Waarom valt de maan niet op de aarde?

De snelheid van de maan zorgt ervoor dat de maan om de aarde blijft draaien. Dit geld het zelfde voor satalieten. Deze krijgen een bepaalde snelheid mee zodat ze in een baan om de aarde blijven draaien.

De maan valt constant naar de aarde, maar de aarde draait net zo snel onder de maan weg zodat de maan nooit op de aarde kan vallen.

Het is zelfs zo dat door het uitdijen van het heelal (een sterkere kracht dan onze zwaartekracht), de maan telkens verder af komt te staan van de aarde. Het gaat om een paar centimeter per jaar, dus het gebeurt niet erg snel, maar er komt een tijd dat de maan aan het zwaartekrachtveld van de aarde ontsnapt en dan zijn we de maan kwijt als satelliet.

Hoe we dit weten?
Het Apollo-project is niet helemaal gestopt toen de laatste raket naar de maan ging, maar richt zich nu op de maan vanaf de aarde.
Elke nacht schiet men lichtbundels naar de maan, die door spiegeltjes - achtergelaten door de Apolloreizigers - worden teruggekaatst. Men meet de tijd die de lichtbundels erover doen om terug te komen. En daaruit blijkt dit gegeven.

De maan is vanaf zijn begin in een onversnelde beweging, maar zeer kort daarna is hij gevangen in de zwaartekracht van de aarde. Zonder zwaartekracht of als hij op een zeker moment niet op een zekere afstand van de aarde was gekomen, dan zou hij zich nu nog steeds verder van ons (aarde) verwijderen. Het lijkt een beetje op een gewicht dat je aan een touw rond je hoofd slingert.
Als de beginsnelheid maar groot genoeg is, zal ieder object rond de aarde gaan cirkelen als ze te dicht in de buurt van de aarde kopen en worden gevangen in de zwaartekracht van de aarde. De baan is afhankelijk, als bij satelieten, afhankelijk van de snelheid en de mass van het object.