In hoeverre worden medicijnen door het immuunsysteem 'behandeld'?

Je moet 2 type medicijnen onderscheiden.
- kleine moleculen
- grote moleculen
Waar de grens ligt, daar kan je over discussiëren, meestal ligt het kantelpunt rond de 1000 Da.

Kleine moleculen (zoals paracetamol, molaire massa ca 151) worden niet aangepakt door het imuunsysteem. Deze zijn te klein. IgG en IgM kunnen deze moleculen niet aanvallen. Veel te klein. Voor dit soort kleine moleculen heb je andere mechanismen zoals celmembranen of enzymen om de kleine moleculen te weren / verwijderen. Vergis je niet dat kleine moleculen wel invloed hebben (open deur) en dat het effect kan zijn dat er een immuunresponse wordt ingezet (bijv koorts). Maar er zullen niet direct antilichamen vrij komen voor de kleine moleculen.

Echter, voor de grote moleculen, zoals gesynthetiseerde antilichamen die bijv voor de behandeling van reuma gebruikt kan gaan worden (er worden ook diverse antilichamen ontwikkeld voor de behandeling van verschillende kankersoorten), daar vormt het menselijk afweersysteem een GROOT probleem. Want de moleculen zijn groot genoeg om inderdaad door het immuunsysteem aangevallen te worden. Tijdens de (pre-)klinische testen moet daarop ook getest worden, of de testpersonen geen afweerreactie gaan vormen. Dit worden Immunogenicity Studies genoemd (het gevaar is namelijk het volgende. Een antilichaam wordt niet tegen een heel molecuul gericht, maar tegen kleine stukjes daarvan. Mocht 1 zo'n stukje (bijv) overeen komen met iets daar ook voorkomt in hemoglobine, gaat je lichaam ineens al je hemoglobine aanvallen. dan heb je een groot probleem).

De eerste antilichamen die we als mens ontwikkelden, waren konijnen-antilichamen. Die werden aangepast en bij mensen ingebracht. Bijna niet effectief, want het werd gezien als een lichaamsvreemde stof. Direct werd het afgebroken. Daarna kreeg je humanized antibodies, die werden ook snel herkend, maar het menselijk deel van de antilichamen was groter dan hiervoor. Dus minder snelle afbraak.
Nu is men bezig met fully human antibodies. Het lichaam herkent ze o.h.a. niet meer als lichaamsvreemd herkent. Maar de kop van een antilichaam, dus wat ze specifiek maakt tegen een bepaalde ziekte (even kort door de bocht gezegd) kan nog steeds herkent worden en een immuunreactie triggeren.

Dus concluderen, het menselijk immuunsysteem kan zeker reageren op medicijnen, afhankelijk van welk medicijn het is en hoe het er uit ziet.