Waarom is het zo, dat als je steeds meer studeert en veel meer informatie vergaart, je geloof minder wordt?

Omdat je steeds meer leert om zelf na te denken en niet alleen je ouders/de dominee/ leraar etc. te volgen. Religie is een kwestie van geloven, wetenschap is een kwestie van weten en begrijpen

Dat hoeft niet altijd zo te zijn. Kijk naar een geleerde als Laplace. Bovendien zijn er veel wetenschappers die in een God geloven, om o.a. de aanzet tot de oerknal te verklaren.

Je kunt je bij alles afvragen wat de reden is. Als je dat doet, ook bij kwantummechanica, dan zou je bij God terecht kunnen komen.

Het is overigens inderdaad zo dat verstand geloof vaker uitsluit dan erkent.

Goed geloven is weinig weten.
Veel weten is moeilijk geloven.

Het hoeft niet te stroken. Je moet God zien als het goede., zijn we doch allemaal vóór, geloof in het goede. Maakt niet uit, hoe je het benoemt.

hoe meer je weet, hoe minder je gelooft...
weten is zeker weten, geloven is doen als of je het weet, doen alsof het waar is, doen alsof...

het zou ook kunnen zijn dat je minder in god gaat geloven omdat je meer levenservaring hebt opgedaan, niet perse omdat je veel hebt gestudeerd...

Klopt, hoe geleerder de mensen hoe meer atheïstisch je word... En je wordt dus eigenwijzer...

Toegevoegd op 17-06-2009 08:02:36
Je neemt dus steeds minder wat van een ander aan...

Ik ben van mening dat als je zelf na kan denken, je geen geloof nodig hebt. Ook denk ik dat met het geloof mensen dom zijn gehouden door de eeuwen heen. ("Schik je maar in je lot, in het hiernamaals wordt alles beter", een slimme manier om mensen onder de duim te houden natuurlijk). Daarnaast druist God, schepping etc. helemaal in tegen big bang, evolutie etc.. Hiervan is meer bewijs dan van het bestaan van een God.

Wetenschap gaat uit van veel veronderstellingen. In de wetenschap is een stelling bewezen totdat het tegendeel wordt aangetoond. En als we over quantummechanica nadenken dan kunnen we de implicaties ook niet altijd overzien.

Je stelt nu dat je "het geloof" kunt weerleggen door wetenschappelijke studies te doen. Daarmee geef je aan dat jouw beeld van een geloof is dat het waarneembare feiten bevat die je kunt weerleggen. Ik ben het daar niet mee eens. Althans, voor mij werkt het niet zo.

Ik ben zelf afgestudeerd medisch bioloog en bijvoorbeeld fervent aanhanger van de evolutietheorie. Daarnaast ben ik aangesloten bij een protestantse kerk waar ik ook regelmatig naar toe ga. Voor mij zijn dat twee werelden met elk een eigen visie op het leven. Ik kan dus aan de ene kant geloven in de evolutietheorie en aan de andere kant in de schepping van de mens door God. Dat wil in mijn geval echter niet zeggen dat ik letterlijk aanneem wat in de bijbel sta. Ik denk zelfs dat je de bijbel sowieso niet letterlijk kan nemen. De bijbel is "niets anders" dan een boek met verhalen over mensen en hun godsbeleving die een bepaalde richting geeft aan mijn leven.

Nu is het wel zo dat er alleen al binnen de protestants christelijke kerken er veel verschillen zijn. Zoals recent in het nieuws kwam dat een school op christelijke grondslag een homosexuele leraar mag weigeren of op scholen de evolutietehorie is verbannen. Ik moet daar niets van weten. In onze gemeente zou dit niet spelen in ieder geval. Je mag daar ook niet geloven!

Ik ging vroeger, toen ik in Amsterdam woonde vaak naar de Westerkerk. Daar was Nico ter Linden predikant en als er één voorbeeld is van iemand die en gelooft én niet gelooft is hij het wel. Daar put ik inspiratie uit. Het leven met die twee paradoxen is in ieder geval heel boeiend. Ik vind dat Harrie Brouwers het héél erg mooi verwoord (zie bron)

Als je iets van mijn redenatie als niet-gelovige wil snappen, neem dan de moeite om onderstaand stukje te lezen!

ik ben verder niet afgestudeerd of iets d.g. maar ik had me wel gerealiseerd dat in god geloven een soort vertrouwen is hoeveel je zelf ook weet en wat je ook doet. net zoals de wonderen die vroeger zouden zijn gebeurd en nu niet meer gebeuren is ook een vertrouwen dat je geeft om er toch nog in te geloven. en natuurlijk gebeuren er nog wel wonderen maar niet zo groots als toen.

Omdat wetenschap en religie niet samengaan.
Omdat binnen een religie heel veel 'waarheden'/ dogma's worden geaccepteerd die met een beetje nuchter verstand niet meer voor waar aan te nemen zijn.
Omdat kennis een gevaar vormt voor zo ongeveer alles wat je hebt geleerd tijdens een religieuze opvoeding.
Omdat je tijdens het leren de hele wereld die je gelovige jeugd heeft opgebouwd stapje voor stapje wordt ontkracht en afgebrokkeld.
Omdat hoe meer je je verdiept in de échte 'mysteries' achter het ontstaan van leven en kosmos, de schoonheid en voorspelbaarheid van de wiskunde en het echte wonder van natuurwetten, er steeds minder ruimte komt voor oppervlakkige verklaringen waar mensen in de middeleeuwen misschien nog genoeg aan hadden maar nu niet meer.
Omdat het vermeerderen van kennis een aaneenschakeling van cognitieve dissonantie wordt als je wilt blijven vasthouden aan een geloof, en het op een gegeven moment een hachelijke taak wordt het nog langer vol te houden.
Omdat kennis je zoveel verklaringen geeft voor het voorheen onverklaarbare dat je er op een gegeven moment van overtuigd wordt dat voor alles uiteindelijk een verklaring zal zijn, al snap jij het nog niet allemaal. Je voelt het gewoon.
Met name kwantummechanica is zo'n enorme trukendoos die in potentie zoveel dingen mogelijk maakt die volslagen onverklaarbaar lijken, zelfs zaken die op het 'spirituele' vlak liggen, dat het bijna méér ontzag en verwondering oproept dan enige religie (mij) ooit zou kunnen doen.

Ik heb trouwens eigenlijk officieel alleen maar lagere school ; je kunt ook een hoop kennis opdoen buiten de schoolbanken. Heel veel zelfs, vooral als het een christelijke school was. Daar moet je eerst zelfs af voor je je blik kunt verruimen.

Het is moeilijker om het ratio verhaal te geloven, daar je studie gelukkig heel erg ratio is. Je leert feiten en verbanden en analytisch vermogen.

Die vermogens moet je niet op het oude verhaal loslaten, dat werkt niet.

Als je het niet ziet als een letterlijk bedoeld verhaal, maar een verhaal dat aangeeft hoe je in het leven zou kunnen staan, dan heb je er veel meer aan. In de de goede werking daarvan geloven is een kwestie van ervaring:)

Dat velen elkaar de maat nemen en zich op grond daarvan 'gelovig' noemen is een misvatting.

Lees Spinoza. Als je zijn godsbegrip begrijpt is het ineens heel makkelijk om (ook als gestudeerde) in de god die hij beschrijft te geloven. Je hoeft maar om je heen te kijken en je ziet hem. Hij is het leven zelf.
Lees Spinoza!

Ik ervaar dat zelf ook.. Ten eerste is het natuurlijk vanwege dat ik nu over de evolutietheorie heb geleerd, maar ik word ook beinvloed door schoolboeken van levensbeschouwing en andere vakken (verschillende standpunten die me allemaal aanspreken) en medeleerlingen die niet gelovig zijn opgevoed.

Omdat studie vooral de ratio verhoogt, we sluiten dan sneller onwaarschijnlijke dingen uit. De mensen die daarna doordraaien en teveel ratio krijgen en er geen bevrediging uit kunnen halen gaan dan juist weer "zweven" en gaan op zoek zoals dat heet.

Het spijt me maar ik ben het niet geheel eens met deze stelling.
Bij mij is het eerder andersom. Hoe meer ik weet hoe meer ik ga denken dat er een God is.

Het is verbazingwekkend hoe alles in het hele universum in het begin stadium zo op elkaar lijkt.
Bijna alles, misschien wel alles, begint met dezelfde vorm.
Na een bepaald stadium gaat het zich ontwikkelen tot iets unieks.
En zelfs daarna hebben veel dingen dezelfde eigenschappen.
Kijk bijvoorbeeld eens naar de fibonacci reeks en waar die allemaal in terug te vinden is.
Of de pi-ratio, die in ons hele lichaam te vinden is.
Voor mij kan dit geen toeval meer zijn.

Veel mensen zien de bijbel en God als iets onafscheidelijks.
Echter, je kunt in God geloven zonder ooit de Bijbel te hebben gelezen.
Naar mijn idee is de Bijbel slechts een moment opname van de geschiedenis van ons zonnestelsel.

Een aantal van jullie zeggen dat God, de Big-Bang en de evolutie theorie niet samen gaan.
Ik vraag mij af waarom niet. De Big-Bang zou God kunnen zijn en dat wat hij gecreeerd heeft zou kunnen evolueren.
Daar komt bij dat de belangrijkste schakel in de evolutie theorie, die van aap naar mens, nog steeds niet ontdekt is.

Dan is er nog de vraag wie of wat is God.
God zou iemand kunnen zijn die ergens op ons neer kijkt en de boel regelt.
Of energie dat alles draaiende houdt.
Misschien is het gewoon het leven op zich, wij allemaal, de natuur.
Of misschien is het een gevoel dat je hebt.

Als laatste wil ik het spirituele aspect nog benoemen. Dingen die voor de wetenschap onverklaarbaar zijn.
Zoals, geesten, bijna dood ervaringen, mediums, etc.

Ik ben totaal niet religieus opgevoed maar heb wel altijd het gevoel gehad dat er meer is dan dit.
Want stel je toch eens voor dat het allemaal niet waar is, dan is dit het.
1 leven van ongeveer 90 - 100 jaren. Ik hoop het niet.

Voor de duidelijk. Ik probeer hier niet het evangelie te verkondigen.
Iedereen moet geloven waar 'ie zich het beste bij voelt.
Maar als ik zo om mij heen kijk kan ik er haast niet meer omheen dan dat er wel een hogere macht aan het werk moet zijn geweest.