Psychologie

In een boom bij een groep apen wordt steeds een tros bananen gehangen. In andere bomen in de kooi kunnen de apen de (nieuwe) bananen steeds ongestoord weghalen, maar bij die ene boom wordt de hele groep natgespoten als er één aap in de boom klimt. Een aap die in de boom wil gaan klimmen, wordt door de anderen weggehouden van die boom, soms zelfs door een pak slaag. Nieuwe apen die aan de groep worden toegevoegd overkomt hetzelfde, maar ze weten niet waarom. Op een bepaald moment zijn alle oude apen (die weten van het water) vervangen; toch worden alle apen door de anderen steeds weggehouden van de boom. Waarom dat zo is, weet niemand meer, maar de regel: Klim niet in die ene boom, blijft bestaan.

Zo gaat het soms ook in organisaties: er bestaan (ongeschreven) regels in de organisatie, maar waarom precies, dat weet niemand meer.

Ik ken iemand die bijna om alles lacht wat je te zeggen hebt. Alsof ze bijna alles uit je wil trekken door alles toe te lachen. Ik vraag me zelf wel eens af; waarom lacht ze nu weer?!
Ik probeerde wat info op het internet te vinden, maar dan kom ik de term PBA tegen. Dit is het waarschijnlijk ook weer niet. Voor mijn gevoel is het lachen een soort aangeleerde gewoonte. Herkend iemand dit?
Dit heeft niet mijn mijn persoon te maken want ze doet dit ook bij anderen
Soms denk ik wel eens dat ze die lach op een psychologische manier gebruikt. Maar dan moet je toch moe van je zelf worden.
Kortom, alle google zoekresultaten leveren mij niet zoveel bruikbare informatie op.
Ze kan niet veel zelf, beslissingen nemen laat ze liever aan anderen over. Ze komt zelfverzekerd over, maar als je doorvraagt is daar niet veel van over.
Neemt al te graag deel aan makkelijke en vrolijke gespreken en heeft hier een uitgesproken mening, maar als er serieuze en moeilijke gesprekken zijn, dan heeft ze geen input.

Waar kun je op letten dat niemand weet dat je chagrijnig bent?
Of heb je dan 2 gezichten eigenlijk.

Waar kun je op letten dat niemand weet dat je chagrijnig bent?
Of heb je dan 2 gezichten eigenlijk.

Waarom komt het dat mensen die niet kunnen zingen in een gezamenlijke grote groep wel goed klinken als ze gezamenlijk een liedje gaan zingen?? En is hier een bepaalde effect benaming voor?
Als individuen klinken ze slecht maar in een grote groep klinken hun gezang wel goed.

In een boom bij een groep apen wordt steeds een tros bananen gehangen. In andere bomen in de kooi kunnen de apen de (nieuwe) bananen steeds ongestoord weghalen, maar bij die ene boom wordt de hele groep natgespoten als er één aap in de boom klimt. Een aap die in de boom wil gaan klimmen, wordt door de anderen weggehouden van die boom, soms zelfs door een pak slaag. Nieuwe apen die aan de groep worden toegevoegd overkomt hetzelfde, maar ze weten niet waarom. Op een bepaald moment zijn alle oude apen (die weten van het water) vervangen; toch worden alle apen door de anderen steeds weggehouden van de boom. Waarom dat zo is, weet niemand meer, maar de regel: Klim niet in die ene boom, blijft bestaan.

Zo gaat het soms ook in organisaties: er bestaan (ongeschreven) regels in de organisatie, maar waarom precies, dat weet niemand meer.