Waarom heeft de natuur eten of gegeten worden in het leven geroepen?

Eén van de belangrijke kenmerken van leven is dat het energie nodig heeft om te kunnen bestaan. Elke levensvorm moet daarom aan energie zien te komen.

Waar die energie vandaan komt maakt voor de natuur niet uit. Als er maar energie ter beschikking komt, dat is het enige dat telt.

Nu zijn er levensvormen die hun energie verkrijgen uit zonlicht. Er zijn ook levensvormen die hun energie ontlenen aan chemische processen. Dat kan allemaal, en die mogelijkheden worden dus ook volop gebruikt.

Er zijn ook levensvormen die hun energie betrekken uit dood organisch materiaal. Ook dat is een geschikte energiebron, dus ook die bron wordt gebruikt.

Een andere geschikte energiebron is een ander levend wezen. Je moet dan wel wat moeite doen om die energie te verkrijgen, maar als je die moeite doet, heb je een prima bron van energie.

Omdat deze energiebron zo geschikt is, en omdat het mogelijk is, maakt de natuur ook van deze energiebron gretig gebruik.

Dit is eigenlijk het verhaal. Leven heeft energie nodig, dus een energiebron - en ander leven is nu eenmaal één van de mogelijkheden daarvoor. Een prima mogelijkheid zelfs.

Dat er tegenwoordig ook levensvormen zijn (mensen) die dat afkeuren, is voor de natuur totaal niet relevant.
 

Je haalt twee zaken door elkaar en eigenlijk ook de evolutielijn. Let op, wat je leest, is mijn eigen evolutieleertheorie, ik ben een heel bijzondere mens die dan wel computerspecialist is, maar internet niet nodig heeft om zijn eigen visie te maken. De bronverwijzing is dan ook de duizenden oudere mensen van mij die mij in levenswijsheid laafden, laven en zullen laven.

Grosso modo komt het leven van eencelligen, naar meercelligen, en dan uitwendig via stilstaande naar bewegende 'levende wezens'.

Planten, struiken, bomen staan vast en betrekken hun voedsel van onderaan naar boven via de capillaire werking.

Toen planten besloten zich los te maken en te 'bewegen', konden ze dat niet meer uit de grond halen. Er ontstonden veel soorten die bewogen en rondkropen.

Zij kregen een hart om de capillaire kracht te compenseren en het bloed rond te pompen, en de zenuwbanen ontstonden parallel om het evenwicht te sturen en zowel te bewegen als voedsel te nemen met de zintuigen die daarbij horen en het gebruik van de 'andere poten'.

Dus waar ze eten vinden, pakken ze dat en eten ze het op. Of dat leeft of niet leeft, telt niet, hoe voedzamer het is, hoe sneller die beestjes weten dat ze vooral dat moeten pakken. Het moet ook 'te pakken' zijn, maar dat kan zowel kleiner als groter zijn: vogeltjes in de mond van een krokodil die dat graag heeft, is even normaal als onder water dezelfde krokodil die een vis opeet of een mens probeert op te eten of het aflegt tegen Tarzan in onze 'oude tijd'.

Het is de absurditeit van ons denken die dit soort vragen stelt: Wij zoeken naar een zin en die is er ook, maar de zin is deels: "eten en gegeten worden". Het is niet de vraag maar een antwoord op vele zinvragen.

Wat je ook eet, je berokkent er schade mee. Kaïn die stond voor landbouw en zijn broer Abel die stond voor veeteelt, kreeg een zogezegd goddelijk sein dat de landbouw veel beter was dan de landbouw (voor de economie en vooruitgang). En dat is ook zo als je onze geschiedenis ziet van zwervend jagend roofdier naar sedentair (nog altijd roof)dier. Planten telen is natuur vervuilend, dieren kweken en eten is VEEL minder vervuilend en veel efficiënter voor onze voeding, ook al wordt dat bij hoog en laag ontkend. Die ontkenning komt immers niet vanuit rationeel denken, maar vanuit onze emoties van 'het leed berokkenen' aan anderen.

We berokkenen altijd leed aan anderen doordat we een territorium delen hoe dan ook.

Ook 'menszijn' is tijdelijk.