Hoe kan een televisie van een signaal uit een dunne draad zo'n mooi beeld maken?

Een elektronen kanon in de tv maakt van de elektronen de kleuren op je beeld en de elektronen zijn zo klein dat ze door een draad geleid kunnen worden

De kwaliteit van het beeld is onder andere afhankelijk van de hoeveelheid informatie die per seconde verstuurd kan worden. Tegenwoordig kan er voldoende informatie per seconde verstuurd worden om je een mooi beeld voor te schotelen. Daarnaast wordt de informatie ook gecomprimeerd en overbodige informatie die je niet kunt waarnemen wordt ook niet verzonden. Je kunt het vergelijken met bijvoorbeeld een MP3 van 3 Mb, terwijl het orgineel op CD 20 Mb is.

Om een misverstand de wereld uit te helpen: Door de draad gaan geen electronen. Uitsluitend informatie.

Een complex proces wat van electro-magnetische golven een stroompje maakt in de draad als het alleen een draadje is. In het andere geval zit er een echte afgestemde antenne aan vast of komt het signaal uit een verdeelkast via een coaxkabel of glasvezelkabel het huis in. Dat stroompje heeft informatie die door de TV-toestel (tuner) gedecodeerd wordt in beeld- en geluidsinformatie in verschillende frequenties. De TV zet deze gescheiden signalen om in het definitieve geluid en beeld. In de studio gaat het precies andersom. Daar maken ze van beelden en geluiden een electromagnetisch of digitaal signaal dat wordt uitgezonden. Een ontvanger keert dat proces weer om zoals hierboven wat simplistisch staat omschreven..

Het beeld van de TV is (oorspronkelijk ) opgebouwd uit 625 lijntjes onder elkaar.
Bij de beeldbuis TV worden die ook letterlijk een voor een
door de drie elektronenkanonnen getekend.
Wel worden er trucjes gebruikt, omdat de beeldwisselingsnelheid groot genoeg moet zijn om het beeld niet te laten knipperen worden eerst de oneven lijnen geschreven (page A ) en daarna de even lijnen (page B)
Tezamen vormen die een compleet beeld met -als de capaciteit volledig benut zou worden- een scherp beeld.
Helaas zagen veel mensen toch dat het beeld knippert en niet weinigen bezorgde dat hoofdpijn.
Daarom bouwde men in de 100Hz TV een geheugen die alle lijnen van page A en page B verzamelden en dat compleet opgebouwde beeld vier keer weergaven zodat
in plaats van twee halve beelden, die elk 1/25 e seconde duurde er nu vier complete beelden van 2X 1/25 e seconde.
Wij zien dat als een beeld wat niet knippert omdat onze
ogen daar niet snel genoeg voor zijn.
Nog steeds wordt het beeld in een lange lijn met andere seinen door de dunne draad getransporteerd.
Dankzij het feit dat elektriciteit signalen zich met de snelheid van (zowat) het licht verplaatsen is het gemakkelijk te doen om het PAL signaal te verzenden.
In wezen kan men nog veel meer signaal oversturen door een draad.
Dus is de elektronica de begrenzende factor.
Bij digitale TV worden beelden met een hogere resolutie
(tot 1080 lijnen met een breedte van 1920 beeldpunten
in kleur) 50X per seconde weergegeven.
De moderne flatscreen TV s slaan steeds complete beelden op en sturen het dan als waren het foto's door naar het scherm.
Eventuele fouten en storingen rekent een computer er uit en corrigeert dat.
Deze interpolatietechniek (het aanvullen van ontbrekende tussenliggende punten) maakt dat het beeld zeer scherp en gedetailleerd is.
Het is dus onvoorstelbaar hoeveel informatie je door een draad kunt sturen.
Eigenlijk is een TV signaal een makkie, het is zelfs mogelijk door een lijn verschillende zenders te sturen. Dan worden de beelden in elkaar gevlochten (multiplexen) en aan de andere kant gedecodeerd.
Daar dient dat Humax kastje voor digitale TV dus voor.
Overigens worden door wiskundige trucjes de beelden ingepakt (gecomprimeerd), door de draad gestuurd en weer uitgepakt. Zo werkt bv MP4 ook.
Hopelijk is het zo wat duidelijker.