Waarom kunnen we het begrip oneindig niet bevatten?

Omdat je bij dit begrip continu staat voor nieuwe veranderingen die ervoor zorgen dat je je zienswijze steeds moet herzien. Als een spiegel die steeds verder naar achteren schuift. Je zienswijze verschuift maar het eindbeeld zal nooit komen. Eigenlijk is oneindigheid dus onbereikbaar.

Het gaat al veel eerder mis met ons begrip. Een afstand van een lichtjaar, bijvoorbeeld, of de duur van een lichtjaar, de grootte van een atoom; het zijn allemaal grootheden die ons verstand ver te boven gaan, en het enige dat we ervan snappen is dat het héél groot/héél lang is. Hiervoor gebruiken we meestal een metafoor van enigerlei soort: 'Als ik hier ga staan en de zon daar op tafel ligt, dan is de dichtstbijzijnde ster helemaal in Haarlem!' Maar dan beseffen we het eigenlijk nog niet. Het is gewoon heel ver buiten onze menselijke maat.

Met de ultieme termen op dit gebied, eeuwig en oneindig, gaat het nog verder mis, omdat we er nu eenmaal op ingesteld zijn dat dingen eindigen. Als ze dat niet doen gaat dat ons verstand zwaar te boven; onze veredelde primatenhersenen kunnen niet met dit soort begrippen omgaan.

ik zou eerder veronderstellen dat oneindig wél bestaat, alleen kunnen we het zoals je zegt niet bevatten en degelijk uitleggen. Maar ik zou het willen verklaren met een simpel voorbeeld : indien mensen in een 2-dimensionale wereld zouden leven dan 'zien' we alles als 'lijnen' en is alles 'vlak'. Maar zien we wel alles. Nee. Maar we kunnen enkel veronderstellen dat er nog iets anders en 'breder' is dan de 2 dimensies waarin we op dat moment zijn. Deze derde dimensie zou voor diegene die 2 dimensies 'gewoon' zijn een openbaring zijn. Zo zie ik het ook met oneindig. Het heelal kan ook niemand bevatten omdat we, denk ik, het gewoon niet kunnen zien wegens onze beperkingen. Moesten we 1 dimensie of zelfs 10 dimensies verder 'zien', waar huidige wetenschappers mee 'denken', zouden we al een hele stap verder zijn.

Ik heb hier voor twee verklaringen een gaat meer in op het begrip oneindigheid en niet zo zeer op oneindigheid zelf maar dat we alleen alles in de measokosmos kunnen begrijpen.

Uitleg 1: Het begrip oneindig is een puur rationele begrip. Het is een consruct van ons verstand dat we gebruiken om over dingen te kunnen nadenken. Het is dus niet dat iets oneindig "is" of in oneindigheid "is". We schrijven dit begrip wel op dat object af zodat we het beter kunnen vatten. Je kunt het vergelijken met ons begrip niets, niets is eigenlijk niets meer dan het ontbreken van enige substantie het is dus niet dat er daadwerkelijk iets als niets bestaat en we kunnen het begrip niets daarom ook niet goed vatten. We kunnen wel zeggen van iets dat het niet is maar we kunnen ons niet voorstellen wat het is van iets om niet te zijn. Zo kan je van het begrip oneindig zeggen dat het een rationeel construct is over dingen die geen begrenzing hebben. We kunnen ons niet voorstellen wat het is om iets te hebben dat niet begrensd word maar je kan er wel meer denken.

Uitleg 2: Dit is de uitleg van de evolutionair epistemologen en die beredeneren dat wij genetisch zo zijn aangelegd dat wij de wereld alleen kunnen vatten op het niveau waarop wij leven. We kunnen dus niet vatten hoe zowel dingen in het zeer klein zijn en hoe ze in het zeer groot zijn. De reden hiervoor is dat onze manier van dingen snappen geëvolueerd is op het niveau waarop wij leven. Het heeft voor ons geen nut om dingen op zeer klein niveau of op zeer groot niveau te snappen. Het enige dat we moeten kunnen snappen zijn de objecten in de measokosmos.