Is in de dialectiek een synthese eigenlijk een compromis?

Nee.
Hoe een filosoof hierover denkt:
Een compromis vindt slechts een middenweg tussen twee andere standpunten; het kan gemakkelijk een slechte middenweg zijn, een die het slechtste uit elk van de twee uitersten haalt. Maar voor een synthese is per definitie het beste nodig.

Compromis is niet per definitie slecht. Maar het speelt geen rol in de filosofie, waar het doel de waarheid is.

Voor zover ik weet, is de juiste methode om synthese te vinden dialectisch . Dialectiek is een benadering die ons in staat stelt de waarheid te vinden in twee schijnbaar tegenstrijdige opvattingen – en dat is wat zorgt voor een synthese.

Wat dialectiek doet, wordt vaak uitgedrukt met Hegels Duitse term aufheben of Aufhebung , die moeilijk te vertalen is. Het wordt soms weergegeven met het onhandige en ondoorzichtige woord "sublate"; een betere vertaling van één woord is "vervangen". Ik denk echter dat Ken Wilber er bijzonder goed in slaagt de nuances te vangen, wanneer hij vaak de uitdrukking ‘transcend and include’ gebruikt . Overstijgen en insluiten is wat men moet doen met de verschillende en tegengestelde filosofische standpunten die men kan tegenkomen.

Overstijgen en insluiten is een dubbele beweging, een beweging die gelijktijdig maar noodzakelijk in twee complementaire richtingen trekt. Als je bezig bent met een tegengesteld filosofisch gezichtspunt, betekent het transcenderen van dat gezichtspunt identificeren wat er mis is met de conclusie ervan - en daarbij wat juist is in je eigen positie op te nemen.