Hoe kan het dat de sidderaal zichzelf niet elektrokuteert? Hij zwemt immers in water!?

Dan vraag je je af: die sidderaal zelf, legt die niet het loodje door zijn eigen stroomstoot? Het wapen treft hem wel, want vermoedelijk zijn volwassen exemplaren blind als gevolg van de herhaaldelijke elektrische ontladingen.

Maar voor het overige blijft de strategie ongestraft. Dat zou wellicht anders zijn als hij in de lucht leefde, schreef de Uruguayaanse bioloog Angel Caputi vorige maand in Scientific American. Wat de aal onder water presteert, komt in lucht neer op een fikse stroom van 1 ampère; zijn lijf zou fungeren als een joekel van een batterij van 500 Volt. Maar in het water fladdert de stroom alle kant op en laat hemzelf ongedeerd, ondanks de grote spanning die hij opwekt.

Toch verlamt hij er prooivisjes mee. Dat moet je in zijn proporties zien, een haai zou er weinig van krijgen. De ernst van een elektrische schok is afhankelijk van de sterkte én de duur van de stroom die door een lichaam vloeit.

Vergelijk de sidderaal met de arm van een man, schrijft Caputi: om die te laten verkrampen moet je er minstens 50 milliseconde een stroom van 200 milliampère doorheen sturen. De stroomstoot van de sidderaal houdt maar 2 milliseconde aan. Bovendien verdwijnt een groot deel door de huid al snel het water in.

Maar hij vangt er prooi mee. Klein spul, rekent Caputi voor. Een visje dat in lengte tien keer zo klein is als de sidderaal zelf, is qua volume maar éénduizendste aal. De vluchtige stroomstoot van de sidderaal levert energie genoeg om zo'n fragiel lijfje te vloeren.

HdW