Waarom is het zon/licht tegenwoordig wit ?En waarom is de zon groter als hij onder gaat ??

Er zijn in het verleden theorien geweest voor wat in de literatuur overigens de maan-, en niet de zonillusie heet. De Alexandrijnse sterrenkundige Ptolemaeus beschreef het fenomeen al in de tweede eeuw, maar de meeste verklaringen -de breking van het licht in de atmosfeer of de verschillen in helderheid en kleur- liggen inmiddels op het kerkhof van de wetenschap.
Het is duidelijk waardoor het probleem ontstaat. Als we een bekend voorwerp in de verte zien -een trein of een flatgebouw- kunnen we aan de grootte zoals we het waarnemen afleiden hoe ver het is verwijderd. Andersom: als we weten hoe groot de afstand is, kunnen we schatten hoe groot een onbekend voorwerp in werkelijkheid moet zijn. Bij de maan weten we geen van beide: noch haar grootte, noch de afstand.
Onze hersenen moeten daarom één van de twee gaan gokken en daar ergens gaat het mis. Want: neem een schuifmaat, houd die op een halve meter afstand en 'meet' zo de diameter van de maan. U zult zien dat de maan aan de horizon even groot is als hoog in de hemel. De hersenen krijgen dus dezelfde informatie binnen, maar op de een of andere manier bakken ze er telkens iets anders van. Verklaring: de afstandshypotheses zeggen dat we eerst gokken hoe ver de maan verwijderd is en dat we een horizontale afstand groter schatten dan een verticale. De maan aan de horizon lijkt dus verder weg waardoor we haar in ons hoofd groter denken.
Maar waarom? Vanwege omgevingsfactoren zoals bomen of kerktorens? Nee: de zon die in de zee zakt, lijkt ook groter. Plausibeler is dat we horizontale afstanden beter kunnen schatten omdat de ruimte ertussen gevuld is. Aan de lege hemel lijken zon en maan dichterbij. Het was altijd wel vreemd dat als mensen ernaar werd gevraagd, ze de maan aan de horizon dichterbij schatten.
Door deze tegenspraak kon een andere hypothese lang standhouden. Die zegt dat we eerst de grootte van de maan schatten en daaruit de afstand afleiden. En omdat we bij een hoogstaande maan in de oneindige verte staren, zouden we de maan dan kleiner inschatten.
Vijf jaar geleden maakten de Amerikanen Lloyd en James Kaufman (vader en zoon) een einde aan deze grootte-illusie. Proefpersonen moesten geprojecteerde manen zo ver verplaatsen dat ze nog maar half zo groot leken. Manen die aan de horizon stonden, werden vier maal zo ver weg gezet als manen aan de hemel, wat alleen met de afstandshypothese viel te verklaren.