Waarom is er iets en niet niets?

Materie en Antimaterie.

Toegevoegd op 09-06-2009 18:33:18
Niets laat het iets in het niet opgaan..

Net als antimaterie dat mij materie doet..

Volgens mij is er alleen niets, en dat niets manifesteert zich wel degelijk als iets... Maar alles optellende of wegstrepende kom je weer uit tot niets...

Iets geeft de mens (enig) houvast en niets geeft onzekerheid, in elk geval "iets" ongrijpbaars. Etc......

Wij zijn wezens van de vooruitgang en nieuwsgierigheid. niets is te onbevredigend voor ons maar dat wil niet zeggen dat niets ook iets is. Niets is vele malen kleiner en vele malen groter dan iets. Zo groot en zo klein dat we van het iets niets maken omdat wij als mens het niet zien of begrijpen.

Vroeger was er ook wel eens niets, maar sinds men moleculen kan waarnemen is er altijd wel iets dat het niets oplost.

Alleen al het feit dat je dit kunt denken geeft aan dat er iets is:)

Als er niets was, dan zou je dat niet kunnen bedenken, er was geen 'denken' dan.

Cogito, ergo sum

Misschien is er wel niets.

Als er niets was kon ik dit antwoord niet geven

Je stelt deze vraag alsof het een ingewikkeld probleem is, maar zover mij bekend is er nergens binnen de natuurwetenschappen een wet of principe gevonden dat het bestaan van iets onmogelijk zou maken. Sterker nog, op kwantumniveau is niets een verschrikkelijk instabiele toestand, die niet in stand te houden is.

Ik denk dat het een groter wonder zou zijn als er niets was geweest in plaats van iets.

Je valt in het welbekende filosofische probleem van de taal. Iets en Niets zijn puur conceptuele begrippen. Het wordt in onze taal gebruikt om een structuur aan te brengen wij beschrijven de wereld via onze taal. Maar niet alle begrippen die wij in onze taal bezitten hebben daarmee een status van bestaan. Het is dus niet dat er zoiets is als een iets net zoals dat er iets is met niets. Het zijn puur alleen concepten voor het aanduiden van existentiele dingen of het ontbreken er van. Maar je kan er niet mee redeneren. Zo val je in dezelfde val als de oude Eleaten deden. Zij hadden een hele filosofie gebouwd om het begrip niets. Ze hadden hele rare conclusies getrokken uit het feit dat niets niet bestaat. Zo kan men niet bewegen aangezien iets er niet niets is en dus alles vol met als gevolg dat er geen ruimte is voor beweging. Zo is er ook geen verandering plaatsvinden aangezien verandering het verkrijgen of het verliezen van eigenschappen is. Bij het verkrijgen van eigenschappen ontstaat er een eigenschap uit het niets en bij het verliezen gaat het naar het niets. Kortom belachelijke filosofie. De uitspraak is dus niet een uitspraak waar je op kan filosoferen aangezien beide conceptuele begrippen zijn waaraan geen existentiële waarde kan gehecht worden.

Ik geloof in iets waarvan de meeste mensen niets van begrijpen. Vanuit het niets ontstaat altijd iets. Zo gaat dat altijd en voor niets. Addy

Er bestaat een oud gezegde: "Als niets komt tot iets, kent het zichzelve niet."Iemand die zijn hele leven niet veel voorstelde, wint plots een bom duiten, en gaat naast zijn schoenen lopen.
Heeft niets met het iets te maken, maar ook iets om over na te denken.

Als je echt serieus interesse hebt in Niets raad ik je aan om 'een cursus in Wonderen' te gaan lezen.
Niets is wat het lijkt.
Ik zie niets. De werkelijke wereld is niet de wereld die ik zie. Wat ik zie is niets.

er is niets en om dit te zien dat is al iets dus mja miss betekenen deze woorden wel hetzelfde

die vraag lijkt wel wat op de Postmoderne Paradox, hoewel ze niet hetzelfde is. Antwoord zou, mijns inziens, gevonden kunnen worden in de Ontologie en de filosofiën van Jacques Derrida en Michel Foucault.

Ontologie houdt zich bezig met 'zijn': Descartes hield zich er mee bezig, resulterend in "Ik denk, dus ik ben", waar Jean Paul Sartre zijn existentialisme tegenover stelde: "Ik ben, dus ik denk". Hier moet wel bij worden opgemerkt dat de twee het hadden over de menselijke toestand, en niet over een algemeen 'zijn'.

De stellingen van Descartes en Sartre staan zo ongeveer loodrecht tegenover elkaar, en daar komt Derrida tevoorschijn: in zijn filosofie is taal een geheel van betekenissen die allemaal gekoppeld zijn aan een tegendeel, een negatief. (dat is erg kort door de bocht gezegd). Dat zijn tegenstellingen als hoog/laag, rijk/arm, man/vrouw, lief/gemeen enzovoorts. In die redeneertrant bestaat niets, omdat het niet-iets is. Probleem is echter dat je het niets niet kunt beschrijven, behalve in negatieve termen. Als je niets probeert te beschrijven is het altijd in de trant van 'afwezigheid van iets', 'géén ...' of 'niet-...' (niets is geen licht en tegelijk geen donker. Als het wel donker is, is het wel iets, donker en dus niet langer niet-iets. Derrida heeft vele boeken nodig gehad om met moeite uit te leggen wat ik hier in een paar zinnen probeer te zeggen). Bij beschrijving van het niets ben je dus niet het niets aan het omschrijven, maar het iets-dat-er-niet-is. Om een decennialange filosofische discussie niet te hoeven samenvatten: niets is niet te beschrijven.

Foucault stelt dat taal een manier is om machtsverhoudingen vast te leggen. Een geheel van verhoudingen noemt hij een vertoog: een voorbeeld daarvan is juridisch taalgebruik - door bepaalde zinsneden en uitdrukkingen te gebruiken worden de machtsverhoudingen weergegeven. De rechter is de Edelachtbare, niet die ouwe in die jurk. Het probleem met een vertoog (met alle vertogen) is dat je er niet buiten kunt begeven: als je dat doet plaats je je buiten het gebied van het vertoog en verlies je je invloed, kun je er niets meer mee.

Het opperste vertoog, dat waar alle vertoog in valt, is taal zelf. En omdat niets niet te beschrijven is, valt het buiten het vertoog. En wat buiten het vertoog valt, valt buiten (in dit geval) taal. En omdat we de werkelijkheid enkel kunnen benaderen door taal bestaat niets niet: we komen er niet bij

Niets is er alleen als iets er niet is.

Ik heb ooit een tekst gelezen die zei dat leegte ook een vorm is.
Niets bestaat niet in materie in de dusver ontdekte wereld. En de nog niet ontdekte wereld (zoals de grens van het universum) is uiteindelijk altijd iets benoembaars en daarom iets.