Hoe kan de lucht soms z'n mooie blauwe kleur hebben?

Dat komt doordat de moleculen in de lucht, ook al zijn ze elektrisch neutraal, uit positieve kernen en negatieve elektronen bestaan. In het wisselende elektro-magnetische veld, waaruit lichtgolven tenslotte bestaan, komen de positieve en negatieve ladingen in beweging, zoals dat in feite ook gebeurt in de een antenne van radio of TV. De ladingen worden a.h.w. uit elkaar getrokken, en er ontstaan kleine dipooltjes: de moleculen worden “gepolariseerd”, in het ritme van de wisselingen van de velden. En doordat ze nu zelf als een zend-antenne gaan werken, zenden ze licht uit met precies dezelfde frequentie (dus dezelfde kleur), als het oorspronkelijke licht. Het verschil is dat dit uitgezonden licht nu wél alle kanten op gaat. Het resultaat is dus dat licht door de lucht wordt verstrooid, al is dat verstrooide licht erg zwak.

Dit verklaart nu waarom we licht zien naast de zon, maar nog niet waarom dat licht blauw is. Dit laatste komt doordat die verstrooiing niet voor alle kleuren even sterk is. Ze is voor blauw veel sterker dan voor rood. Om precies te zijn: voor moleculen en kleine stofdeeltjes is de verstrooiingsintensiteit omgekeerd evenredig met de vierde macht van de golflengte. En omdat blauw een veel kleinere golflengte heeft dan rood (dat scheelt bijna een factor 2), is de verstrooiing daarvan véél sterker dan van rood (dus bijna een factor 16).

De moraal van het verhaal is dus dat de zonnestralen, die alle kleuren van de regenboog bevatten, voor een klein deel van het rechte pad worden afgebogen. Dat deel vormt het verstrooide licht, dat ons oog via een omweggetje bereikt. En omdat dit vooral voor blauw het geval is, zien we blauw licht als we naast de zon kijken.