Hoe werkt infrarood en hoe kan iets hier op reageren en uitzenden?

Infrarood is 'gewoon' een soort licht waar het menselijk oog niet gevoelig voor is. De golflengte van infrarood licht valt buiten de gevoeligheid van onze ogen. Voorwerpen die warm zijn, zenden infrarood licht ("infrarode straling") uit.

Een nachtkijker maakt gebruik van dit principe: het infrarode licht dat een warm lichaam uitzendt, wordt door de kijker wel waargenomen. Daarna wordt het omgezet naar een kleurtje dat wij wel kunnen zien (meestal rood) en zo kun je in de nacht de warme voorwerpen zien.

Infrarood of infrarode straling, voor het oog niet waarneembare elektromagnetische straling, met golflengten tussen circa 780 nanometer en 1 mm (106 nm), dus tussen het (zichtbare) rode licht en de microgolven. Veelal wordt het golflengtegebied van 780 nm tot 10 micrometer aangeduid met nabij-infrarood, van 10 tot 30 µm met middel-infrarood, van 30 µm tot 300 µm met ver-infrarood en van 300 µm tot 1 mm met sub-millimetergebied. Infrarood betekent 'onder het rood', omdat de frequentie van infraroodstraling iets lager ligt dan die van het rood.

Infrarood of infrarode straling, voor het oog niet waarneembare elektromagnetische straling, met golflengten tussen circa 780 nanometer en 1 mm (106 nm), dus tussen het (zichtbare) rode licht en de microgolven. Veelal wordt het golflengtegebied van 780 nm tot 10 micrometer aangeduid met nabij-infrarood, van 10 tot 30 µm met middel-infrarood, van 30 µm tot 300 µm met ver-infrarood en van 300 µm tot 1 mm met sub-millimetergebied. Infrarood betekent 'onder het rood', omdat de frequentie van infraroodstraling iets lager ligt dan die van het rood.

Er zijn ook dieren die infrarood kunnen waarnemen. Groefkopadders met als bekende vertegenwoordigers de Ratelslangen hebben speciale groefjes tussen neusgat en oog waarmee ze warme prooien kunnen detecteren. De groeven bevatten een grote dichtheid aan warmtereceptoren die gevoelig zijn voor de temperatuurstijging. Door de komvormige constructie krijgt de slang een beeld van de omgeving, waarin ze hun prooi kunnen lokaliseren.

Je kan de infaroodstaling van een afstandsbediening eenvoudig fotograferen met een digitale camera of telefooncamera.

De afstandsbediening zendt echter niet continu uit, maar met een soort morsecode. Die is afhankelijk van de fabrikant en het type apparaat. Het ontvangapparaat van de infrarode straling is ongeveer hetzelfde als de uitzender. Beide zijn halfgeleiders met energieovergangen in het infrarode gebied.

Van de ontvanger moet het signaal versterkt worden en met dat versterkte signaal weet de ingebakken software van het apparaat welke instructies er naar het apparaat toe gestuurd moeten worden. In de afstandsbediening werkt het hetzelfde, een toets wordt vertaald naar een soort morsecode in infrarood.

In de bron wordt het iets exakter uitgelegd, en staat nog een plaatje van een uitzendende afstandsbediening.