Als metaal corrodeert, onstaan er oxiden en hydroxiden. Wat zijn dit? en wat is eigenlijk het verschil ertussen?

Oxidatie is een chemisch proces waarbij een stof (de reductor) elektronen afgeeft aan een andere stof (de oxidator) waarbij het oxidatiegetal van de reductor toeneemt.
Vroeger definieerde men een oxidatie als een reactie met zuurstof. Voorbeelden zijn roesten en verbrandingsreacties. Het proces ontleent zijn naam dan ook aan het woord oxygenium, de Latijnse naam voor zuurstof.

Met roesten wordt uitsluitend de reactie van ijzer met zuurstof bedoeld.
Oxidaties van andere metalen worden corrosie genoemd.
4 Fe(s) + 3 O2 (g) → 2 Fe2O3 (s) (roesten)
2 Cu(s) + O2 (g) → 2 CuO (s) (corrosie)
Oxidatie schijnt dus een bepaalde vorm van slijtage te zijn. Dit kan d.m.v. van erosie, maar ook het slijten van het edelmetaal zelf d.m.v. een ander soort stof of materie die het edelmetaal zelf niet bevat.

Een hydroxide is in de scheikunde een anorganische samengestelde stof en een verbinding van een metaalion (Mn+) met één of meer hydroxide-ionen die :
of in opgeloste toestand OH– deeltjes kan afsplitsen, waarbij belangrijk is dat het OH– deeltje uit de opgeloste stof afkomstig is.
of in gesmolten toestand OH– deeltjes vormt.
Als algemene formule geldt MOH met als OG (Oxidatie getal) van OH– = -І
In de organische chemie komen ook verbindingen voor met de hydroxylgroep. De verbindingen zijn doorgaans niet in staat tot het afsplitsen van deze groep, en dien ten gevolge worden deze verbindingen ook niet tot de hydroxides gerekend, maar tot de alkoholen, carbonzuren of alkanen.
De negatieve lading van het hydroxide-ion betekent dat vooral metalen verbindingen ermee vormen. De meeste metaalhydroxides (of hydroxiden) zijn slecht oplosbaar, met uitzondering van de alkali-hydroxiden en enkele uit de aardalkali-groep.