Ontploft een atoombom ook in een explosie als er geen stalen omhulsel omheen zit?

Een atoombom bestaat, in de simpelste vorm, uit twee halve bollen uranium. Elke bol is bijvoorbeeld 75% van de kritieke massa die nodig is om een explosie te maken. Eer zit een flinke ruimte tussen de halve bollen.

Duw je de beide halve bollen tegen elkaar, dan ontstaat een hele bol met een massa die 150% van de kritieke massa is. Dat explodeert.

Maar zo simpel is het niet. Als je gewoon die twee halve bollen tegen elkaar duwt, dan krijg je een klein atoomplofje -- misschien net genoeg om een huis te laten exploderen, meer stelt het niet voor. Door dat kleine plofje schieten de beide halve bollen direct uit elkaar, waardoor de gewenste grote plof niet meer kan optreden.

Je huis is dan kapot, je hebt veel radioactief stof - maar verder niets.

Daarom moeten de beide halve bollen gedurende lange tijd bij elkaar blijven. Om dat voor elkaar te krijgen ondanks de beginnende atoomplof, heb je dynamiet nodig.

Dus: met dynamiet worden de bollen stevig tegen elkaar geduwd. Zo lang, dat er geen klein atoomplofje ontstaat, maar een echte atoomexplosie.

Om dat te laten werken, moet het geheel in een stevig omhulsel zitten. Anders worden de bollen wel tegen elkaar geduwd, maar explodeert het omhulsel meteen, waardoor de samendrukkende kracht van het dynamiet meteen "verdampt".

Het stalen omhulsel is dus nodig om te zorgen dat de kracht van het dynamiet lang genoeg op de halve bollen blijft drukken om een stevige atoomplof te maken.

(In werkelijkheid is een atoombom aanzienlijk complexer dan het simpele beeld dat ik hier schets - maar het principe blijft hetzelfde.)

Ja die is nodig, die mantel moet eromheen... Idealiter zou dat niet nodig zijn, maar ze willen die bom exact kunnen afsteken... De kritische massa aan kern-spul voldoet prima voor een mooi landschapsvuurwerk, maar dat gaat niet gecontroleerd... Dus dan doen ze er een stalen mantel omheen, die geeft genoeg tegendruk om precies de grote knaller te ontsteken...

(En een waterstof bom, gebruikt dan een normale kernbom om de fusie-reactie van de waterstofbom te ontsteken...)

Een atoomexplosie is een ketting reactie.
Dwz dat elke molecuul die splijt gemiddeld meer dan 1 andere molecuul tot splijting brengt. (bij een uranium bom dus...H bommen werken anders)

Zoals al beschreven heb je een zekere hoeveelheid nodig bij elkaar, de kritische massa wordt dat genoemd, om te bereiken dat inderdaad elk splijtend atoom 1 of meer andere atomen laat splijten.
Als je een zware mantel van bv staal rondom je uranium hebt blijft dankzij die mantel langer genoeg (=>grotere hoeveelheid als kritische massa) uranium bij elkaar om die splijting op gang te houden.

Ergo: Niet de hoeveelheid uranium bepaald hoe zwaar die bom ontploft maar de tijd (in microsecondes) hoe lang het duurt totdat die bom zelf uitelkaar valt bepaald de kracht van de explosie.

De formule is een machtsfunctie van de tijd want bij elke fractie van een seconde verdubbelt het aantal gespleten atomen. Dus 1 fractie langer maakt de bom 2keer zo zwaar.

Helaas zit niet in mijn hoofd hoe lang het duurt (de fractie dus) voordat 1 splijtend atoom een andere laat splijten.

Een zware (ijzeren) mantel die langer het uranium bij elkaar weet te houden voordat die verdampt is dus doorslaggevend voor de explosie kracht.