Hoe gaat de ontwikkeling van de Geelgerande Watertor in zijn werk?

De eieren, een tweehonderdtal, worden onder het wateroppervlak afgezet in zachte, levende plantenstengels. Uit deze eieren komen tot in de voorzomer de larven. De larven zijn langgerekt, naar beide einden versmald. Ze hebben lange poten met elk vijf leden. De larven hebben opvallend gevormde monddelen. De bovenkaken zijn uitgegroeid tot gebogen, holle dolken. Langs de binnenzijde van deze dolken loopt een volledig afgesloten groef, waardoor een zuigkanaal ontstaan is dat in de kop rechtstreeks in verbinding staat met de slokdarm. De overige monddelen echter zijn volledig gedegenereerd. Door de te nauwe mondspleet kan wellicht geen voedsel meer worden opgenomen. De larven zijn erg vraatzuchtig en doorboren hun prooi met hun scherpe bovenkaaktangen. Via de holle mandibels vloeit er een geelbruine vloeistof uit de middendarm naar het slachtoffer. De erin aanwezige fermenten (enzymen) verlammen en doden de prooi en lossen de inwendige organen op tot een vloeibare brei. De torrenlarve verteert haar voedsel dus eigenlijk buiten haar eigen lichaam en hoeft dit alleen nog maar via de kanalen van de bovenkaken op te zuigen. Het vel van de prooi blijft achter als herinnering. De larven zijn onverzadigbaar. Met slangachtige bewegingen kruipen ze voort, op zoek naar een volgend slachtoffer.

De volgroeide larven kruipen in de vroege herfst op de oever, waar zij een holletje graven in de grond en er zich verpoppen. Na 8 tot 14 dagen kruipt de volgroeide kever uit de pop. Eerst is hij nog zacht en helgeel van kleur. Vlug begeeft hij zich naar het water.

Toegevoegd na 2 minuten:
Men kan de voortplanting van najaar tot de lente gadeslaan. Mannetjes en wijfjes paren bij herhaling met verschillende partners. De voorvoeten van het mannetjes zijn omgebouwd tot zuignappen. Hiermee klampt hij zich aan het vrouwtje vast De gemeenschap kan uren, zelfs dagen duren. Het mannetje gaat ondertussen lucht halen terwijl het vrouwtje daar nauwelijks gelegenheid toe krijgt. Na de paring is het vrouwtje zo verzwakt dat het om lucht te gaan halen ondersteund wordt door het behulpzame mannetje. Wanneer men het mannetje op dat ogenblik verwijdert kan het vrouwtje stikken omdat ze niet voldoende kracht meer heeft om op eigen kracht tot het wateroppervlak te raken.