Zijn persoonlijkheidsstoornissen ziektes?

wie zou daar nou voor kiezen, niemand die bij vol verstand is toch?
als je ziekte definieert als malfunctioneren van geest en/of lichaam, dan is een persoonlijkheidsstoornis zeer zeker een ziekte.

Het zijn ziektes of als je wilt afwijking in de hersens. Iemand met een persoonlijkheidsstoornis heeft een mankement waar andere zich vaak aan ergeren of storen.
Je hebt hierin lichte en zware afwijkingen. Persoonlijkheid storingen kunnen ook onstaan in je jeugd door geestelijke mishandeling of verkrachtingen

World Health Association heeft nog steeds geen eensluidende definitie voor het begrip ""ziekte"" gedefinieerd.
In Nederland is men geneigd om zaken die vermindering van het gevoel van welzijn en van voorbijgaande aard zijn, als een ziekte te beschouwen.

Een persoonlijkheidsstoornis is een afwijking. Men kan leren ermee te leven, maar het is niet te genezen.
De effecten op het gedrag van b.v een borderliner zijn medicamenteus en via het verstand van de betreffende te minimaliseren, maar de afwijking blijft.

Een psychopaat, iemand bij wie de gewetensvorming niet op gang is gebracht, heeft een afwijking. Dit is geen ziekte.

Dit is een belangwekkende discussie. Psychiaters, verbonden aan tbr klinieken kunnen daar b.v. verschillend over denken. De een denkt dat een behandelde psychopaat kan genezen, die denkt dat het een ziekte is.
De ander ziet het als een afwijking, en kiest derhalve voor longstayverblijven waar de mensen levenslang moeten verblijven.

Persoonlijk denk ik dat een persoonlijkheidsstoornis bepalend is voor de persoon, niet te genezen, en geen ziekte.

Toegevoegd na 17 minuten:
ER is zeker al het nodige onderzoek verricht. Daar is o.a. onderstaande checklist uit voortgekomen.

Er is in de psychiatrie nauwelijks sprake van bewijzen, meestal komt men niet verder dan aannames.
Als je daar prijs op stelt kun je een persoonlijkheidsstoornis dus zien als een persoonlijk accessoire, maar ik betwijfel of je die patiënten daar recht mee doet.

Ik weet niet of er een bewijs is.
Ik ken de onderzoeken en de uitkomsten daarvan niet.

Zelfs is het niet duidelijk wat dat precies is: een persoonlijkheidsstoornis.

Is een sociaal fobie [of een ander fobie] een persoonlijkheidsstoornis?
Mijn man had dat jarenlang en heeft vervolgens jarenlang als therapeut gewerkt om te proberen mensen daarvan af te helpen als ervaringsdeskundige.
Bij sommigen lukte dat, bij andere niet.
Zit dat als foutje in de hersenen?
Is het aangeboren of ontstaan?

Men weet het nog niet.

Wel weet ik dat er tegenwoordig een steeds groter aantal (ik noem dat) Hoofdletterafkortingen benoemd worden, als ziekte waaraan een mens kan lijden.
En dat ik in veel gevallen twijfel of dat inderdaad niet een opluchting is om daar zelf geen verantwoording meer voor te hoeven hebben.

Er is nog geen sluitende definitie gevonden voor het woord " ziekte".
Als je ziekte van een mens zou definieren als een ongewenste verstoring van de normale situatie, dan is een persoonlijkheidsstoornis zeker een ziekte.

Ja, persoonlijkheidsstoornissen zijn ziektes.
Wanneer iets jou je anders laat gedragen dan jij zelf wilt, of het niet eens door hebt, is het een ziekte.
Waarom zouden mensen ervoor kiezen om zich te gedragen alsof ze een persoonlijkheidsstoornis hebben?
Ik ken toevallig iemand die schizofreen is en geloof me die jongen doet het echt niet voor de grap.
Ook ken ik een jongen die in z'n slaap de hele nacht lang schreeuwt op de muren slaat dingen sloopt etc en dan doet ie ook niet voor de grap.
Je zal altijd mensen er tussen hebben die niet 100% eerlijk zijn, en misschien wel helemaal niet; maar als je niet faked en echt een stoornis hebt is dat wel degelijk te zien als een ziekte, of mentale afwijking.

Ik werk in de psychiatrie en wat je veel ziet is dat men er uiteraard niet voor kiest maar dat het wel kan voortbestaan uit bepaalde patronen of gezinsstructuren, dat het er (stiekem) is ingegroeid zeg maar.

Dit gaat dan over allerlei psychische (en psychiatrische) ziektebeelden.

Er zijn wel voorbeelden van dat je er vanaf kunt komen maar vaker blijft het bij handvatten en andere maatregelen die je kunnen helpen ermee te leren omgaan.
Voor sommigen kan het ook genoeg zijn te weten dat ze kunnen verklaren waar sommige dingen vandaan komen.

Toegevoegd na 2 minuten:
met dat het er stiekem is ingegroeid bedoel ik eigenlijk dat je er zelf niet zo heel veel aan kan doen dat het ontstaat of er is. (als je er zelf mee te maken hebt kun je denk ik alleen maar hulp inschakelen)

Besef dat vrijwel elke psychische aandoening een soort uitvergroting is van 'gewone' emoties. Het wordt een aandoening/ziekte op het moment dat het zodanig is dat je dagelijks functioneren belemmert.
Iedereen is weleens somber, maar als je zo depressief bent dat je niet meer in staat bent uit bed te komen, dan is het een heel ander verhaal en kun je het als ziekte kwalificeren.
En om het te vergelijken met iets fysieks: als je stofwisseling goed verloopt, is dat prima. Als je darmen op hol slaan en de stofwisseling daar ineens heel erg snel gaat, noem je dat een aandoening: diarree.

De aanname 'een stoornis is een keuze' wekt bij mij de indruk dat het iets is waar je controle over hebt, terwijl het centrale probleem misschien juist wel is dat je die controle niet hebt.

Wel is het zo dat persoon X eerder zal neigen naar stoornis Y en persoon Z eerder naar stoornis A, maar dat komt door een bepaalde gevoeligheid denk ik, zoals bepaalde mensen als ze verkouden worden geheid ook voorhoofdsholteontsteking krijgen (dat is ook geen keuze...).

Bedenk ook: de psychiatrie is een vrij vage wetenschap.
Als je in diagnostisch materiaal kijkt, zie je vaak een rijtje symptomen, zeg 10, en dan moet iemand duidelijk last hebben van minimaal 5 symptomen om de genoemde stoornis te hebben.
Vaak passen mensen daar niet of niet helemaal in, of hebben ze 3 symptomen van het een en 2 van het ander.
Dan komt de prachtige diagnose 'persoonlijkheidsstoornis NAO', waarbij NAO staat voor 'Niet anders omschreven'.
Oftewel: er is wel iets maar we weten er geen etiketje op te plakken.
Misschien wel een beetje zoals de huisarts zegt: neem een paracetamol en een kop hete thee en blijf een dagje in bed.

Het woord zelf zegt het al het is een stoornis en derhalve geen ziekte. Vergeet niet dat men in algemene zin bijzonder weinig van de hersenen weet en dat de opname van stoornissen op de DSM lijsten nogal te wensen overlaat.

Ter indicatie. ADHD bijvoorbeeld is zonder enig wetenschappelijk bewijs opgenomen op de DSM lijst na een committee meeting van de A.P.A. by showing off hands. Een ordinaire ja en nee stemming dus. ADHD is daarmee op de DSM lijst gekomen en de voorschriften van de bijbehorende medicatie heeft een onevenredige vlucht genomen in de afgelopen jaren. 'Patiënten' dienen te voldoen aan een aantal criteria waarvan de vaststelling gebeurt door de omgeving van de patiënt. Dit is subjectief en afhankelijk van de omgeving van de patiënt.

Tevens is er door dezelfde A.P.A. een stemming geweest of homoseksualiteit op de DSM lijst thuis hoorde als zijnde een psychiatrische aandoening. Als de handen telling die dag anders was geweest, dan had de homoseksuele mens nu bij de psychiater aan de remmers gezeten om hun lusten te onderdrukken en had men nu gesteld dat homoseksualiteit een psychiatrische aandoening is, die medicamenteus prima te verhelpen is.

Per saldo worden er dus aandoeningen verzonnen waarna daar medicatie voor wordt ontwikkeld. Dit is bedrog. Als u verdere verdieping wilt in dit soort zaken dan is Prof.Dr. Verhaegen een goed uitgangspunt.

De farmaceutische industrie is een zeer grote en machtige industrie met omzetten die het BNP van menigeen land overschrijden. Het is een industrie die aantoonbaar burgers gekocht heeft van de voormalige 'DDR' teneinde in de onwetendheid van deze mensen hen als proefkonijn te misbruiken.

Wilt u een nog beter beeld van de farmaceutische industrie dan kunt u zich nader verdiepen in de recentelijke gebeurtenissen rondom Tamiflu en de houding van de WHO daarin die de voorwaarde dat bij een pandemie er sprake dient te zijn van massale sterfte heeft weggenomen, en wel een maand voor de verkoop begon. De hele lobby voor Tamiflu is gefinancierd door, jawel de farmaceutische industrie.

Vergeet niet dat een psychiater iemand is die heeft aangetoond dat hij/zij in staat is om een bepaalde studie af te ronden en niks meer of minder. Het feit dat iemand een psychiater treft zegt helemaal niet dat dat een goede psychiater is. Het effect dat gesorteerd wordt is vaak een placebo effect. Men kan een verhaal kwijt en krijgt aandacht en dat lucht op. Na de medicatie die volgt is men gauw zichzelf niet meer.

Een heel goede vraag waar ik me ook al een tijdje mee bezig hou, het is makkelijk zomaar deze mensen in een hokje te plaatsen, er een etiket op plakken en klaar.
Want dat willen we tegenwoordig maar al te graag!
Ook hebben we er allemaal namen aan gegeven, namen voor bedacht, dit nog verdeelt in types of combinaties met andere stoornissen.
Maar er is geen mens het zelfde, ieder mens is uniek, kijk maar hier op g.v. er is bijna geen antwoord of reactie het zelfde en ieder ziet de wereld op zijn manier, hebben we dan niet allemaal wel een stoornis?
Of juist een afwijking ten opzichten van de ander?
De een meer als de ander!
Indien er van de 100 mensen er 60 een stoornis hebben, dan zijn deze normaal en hebben de andere een stoornis!
En wat is normaal en is iedere afwijking er van dan een stoornis?

Ja, een persoonlijkheidsstoornis is een ziekte. Soms aangeboren, soms ontwikkeld. Een aantal zijn met behandeling in min of meerdere mate te behandelen.

Trek eens een poosje met mensen op met een dergelijke stoornis, en dan niet voor een uurtje, en trek dan (opnieuw) je eigen conclusie.

Het is een persoonlijkheid met bepaalde kenmerken, waar wij voor hebben besloten het etiket 'ziek' op te plakken. Dus het is wel een ziekte in het opzicht dat het minder goed functioneert in de maatschappij. Het is geen ziekte in het opzicht dat elke persoon een persoonlijkheid heeft, met karakteristieke kenmerken, en dat we toevallig grenzen daarin trekken maakt het niet absoluut goed of slecht.
Maar een keuze is het nooit. Als een persoonlijkheidsstoornis een keuze zou zijn, zou dat betekenen dat ook een 'normaal' persoon ervoor zou kunnen kiezen een borderliner of een schizoide persoon te worden. Net als homoseksualiteit - als mensen er van overtuigd zijn dat homo's hetero kunnen worden, kun je een hetero dus ook een homo maken.

Persoonlijkheidsstoornissen zou ik meer als symptoom willen zien dan als ziekte, er ligt veelal een vervelende oorzaak onder zijn, dat kan een psychiatrische ziekte zijn maar ook een PTSS (post traumatische Stress Syndroom)
De grenzen tussen wat je wel of niet ziekte kunt noemen is niet zo eenvoudig, omdat je veel gradaties hebt, naast veel soorten persoonlijkheidsstoornissen.
Over een ding is men het eens, je kiest er niet zelf voor om een persoonlijkheidsstoornis op te lopen, het komt niet zelden voort uit een overlevingsmechanisme die beslist
-op dat moment- noodzakelijk was.
Dit mechanisme kan zo ingebakken raken dat -terwijl het gevaar geweken is- het je persoonlijkheid beschadigd heeft.
Het is dan een litteken wat mischien nooit helemaal weg zal trekken.
Zoals een oud litteken soms kan ontsteken en pijn doen, zo kan -maar dan veel heftiger- een trauma of ander onbehandeld psychisch lijden mede persoonlijkheidsstoornissen veroorzaken.

Het is wel verstandig om de schuldvraag bij deze problematiek weg te halen, niemand zit er op te wachten.
Bovendien kan onterecht schuldgevoel de zaak verergeren.