Wat is het noorderlicht precies, waar kan je het allemaal zien en bestaat de kans dat door grote klimaatveranderingen het noorderlicht zal verdwijnen?

Bij kernexplosies die zich op en in de zon voordoen, worden grote hoeveelheden gas de ruimte ingeslingerd met snelheden die volgens schattingen van sommigen de 4.000.000 kilometer per uur benaderen. Deze in vlagen komende zonnewinden, die stromen hoog-energetische deeltjes bevatten, kunnen de buitenste laag van de aardatmosfeer binnen 24 tot 48 uur bereiken.
Veel geladen deeltjes die in de buitenste randen van het aardmagnetische veld terechtkomen, worden vastgehouden en naar de polen getrokken. Vervolgens komen ze in botsing met stikstofmoleculen en zuurstofatomen, die ze exciteren, waardoor lichtverschijnselen ontstaan.
Een soortgelijke reactie doet zich voor wanneer een neonlamp wordt aangedaan.
Soms lijkt het of de aurora-gordijnen bijna de grond raken. Dit verschijnsel doet zich echter alleen voor tussen de 100 en 1000 kilometer boven het aardoppervlak. Botsingen op kleinere hoogten veroorzaken tinten geel en groen, terwijl op de grotere hoogten rode en blauwe straling ontstaat. Het poollicht heeft soms reusachtige afmetingen — een dikte van 3 tot 5 kilometer en een hoogte van meer dan 160 kilometer, terwijl het letterlijk duizenden kilometers lang kan zijn.

Woont u echter in het zuiden van Groenland, op IJsland, in het noorden van Noorwegen of van Alaska, dan danst het poollicht wel 240 nachten per jaar.
Noord-Siberië en Midden-Canada zien het ongeveer honderd nachten per jaar, terwijl inwoners van Zuid-Alaska het slechts zo’n vijf nachten per jaar kunnen waarnemen. Centraal-Mexico is er misschien eenmaal in de tien jaar getuige van. Op het zuidelijk halfrond treden deze dansende lichten, aurora australis genoemd, voornamelijk voor zeehonden, walvissen en pinguïns op. Nieuw-Zeeland, delen van Australië en Argentinië vallen echter binnen het dunbevolkte poollichtgebied en maken dus de verschijnselen aan de hemel mee.
Een heldere nachtelijke hemel vormt een volmaakte achtergrond voor het steeds wisselende panorama van gordijnen, bogen en watervallen die langs de hemel golven en zwaaien. In een onzichtbare gordel, die rond de geomagnetische noord- en zuidpool loopt, ergens tussen de 55ste en de 75ste breedtegraad, blijken de lichtverschijnselen het helderst te zijn. De poolreiziger William H. Hooper bekent: „Woorden schieten te kort bij een poging de steeds wisselende en adembenemende fasen te beschrijven; geen pen of potlood kan de onbestendige tinten, de straling en de grootsheid ervan weergeven.”