Kan een wetenschapper een onafhankelijk experiment bedenken?

Dat is precies de reden waarom er peer review is in de wetenschap.

Ieder onderzoek moet controleerbaar en herhaalbaar zijn. Iedereen heeft namelijk wel blinde vlekken, en die kunnen (maar hoeven niet per definitie!) inderdaad tot uiting komen in een onderzoeksopzet. Dat kan dan weer blootgelegd worden door andere wetenschappers.

Dit is ook precies de reden dat de wetenschaps-minded mensen op GV geciteerde onderzoeken die niet controleerbaar of herhaalbaar zijn terzijde schuiven. Zonder die voorwaarden is het namelijk onmogelijk om de waarde van een onderzoek te beoordelen, waarmee het onderzoek als waardeloos beschouwd moet worden.

Toegevoegd na 1 uur:
Samengevat is het antwoord dus: ja, het kán dat een wetenschapper een echt onafhankelijk experiment bedenkt. Maar er is altijd een risico dat blinde vlekken een rol spelen bij de onderzoeksopzet.

Om dit risico te ondervangen, wordt er gewerkt met een systeem van peer review, en moeten onderzoeken aan bepaalde voorwaarden voldoen om goede peer review mogelijk te maken.

Ik denk niet dat het mogelijk is voor een wetenschapper om in die zin een onafhankelijk experiment uit te voeren/te bedenken.

Ik denk dat de bedenker van een experiment door de vorm van het experiment het experiment stuurt. Als dan het experiment door anderen herhaalt wordt, verdwijnt de invloed van de wetenschapper niet.

Andere wetenschappers zouden een ander experiment kunnen ontwerpen dat dezelfde materie/hypothese onderzoekt, maar zouden deze met hun bias weer (anders) sturen.

Let wel, ik zeg niet dat wetenschappers naar een bepaalde uitkomst toe werken, maar wel dat ze ongewild toch in een bepaalde richting sturen.

Objectief in de keuze van zijn experiment zal een wetenschapper nooit kunnen zijn.

De gedachtengang van de wetenschapper is inderdaad van invloed op de uitkomsten van de experimenten. Niet door gedachtenkracht, maar door de opzet. Simpel gezegd: een bioloog die alleen omhoog kijkt, zal veel vogels ontdekken, maar een regenworm zal hij nooit zien.

In de wetenschap is in ieder geval de onafhankelijke bevestiging vereist. Liefst door een onafhankelijke onderzoeker, op een andere plek, op een ander tijdstip, met een andere methode.

Als één wetenschapper een onbekend roodborstje ontdekt door vanuit zijn ligstoel omhoog te kijken, is het bestaan van dat roodborstje nog niet bevestigd, maar wel een mogelijkheid. We accepteren het bestaan van dat roodborstje pas als een andere onderzoeker een maand later in België via een verrekijker ook een roodborstje ziet.

We hebben compleet andere wetenschappers, met een andere gedachtengang, nodig om een regenworm te ontdekken. Soms zijn die andere wetenschappers er inderdaad; zij hebben dan een soort ingebakken neiging om in de grond te gaan wroeten in plaats van omhoog te kijken vanuit de ligstoel.

Ook voor de resultaten van die wetenschappers is de onafhankelijke bevestiging nodig zoals beschreven in de tweede alinea van dit antwoord.

Soms treedt er iets op wat we serendipiteit noemen.

Dan kijkt de eerste wetenschapper vanuit zijn ligstoel omhoog, ziet een roodborstje - en dat roodborstje schrikt van hem, laat iets uit zijn snavel vallen - waarop de onderzoeker wordt getroffen door een regenworm die pardoes op zijn blote buik belandt.

Op die manier kan een onverwachte gebeurtenis toch leiden tot een blikverruiming.

Soms zijn er diverse onderzoeksgroepen die elk vanuit hun eigen paradigma onderzoek doen. Een goed voorbeeld is de studie naar de aard van het licht. De ene groep vond dat licht uit golven bestond, en deed veel experimenten die dat bevestigden. De andere groep vond dat licht uit deeltjes bestond, en deed eveneens veel experimenten die dat bevestigden.

Gelukkig communiceren wetenschappers met elkaar. Zo werd ontdekt dat beide groepen gelijk hadden. Het duurde echter tot de ontwikkeling van de quantummechanica voor we dit verschijnsel goed konden beschrijven, en inzagen dat het verschil tussen deeltje en golf eigenlijk een menselijk gekunstel is.

Hangt helemaal van het soort onderzoek af. Kruisen met planten bijvoorbeeld is niet door je gedachten te veranderen of te beivloeden.
Als je een experiment meermaals uitvoert en onder dezelfde omstandigheden komt er steeds hetzelfde uit dan kun je concluderen.

Ik heb ergens gelezen dat in de gerenomeerde wetenschapstijdschriften meer dan 50% van de onderzoeken die daarin voorkomen niet te vertrouwen zijn. De vraag is dan natuurlijk of het onderzoek waaruit dat blijkt te vertrouwen is.

Een wetenschapper probeert zijn experiment vaak zo goed mogelijk te promoten door af en toe enkele negatieve effecten buiten beschouwing te laten en positieve kanten juist op te hemelen. Vooral wanneer een wetenschapper bijzonder veel tijd in een project stopt, geloof ik dat hij zijn best zal doen om een positieve invloed uit te oefenen op zijn onderzoek.

Wetenschap is niet eventjes iets leuks aantonen, met oog op een verwachting. Het is heel precies, vaak ook saai werk. Al die saaie gegevens samen zijn een krachtig bewijs. Overal op de wereld, worden expirimenten herhaald en getest. Je komt niet weg met knudde. Wij keken naar de spreiding van verschillende NMDA subunits in een muizenbrein. Geen idee wat je gaat aatreffen.
Zou de vraag eerder andersom stellen. Heb je wel eens een paper gelezen? Daarin staat precies hoe en wat, om ergens anders in de wereld, het expiriment te herhalen. De uitkomst zal dan vrijwel gelijk moeten zijn.

Nee, de mens is van nature niet objectief... en wetenschappers die een experiment bedenken hebben vaak al een idee waar ze naar zoeken...daar ga je al...