Wat voor effect hebben metingen op subatomair nivo?

Het een en ander wordt natuurlijk aanschouwelijk gemaakt in de Schrodinger Kat. De golffunctie van de kat bestaat dan uit twee gelijke gedeeltes van een levende en een dode kat. De kat leeft niet en is niet dood, totdat iemand de doos open doet om te kijken. Stel dat de kat dood blijkt te zijn, dan is dat niet gebeurd op het moment dat het gas
vrij kwam, maar op het moment dat er gekeken werd. Daarmee probeerde Schrodinger de onredelijkheid van de Kopenhagen interpretatie mee aan te tonen.
Maar is de ontdekking dat de kat dood of levend is nou een meting die het proces/systeem beïnvloed of niet? Zelf probeer ik het weleens te vergelijken met het humeur van de mens. Een mens kan min of meer 'tegelijkertijd' onderhevig zijn aan wisselende stemmingen net even waar het brein random aan denkt. Als je zo'n persoon ontmoet zal een van die stemmingen naar buiten komen waarmee (onbewust) een interactie wordt aangegaan. Als je dan vraagt hoe het gaat, kan goed of slecht of 't gaat wel worden geantwoord. Het antwoord kan nl geheel afhangen van wie ze ontmoet en soms net even die kant op vallen en bij een andere ontmoeting de andere kant. In principe zijn er dus meerdere kansen dat een bepaalde stemming zich uit. Maar slechts bij het vragen wordt het bepaald maar dat is weer afhankelijk van de vraagsteller. Hoe het nu echt gaat weet men niet, alleen wat geantwoord is. Maar je zou ook kunnen zeggen dat er niet echt een stemming is, alleen mogelijkheden van stemmingen, die pas gemanifesteerd wordt bij navragen.
Is hier nu sprake van een stemming die veroorzaakt is zoals bij de dood(?) v/d kat? Of zijn dat toch verschillende manier van veroorzaken (zoals bedoeld in de Kopenhagen interpretatie welke een bewezen interpretatie is)?

Strikt genomen moet je zeggen dat de golffunctie in een hyperpositie is en dat de golffunctie in elkaar klapt zodra de waarneming gedaan wordt.
Schrodinger wilde de absurditeit hiervan inderdaad aantonen door het experiment met de kat, dat de kat dus ook in de hyperpositie gaat zitten. Er is alleen een heel fundamentele fout in zijn gedachtengang (nou ja, in zijn voorbeeld, de man was best goed in wat hij deed). De hyperposities en andere dingen zijn in de subatomaire wereld heel normaal, maar in de macroscopische wereld is het volstrekt abnormaal. Je kan dus de effecten ook niet direct doortrekken. Die kat is echt wel dood op een gegeven moment en gaat zeker na een paar dagen ontbinden... Maar het blijft een gedachtenexperiment waarmee je het effect van superpositionering wel heel goed inzichtelijk kan maken. Hij heeft het ook nooit bedoeld als iets wat je moest gaan uitvoeren. In het voorbeeld is het openen van de box in feite hetgeen wat de golffunctie doet inklappen. Je hoeft namelijk niet er in te kijken om te weten wat er gebeurd is. Er zijn andere waarnemingen die hetzelfde effect kunnen hebben. Als de kat dood is, kan je uitwerpselen ruiken of het ontbinden (als je eerst een weekje vakantie had gedaan). Maar de kat zou er ook uit kunnen springen of miauwen. Dus zodra er een waarneming is (van welke soort dan ook, bijvoorbeeld een camera er op die je een uur later terug kijkt), klapt de golffunctie in elkaar naar de uitkomst die je waarneemt. Ik zou het moeten opzoeken, maar het CERN heeft volgens mij al aangetoond dat op subatomair niveau dit inderdaad heel normaal is. Dat deeltje inderdaad meerdere mogelijkheden hebben tot het moment er een mogelijkheid nodig is (dmv een interactie o.i.d.). Dat is het moeilijke van de QM. Het is voor mensen bijna niet te bevatten dat iets zowel het een als het ander kan zijn en ook is. Andere voorbeelden die in QM heel normaal is
- Tunneling (zie de p-orbitalen)
- Deeltjes zonder afmeting (elektronen)
- Deeltjes die je niet kan aanwijzen, maar die een kansverdeling hebben om ergens te zijn (yup, elektronen in oribtalen).
- Een absolute kans-factor dat iets gebeurd (kijk naar het verval. halfwaardetijd is een gemiddelde. Een uraniumkern kan best pas na 1000 jaar opeens, volstrekt willekeurig besluiten te vervallen).