Waarom moet de extinctie bij spectrofotometrie feitelijk tussen 0,1 en 1,0 liggen?

De bovengrens is 1,0 (volledige extinctie): wat je krijgt als je licht door een blok hout probeert te laten gaan.

De ondergrens is afhankelijk van je methode, het soort licht of laser waarvan je de extinctie meet en wellicht ook het oplosmiddel. Vandaar dat je voor bekende stoffen in onbekende concentratie eerst een ijklijn maakt. Zoals je in de bronnen ziet, zijn er legio toepassingen die soms heel specifiek zijn. Elk daarvan heeft een (zinnige) ondergrens, namelijk de laagste concentratie waarbij de fabrikant garandeert, dat de meetfout beneden een bepaald percentage van de waarde blijft. Zou die meetfout bijv. de helft van de gemeten waarde zijn, dan zou een afgelezen waarde van 0.000038 in werkelijkheid best 0.000025 of 0.000047 kunnen zijn; een te groot verschil voor een betrouwbare beoordeling.
Overigens is er al een oude, best betrouwbare extinctiemeter die iedereen zelf kan maken: de Secchi-schijf, een gekleurde schijf, meestal zwart met wit, aan een touw met een lood, waarmee je de helderheid van (rivier) water kunt bepalen. Door knopen in het touw kun je zien op welke diepte de schijf nog zichtbaar is.

Er zijn vele bronnen waarvan ik er hier ook nog enkele noem:
www.limnetica.com/.../L22a195_Sau_reservoir_light..
https://nl.wikipedia.org/wiki/Atomaire-absorptiespectrometrie

Toegevoegd na 1 minuut:
zie ook
https://nl.wikipedia.org/wiki/Secchischijf