Waar is licht van gemaakt?

Licht is niets anders dan elektromagnetische straling in een frequentiebereik dat door bepaalde cellen in onze ogen waargenomen kan worden. Licht bestaat uit fotonen.

Licht wordt door mensen waargenomen als elektromagnetisch golfverschijnsel. Dit verschijnsel wordt als zodanig beschreven door de wetten van de elektrodynamica.
Licht bestaat, op het niveau van elementaire deeltjes, uit fotonen. Dit zijn objecten die zich kunnen manifesteren als golven en deeltjes. In grote hoeveelheden (zoals in het licht dat we zien) hebben fotonen de neiging zich meer als golven dan als deeltjes te gedragen.
Het meest overtuigende bewijs hiervoor is het feit dat licht interferentie vertoond. Schijn maar eens met een laserlampje op de onderkant van een CD terwijl je in een donkere kamer staat. In plaats van te reflecteren zal het licht interfereren aan het tralie van gaatjes, gebrand in de CD. Hierdoor zie je vele kopieën van de lichtbron in wisselende intensiteit op de wanden van de kamer.
Fotonen gedragen zich in andere situaties juist weer meer als deeltjes. Denk aan de 'pitjes' op een lichtgevoelige plaat. De beste verklaring voor deze dualiteit tussen de verschillende gedragingen van licht komt uit de kwantum mechanica. Hierin wordt een foton beschreven als een zogenaamde golffunctie. Uit deze functie kan men een kansdichtheid op de positie van het foton aflezen.
In vrije toestand vertoont de golffunctie van het foton dispersie, waardoor de kansdichtheid uitzakt. De positie van het foton is dan minder welbepaald, waardoor het golfkarakter meer tot uitdrukking komt.
Door de positie van het foton te meten vindt er, door interactie met het meetinstrument, een transformatie (projectie) op de golffunctie plaats die zich openbaart als een 'spike' in de kansdichtheid. Hierdoor is de positie meer welbepaald en komt het deeltjeskarakter van het foton dus meer tot uitdrukking.
Fotonen zijn, als elementaire deeltjes, dragers van de elektromagnetische wisselwerking. Elektromagnetische velden manifesteren zich door uitwisseling van (virtuele) fotonen.
Volgens snaartheorie bestaat ieder foton (net als ieder ander elementair deeltje) op het meest fundamentele niveau (Planck lengte) uit energietoestanden die zich door 1-dimensionale paden op een hoger dimensionale Calabi-Yau variëteit laten beschrijven. Ofwel, de situatie laat zich modelleren als snaartjes of touwtjes.
Deze snaartjes worden op spanning gehouden door de extra dimensies waar zij omheen gekruld zitten. Het zijn de trillingen van deze snaartjes in de extra dimensies die wij waarnemen als het kwantumveld wat wij een deeltje noemen. Licht 'bestaat' daarmee dus uit trillende snaartjes.