Als alle materie is opgebouwd uit moleculen vanuit atomen met rondvliegende elektronen, kun je dan stellen dat b.v. een steen ook leeft?

Heej Cryo, ik heb je gemist! Dank voor het antwoord.

@Meike, tja, ik moest even op vakantie, vandaar. Zodra ik tijd heb kunnen vinden om mijn foto's te sorteren, zal ik daar wat vragen over stellen - ik ben genoeg vreemde situaties tegengekomen voor een flink aantal vragen. @viridiflavus, daarom schreef ik ook dat er geen sluitende definitie is, en dat we ons dus beperken tot de zeven kenmerken - eigenlijk bij gebrek aan beter. Dat virussen niet leven, is wellicht zelfs een juiste interpretatie. Als je bijvoorbeeld reproductie en structuur als voldoende voorwaarden ziet, zouden zonnestelsels leven. Ook wolken zouden dan levend zijn, omdat wolken zich voortplanten door te regenen (de druppels zijn de "zaden" van de wolk) om zo de zeeën te vullen waaruit een volgende generatie wolken ontstaat.

van virussen kun je je ook afvragen of ze 'leven'.
Daarentegen beweren sommigen dat de aarde, stenen, het heelal ook vormen van leven zijn.
De definitie van Cryofiel is een heel aanvaardbare waar stenen en heelallen in elk geval niet onder vallen. Het 'bewegen' van atomen is overigens niet veel meer dan trillen. Het algemeen aanvaarde beeld van een zon met planeten klopt niet erg. (Al is het een geschikt rekenmodel)

De discussie over het wel of niet levend zijn van virussen is zoiets als de discussie of eieren levende wezens zijn die zich voortplanten door middel van kippen. Het hangt af van de definitie. Volgens de gangbare definitie zijn virussen niet levend. Het zijn in principe pakketjes RNA (soms DNA) met een laagje eiwit eromheen. Die doen niets. Ze groeien niet, ze reageren niet op de omgeving, ze planten zich niet voort, ze regelen hun interne klimaat niet... helemaal niets. Maar zoals gezegd: je kunt een andere definitie hanteren waarmee virussen wel als levend worden gezien. Het probleem is dat er geen enkele definitie is die sluitend is om 'levend' van 'niet-levend' te onderscheiden. Dat komt natuurlijk feitelijk doordat wij zelf niet eens weten wat het onderscheid zou moeten zijn tussen 'levend' en 'niet-levend'.

Hoe zijn die virussen dan ontstaan in de 1e plaats. Plant dit zich voort binnen de gastheer en kan de virus buiten de gastheer in leven blijven?(heel ander verhaal natuurlijk, maar toch interessant)

Hoe het leven is ontstaan, weten we nog niet. We hebben enige ideeën van de richting waarin we verder moeten zoeken, maar meer dan dat is er nog niet. Hoe virussen zijn ontstaan, is eveneens onbekend. Ook hier zijn diverse ideeën, maar we weten niet hoe het werkelijk is gebeurd. Een virus plant zich niet voort binnen de gastheer. Een virus dat een gastheercel binnendringt (of, vaker: dat door de gastheercel naar binnen wordt gezogen) is, eenmaal binnen de cel, geen virus meer. Het enige dat ervan overblijft is een stuk DNA of RNA dat (eventueel via een omweg) de gastheercel de opdracht geeft om heel veel van een bepaald eiwit te maken. Het DNA (of RNA) steekt ook zodanig in elkaar dat de gastheercel er veel kopieën van gaat maken. Door een chemische reactie gaan de eiwitten die de gastheercel produceert om de kopieën van het DNA/RNA heen zitten. De gastheercel gaat gewoon door met het produceren van eiwitten en kopieën, ook al raakt hij steeds voller met bolletjes eiwit die om een kopie van het DNA/RNA heen zitten. Uiteindelijk sterft de cel hieraan. Hij barst open, al die bolletjes komen vrij - en dat zijn dan de nieuwe virussen. Maar omdat ook die nieuwe virussen gewoon bolletjes eiwit zijn met in het midden een DNA- of RNA-molecuul, leven die nieuwe virussen ook niet. Kan zo'n bolletje buiten de gastheer in leven blijven, vraag je - hierop is geen antwoord, omdat zo'n bolletje materiaal niet leeft. De enige vraag die we kunnen beantwoorden is of zo'n bolletje buiten de gastheer lang genoeg heel blijft om een nieuwe gastheercel te kunnen bereiken en door die nieuwe gastheercel naar binnen kan worden geslurpt. Het antwoord op die vraag hangt voornamelijk af van het eiwit dat de buitenkant van het bolletje vormt. Sommige eiwitten kunnen slecht tegen zuurstof of tegen UV-straling, andere eiwitten behouden hun structuur alleen in een vochtige omgeving. Weer andere eiwitten hebben totaal geen last van zuurstof, UV-straling of droogte.