Is het "goed", inzicht te krijgen in de werkelijkheid?

J.Krisnamurti heeft hier dikwijls lezingen over gegeven.
Gebundeld in een boek "Waarheid en werkelijkheid"
Hij gaat na of we 'werkelijkheid' apart kunnen nemen en er kunnen naar kijken.
De relatie tussen waarheid en werkelijkheid wordt in deze lezingen uit de doeken gedaan.
Ik zou ervan uitgaan....omdat werkelijkheid ons vooral bereikt via zintuigen : ja ...op Uw vraag

op zich maakt het de werkelijk geen snars uit of wij er
al dan niet goed of geen goed inzicht van krijgen.
het is vooral voor onszelf al dan niet goed inzicht te verwerven, te verkrijgen van wat werkelijkheid zou kunnen zijn.

Wat goed is. Dat is al een complexe filosofische vraag. Daar stap ik dus maar snel overheen.

Is het (proberen te) verkrijgen van inzicht in de werkelijkheid goed? Goed voor wie? Goed waarvoor?

Neem de vraag of het nuttig is. Nuttig kan iets alleen zijn als er een weg is, een richting, een doel waartoe het dient. En dan is iets goed als het bijdraagt aan het bereiken van dat doel.

Kan iets ook goed zijn zonder doel? Zonder verhaal.? Want het zijn verhalen die bepalen wat goed is en wat niet. (kijk overigens even op het schutblad van Pirsigs opus magnum). Kan er goed en kwaad zijn zonder verhaal (kan er goed zijn zonder kwaad?)?

Moeten we niet, om de vraag of het goed is de werkelijkheid te doorgronden, er inzicht in te krijgen, juist eerst die werkelijkheid bevragen? Moeten we niet eerst de aard van de werkelijkheid kennen om te kunnen zeggen of het goed was om naar die kennis op zoek te gaan?

Stel dat de werkelijheid waarde(n)loos is. Dan was het om het even of we dat ontdekten of niet. Of toch niet...

Dat is dus de vraag. Je moet eerst een verhaal hebben aan de hand waarvan je oordelen kunt vellen.

Daarom houden mensen ook van verhalen, van meta-narrative's. Zonder verhaal kun je de werkelijkheid niet duiden. Niet begrijpen.

Wat voor mij duidelijk is:
De werkelijkheid toont zich al aan ons. Het is de individu die deze 'vertaalt' naar eigen beeld. Zoveel individuën, zoveel werkelijkheden.

Vanuit de evolutie (bewustwording) bezien is het goed inzicht te verkrijgen in/door de ervaren 'werkelijkheid'. Deze geeft ons de mogelijkheid onszelf te kennen en hierdoor de ander, het andere (of vice versa).

Ik denk dat het voor iedereen op de wereld een must is om goed inzicht in de werkelijkheid te krijgen. Dan ga je de gebeurtenissen om je heen beter begrijpen. Scheelt een hoop wederzijds onbegrip in de wereld. Oorlog kan toch het meest basic verklaart worden als 'wederzijds onbegrip'

Vroeger dacht men dat er een absolute werkelijkheid bestond en dat maakte het logisch dat je absolute kennis kon vergaren over die werkelijkheid.

Dat doet mij altijd denken aan iemand die steeds roept:
Zo is het, en niet anders!

Het was Kant die zei dat je helemaal niet kan weten
of dat wat wij weten - of menen te weten- wel iets met de wereld en de zogenaamde werkelijkheid te maken heeft.

Jouw vraag wil zich beperken tot een echte werkelijkheid en persoonlijke observaties buiten beschouwing laten.
Volgens Nietzsche is die werkelijkheid een betekenisloze chaos.
Zo ervaar ik dat ook wel.
De een zegt dit, de ander zegt dat, maar wat is waar?
Dus
Zoals jij je vraag stelt, stel ik "het maakt niet uit".

Natuurlijk is absolute objectieve kennis mogelijk over heel veel zaken (het objectivisme van Ayn Rand), maar dan wel in een context van het nastreven van individueel geluk.
Ik ben het niet met haar eens.
Wel denk ik dat het goed is voor een mens om veel kennis te vergaren.

Maar "de werkelijkeid"?...

Ja, dat is goed.
Er is een absolute werkelijkheid. Die is er wanneer niemand (geen één) er iets van vindt. Dus wanneer je ergens niets van vind (geen enkele tussenkomst van de persoonlijkheid), is de waarheid volledig en absoluut.
Wanneer iemand zegt: "Ik weet het", is het al niet meer volledig en absoluut, want hoe kan die persoon het weten, zonder het te kenmerken (zó is het), of te kennen, en te herkennen. Dan zit er namelijk alweer iemand tussen.
Het mooie is, de waarheid is er al, altijd aanwezig, maar wordt nooit in zijn absoluutheid gezien, want daar is 'iemand' voor nodig!
Zodra 'iemand' het weet (!), ontstaat tunnelvisie, een standpunt t.o.v. de waarheid, waardoor het afbrokkelt en verkleint tot hapklare proporties van de waarnemer.
Tegelijkertijd kun je dus ook zeggen, iedereen ziet en neemt de waarheid waar. iedereen vanuit zijn eigen standpunt t.o.v. die waarheid, en iedereen heeft dus ook gelijk. Dat kan niet bewezen worden, want alleen diegene ziet het van die specifieke kant, en de ander weer van zijn andere specifieke en unieke kant. Allen hebben een stukje van de puzzel van waarheid. Wanneer je de ander gaat overtuigen dat jouw waarheidsvinding de enige is ("ik heb gelijk", want "ik weet het"), ga je over de waarheid van de ander heen. Hierdoor ontstaan conflicten.
Het mooiste zou zijn, wanneer iedereen open zou staan voor de waarheid van iedereen. (acceptatie als sleutel tot de algehele waarheid).