Hoe kon Decartes het "denken" zien als zijnde bewijs voor 'het bestaan'?

De interpretatie is dat als je niet kan denken dan besta je niet voor jezelf.

Stel een hersenloos wezen zal niet weten dat deze bestaat, zijn omgeving ziet dat wel maar dat wordt niet bedoeld.

Het gaat om de ik, ik denk dus ben bewust van mijn bestaan.

Op de volgende wijze:
(a) alle dingen die denken, bestaan (er zijn geen dingen die niet bestaan en toch denken, want om te denken moet er iets of iemand zijn, die, of dat, denkt.
(b) om te bestaan hoef je niet te kunnen denken, maar als je denkt, besta je (dus). anders gezegd: niet alle dingen die bestaan, denken, maar alle dingen die denken, bestaan.

Dieren en mensen zijn tot illusies in staat, want die laten zich bijvoorbeeld foppen door schutkleuren en door strepen 'gebroken' lichamen, waardoor ze niet herkennen wat er wel degelijk is (en dat lijkt me een illusie; als je gezichtsbedrog tenminste als een illusie aanvaardt).
Voor het bestaan van een illusie is dus ook iemand of iets nodig, die denkt (al zijn de gedachten op een zeker niveau in strijd met de realiteit). Voor een illusie is dus waarnemen en denken nodig. Stenen lijden niet aan illusies, omdat ze daartoe niet in staat zijn; maar ze bestaan wel degelijk.

Ik hoop hiermee ook duidelijk gemaakt te hebben dat een illusie een even sterk bewijs is voor het bestaan als 'juiste gedachten'.