag en karakter. Een kind is natuurlijk erg kwetsbaar en heeft veel bescherming nodig. Het leunt op de ouders en het slurpt informatie op van de ouders. Dat zijn degenen die het dichtste bij hem staan en waar hij het meest bij in de buurt is. Zeker voor de belangrijkste periode uit zijn leven: je kind zijn. Hierin wordt gevormd en laat je je vormen. Dus ik vind het helemaal niet zo gek dat een kind later op zijn ouders gaan lijken. Het is niet voor niets zo vader zo zoon.

Uiteindelijk is het kind groot genoeg om zelf zijn keuzes te maken. Misschien heeft hij zijn kind zijn als erg vervelend ervaren en zal hij veel negatieve eigenschappen van zijn ouders niet meenemen in zijn eigen leven. Maar misschien is zijn opvoeding zo indringend geweest dat hij zijn grote voorbeelden als absolute waarheid heeft beschouwd. En weet hij gewoon geen andere wijze dan hij als voorbeeld heeft gehad.

Zelf geloof ik dat een persoon twee keer in zijn leven te maken krijgt met grote verandering. De eerste keer is in zijn puberteit waarin hij voor het eerst poging doet om zich los te rukken van de invloeden van zijn ouders, de negatieve invloeden. Soms lukt dat en soms lukt dat helemaal ook niet. Dan komt er nog een tweede keer, waarschijnlijk tussen de 30 en 40 jaar waarin hij opnieuw gaat bekijken wie hij nu eigenlijk zelf is. Misschien komt er nog een derde poging, maar zo ver ben ik nog niet :-)

Een persoon neemt de leersels van zijn ouders mee in zijn verdere leven. Maar het is zijn keuze met welke eigenschappen hij zelf zal gaan gebruiken en welke eigenschappen hij zal gaan veranderen. Dit noem ik zelf de spirituele evolutie, een generatie groeit vanuit de vorige generatie. Veelal hetzelfde behalve een klein stukje wat anders zal gaan en daarin zit keuzes.

Verder in de reactie...

Ik zie dat veel mensen zeggen dat het door vroegere gebeurtenissen komt, maar dat 'lijkt mij' niet helemaal waar.
Je hebt mensen die zoveel pijnlijke dingen in het leven mee maken en meteen zwaar depressief worden... Maar je hebt ook mensen die de zelfde pijnlijke dingen in het leven meemaken en die uiteindelijk positiever ervan zijn geworden...

Ik zeg dat je karakter word gevormd door je vrienden, je werk omgeving, je ouders en de cultuur waar je in leeft.

Natuurlijk ben je zelf ook een beetje verantwoordelijk voor je karakter, maar uiteindelijk is je karakter een mengsel van andere mensen hun karakters....

Ik twijfel ook wel eens aan de mate van verantwoording van een individu. Ik vind dat de maatschappij en je ouders etc er net zo goed verantwoordelijk voor zijn.
We hebben afgesproken dat je vanaf je 18de zelf verantwoordelijk bent voor je daden want dan is je bewustzijn meestal groot genoeg om er ook zelf verantwoording voor te nemen.

Een TBS-er kan vaak geen verantwoording voor zijn daden nemen en wordt ontoerekeningsvatbaar verklaard, de overheid neemt de verantwoording dus over.
In dat geval lijkt het mij terecht.

Je hebt ook heel veel verschillende aspecten in het recht die de mate van bewustzijn naar voren brengen van iemands daden. Je hebt zo schuldheling en opzetheling bij opzetheling was je er bewust van en bij schuldheling had je er eigenlijk bewust van moeten zijn.

Ook de term"willens en wetens" wordt vaak in recht gebruikt."Bij de beoordeling van iemands daden in het recht wordt dus wel degelijk gekeken hoe bewust iemand met iets bezig is geweest (voorbedachte rade) of was het oprechte onmacht (ontoerekeningsvatbaar?)

Maar we mogen (helaas) niet het verleden de schuld geven hebben we als maatschappij afgesproken hoewel het wel een belangrijke factor kan zijn.

Als je jaren lang bent gepest en mishandeld veranderd je visie over mensen en de maatschappij, je krijgt dus een vertekent beeld van wat goed en slecht is en je ethiek is vaak dan niet meer volgens de normen van de maatschappij.

Mocht je dan een misdaad begaan, gaat de rechter in heel veel gevallen er niet mee akkoord dat je het afschuift op het verleden.

Toch wanneer je een weldenkend individu bent met gezond verstand en voldoende kennis en een degelijk rechtvaardigheidsgevoel bezit mag je stellen dat je verantwoordelijk bent voor je eigen gedrag.

Toegevoegd na 3 uur:
Ik las de vraag niet goed en zie karakter staan. karakter is een combinatie van genetische aanleg en de invloeden uit de sociale omgeving. Dus daar ben je zelf niet verantwoordelijk voor aangezien je geprogrammerd wordt.

je bent niet verantwoordelijk voor je karakter (je bent ook niet verantwoordelijk voor je flaporen of je bruine haar)

maar je bent wel verantwoordelijk voor je daden!!!

maw wat je doet met wat je karakter je ingeeft, daar zit een stuk eigenbeschikking in.

Je bent zelf niet verantwoordelijk voor de karaktereigenschappen die van door genen of opvoeding van jongs af aan meekrijgt..
Maar je kunt jezelf wel veranderen in de loop van de jaren..
Bijvoorbeeld, je bent heel erg driftig en je vader was dat ook en je opa nog erger: ga naar agressietherapie..

Na heel veel goeie antwoorden op een goeie vraag, kan ik misschien een klein beetje toevoegen.

Allereerst geloof ik dat je verantwoordelijkheid voor je eigen karakter pas begint als je je bewust bent van het feit, verantwoordelijk zijn.

Bijvoorbeeld een kind van drie is nog niet bewust van het feit wat echt goed en fout is, hij leert van zijn ouders/verzorgers en omgeving normen en waarden die hij op latere leeftijd toepast, en verbetert.

Al met al, je bent vanaf een bepaalde leeftijd verantwoordelijk voor je karakter.

Toegevoegd na 3 minuten:
Wat erfelijkheid betreft vind ik dat niet jij dat bent maar een stukje van je moeder/oma/ enz

Nee,dat ben je niet! Je karakter is aangeboren, alleen de manier waarop je het naar de buitenwereld toont, wordt wel door veel factoren bepaalt. Persoonlijk ben ik behoorlijk (zelfs bijna onbehoorlijk) sarcastisch en ik vond het altijd de normaalste zaak van de wereld om dat iedereen te laten merken. Nadat ik daar door verschillende personen op ben aangesproken,probeer ik altijd eerst even te wachten,voor ik ergens op reageer en dat lukt redelijk.
Maar mijn denkbeelden over één en ander veranderen niet, maar slecht de manier waarop ik het naar buiten breng wel!
Ook heeft je omgeving veel invloed, niet op je karakter,maar op de manier hoe je er mee omgaat.

Boeddhisme zegt dat alles te trainen is dus ook juist karakter. Je bent ook altijd verantwoordelijk voor je eigen karakter maar je bent ook die gene die zo gemaakt is. Door verantwoordelijkheden te leren creëer je een goed karakter en stabiel gedrag.

Je hebt ook nog zaken als generatie psychologie als ik het zo mag zeggen. Dit houd b.v. in als een vader een moeder slaat. Dan is de kans groot dat de zoon dat later ook doet en dan b..v. een dochter opgroeit met een minderwaardigheidsgevoel. Als je dus opgroeit zonder agressie gekend te hebben is de kans klein dat je agressief persoon word. Kans bestaat wel als je dan eens agressief word dat je het vaker word. Beste lijkt mij mensen/pubers te leren omgaan met agressie en agressief gedrag. Rustig blijven en goede keuzes maken is aan te leren. Agressie tegen agressie werkt toch niet.
Driftig is een handeling vaak na een gevoel. Dus als je b.v. bang/angstig, onmacht, stress/spanning etc gevoel ervaart kan je snel driftig, woedend, etc worden. Het is dus een keuze zoals je op dat moment ook kunt kiezen om een rond te gaan lopen. Soms lopen zaken hoog op maar ik zie het niet als schande om weg te lopen om daarna rustiger weer verder te gaan.

Interessante vraag! Ik denk in beginsel dat je niet verantwoordelijk bent voor je karakter, maar wel voor hoe je er mee omgaat; je levenshouding, bereidheid tot zelfreflectie etc. Behalve je genen, bepaalt je opvoeding voor een groot deel ook hoe je karakter zich ontwikkelt. Stel je bent driftig, zoals in jouw voorbeeld, ligt dat dan aan je genen, of ook aan hoe je ouders met die drift omgingen (ze lieten bijvoorbeeld over zich heen lopen, of noemden je altijd 'een driftig mannetje' waardoor jij nog driftiger werd omdat je emoties niet werden erkend.) Het is interessant om, als je volwassen bent en je een beetje los kunt maken van je ouders, te proberen een buitenstaanders perspectief in te nemen en te kijken welke invloed jouw opvoeding op de ontwikkeling van je karakter heeft gehad. (Dat kan trouwens heel goed in Familieopstellingen, zie link, maar dit terzijde). Als je dat kunt, kun je ook verantwoordelijkheid nemen voor wie je bent geworden; de dingetjes van je ouders zijn van hen. Jij moet het met jezelf doen. Ookal ben je driftig, je kunt jezelf wel aanleren om beheerst te reageren. Of om te luisteren naar wat anderen zeggen voordat je explodeert. Dat is niet makkelijk, en de een kan het misschien wat sneller dan de andere, maar het kan wel. 'Verantwoordelijk' klinkt heel zwaar, maar je hebt in mijn ogen wel degelijk het vermogen om iets aan bepaalde karaktertrekken te doen.

Het probleem is denk ik dat je je moet afvragen wat 'verantwoordelijk voor iets zijn' betekend.

Voor mij is het geen probleem om door een winkel te lopen en niets te stelen, voor anderen is dat wellicht moeilijker. Maakt dat mij een beter mens ? Neem ik dan meer verantwoording voor mijn daden ?

Eigenlijk is het voor mij gemakkelijker dan voor de degene die wel wil stelen. Bij hem zit dat dan misschien in zijn karakter of omdat hij geleerd heeft dat iets stelen best wel kan. (lees voor hij ook: zij)
Maar waarschijnlijk ervaart die stelende persoon toch wel iets van innerlijke spanning omdat 'ie diep van binnen ook wel weet dat het niet goed is om te stelen. Dus zou je juist kunnen zeggen dat de stelende persoon meer bewondering verdient omdat 'ie het moeilijker heeft dan ik.

Als je dit helemaal tot het einde doorvoert kun je dus niemand iets kwalijk nemen omdat iedereen alleen maar doet wat hij of zij vind dat 'ie moet doen. En het oordeel of iets goed of fout is komt in principe alleen van degene die oordeelt. Het komt voor de dader uiteindelijk allemaal voort uit onwetendheid en het gebrek aan inzicht in de gevolgen van je eigen daden. Maar kun je iemand verwijten dat 'ie iets niet weet of kan ?
In onze maatschappij hebben we afgesproken dat als je je er bewust van bent dat wat je doet verkeerd is dat je er dan verantwoordelijk voor bent. Maar wat nou als je blijkbaar niet weet hoe je moet handelen naar wat je weet ? Moet je daar iemand voor straffen ?
Is gebrek aan inzicht dus een strafbaar feit ?

puur sociaal-wetenschappelijk gezien, ben je NIET verantwoordelijk voor je karakter (basistemperament), aangezien dat gevormd wordt in een samenspel van perinatale factoren en genetische aanleg. Natuurlijk zegt het niets wanneer je "een driftig typje" bent, zolang je geleerd hebt om daar op een constructieve manier mee om te gaan is dat geen probleem. En daar komt natuurlijk de eigen verantwoordelijkheid om de hoek kijken; je kunt leren omgaan met je eigen eigenschappen. Je kunt je 'driftigheid' zelfs inzetten; het kan je bijvoorbeeld een goed aanjager in een groep mensen maken - een rol die van die "mellow" typjes als ikzelf vaak veel moeilijker op zich nemen!