Waarom heeft men ooit de steady-statetheorie verlaten ten gunste van de big bang of oerknal theorie?

Men heeft de steady-state-theorie verlaten om over te gaan op de oerknaltheorie, omdat de oerknaltheorie beter aansluit bij de waarnemingen.

Die waarnemingen zijn als volgt:

--  Alle sterrenstelsels verwijderen zich van elkaar.
--  Hoe verder weg een sterrenstelsel staat, hoe sneller het zich van ons verwijdert.
--  Het bovenstaande geldt voor *alle* combinaties van twee sterrenstelsels. Dus hoe verder weg twee willekeurige sterrenstelsels van elkaar staan, hoe sneller zij zich van elkaar verwijderen.
--  Sterrenstelsels die verder weg zijn, zijn daadwerkelijk ouder dan sterrenstelsels die dichterbij staan.

De eerste drie punten zouden eventueel nog in overeenstemming kunnen zijn met en steady-state-heelal. Dan zou alles van elkaar wegvliegen, maar zou in de vrijgekomen tussenruimte nieuwe materie ontstaan, waaruit zich nieuwe sterrenstelsels vormen.

Het vierde punt maakt dit echter onmogelijk. Tussen twee "oude" stelsels die zich van elkaar verwijderen, zou ruimte ontstaan voor een nieuw stelsel. Dat nieuwe stelsel zou dan veel, veel jonger moeten zijn dan die eerste twee stelsels.

Dat is niet wat we zien. We zien een toenemende leeftijd met toenemende afstand. Die toenemende leeftijd is puur te verklaren *door* die afstand: het licht heeft er domweg langer voor nodig gehad om ons te bereiken.

De oerknaltheorie is dus een betere beschrijving van wat we om ons heen zien gebeuren dan de steady-state-theorie.

Zoals Tim Minchin zei:
"Science adjusts it views
based on what's observed."