Is er bij communicatie tussen hersencellen altijd sprake van neurotransmitters?

Question

Als een hersencel met een andere contact maakt wordt dacht ik gebruik gemaakt van elektrische potentialen. Maar worden daarbij ook altijd neurotransmitters overgedragen, of is vaak het doorgeven van een potentiaal al voldoende?

 · Accepted Answer

Nee, zonder neurotransmitter werkt het niet. Er moet een stof zijn die het signaal van de 'zendende'  zenuw naar de 'ontvangende'  zenuw overdraagt, en die overdrachtstoffen noemen we neurotransmitters.

Citaat : 
'Neuronen kunnen via hun uitlopers met elkaar communiceren. Dit doen ze door middel van elektrische signalen. Doordat de uitlopers elkaar niet raken, kunnen deze signalen niet direct van de ene naar de andere cel worden doorgegeven. Daarom wordt het elektrische signaal zodra het aan het einde van een uitloper aankomt, omgezet in een chemische boodschap. Zo’n chemische boodschap wordt ook wel een neurotransmitter genoemd.'

Het antwoord op je vraag zit in de middelste zin : omdat de uitlopers elkaar niet raken, kunnen deye signalen niet direct van de ene naar de andere cel (dus zonder overdrachtsstof) worden doorgegeven.

Een beetje als : kun je van de ene kant van de (brede) kloof naar de andere zonder brug ? Nee dus. Er is iets nodig om de overkant te bereiken. Dus ja, er is bij overdracht altijd sprake van neurotransmitters. Onze hersenen zijn een grote chemische fabriek.

 · Answer

De term 'neuro' + 'transmitter' betekent net het zenden van informatie van 'zenuwen'.

Maar je hebt toch gelijk met je vraag,  eigenlijk heeft men te snel die naam gegeven aan een systeem van synapsen e.d. waarmee men de indruk geeft alles goed te begrijpen, maar dat lijkt helemaal niet zo.

Nieuw onderzoek bijvoorbeeld duidt ondubbelzinnig aan dat bijv. in je huid zelf al bij het prikken met een naald dan wel bij het verbranden van huid, de huid zelf al een andere werking zou hebben van zenuwoverdracht en er al een codering zou gebeurd zijn, dan wel dat er misschien toch een andere vorm van overdracht plaats vindt met potentiaalverschillen dan men onder de hu idige term 'neurotransmitters' verstaat in Wikipedia.

Het complexe even tegenover het eenvoudigere zetten:

Alles is inderdaad te herleiden tot trillingen, maar niet alle trillingen lijken te herleiden tot potentiaalverschillen op elektrisch verschil met ionen (vloeistoffen) en elektronen.  Bovendien is de voorstelling van ionen die doorheen een vloeistof/geleider lopen, veel fouter dan we allen totnogtoe aannamen met de kern van een atoom en elektronen die daarrond draaien.

Potentialen die door de zenuwen stromen, zouden dan ook wel eens op zich ook als 'transmitter/receiver' kunnen werken onderweg, en het kunstmatige onderscheid van <aankomst in de hersenen op het einde met alleen synapsen en neutrotransmitters zoals we ze nu in schema's tekenen>, zal wellicht de komende 30 jaren volledig herzien moeten worden.

Bij nader order, blijft de wetenschap echter wel bij de bestaande schetsen en voorstellingen met de synapspleet, maar je vraag zal nog zeke en dertigtal jaren actueel blijven.  Veel te snel wordt iets voogesteld "alsof we het weten" en blijkt nadien dat het tegelijk eenvoudiger 'moet' werken, maar dat we het eigenlijk nog niet vatten door net de beperkende benamingen die we bepaalde onderdelen geven (benaming "neurotransmitter": waar is de naam "neuroreceiver" dan, of wordt er door sommige lementen zowel ontvangen als gezonden?)

Ik vergelijk simpel met het begintijdperk van de elektriciteit: Men kwam bij conventie overeen om het ene PLUS en het andere MIN te noemen. Pas veel later kwam men bij grondig onderzoek tot de conclusie dat men de receiver PLUS was en de transmitter MIN, en dit zou hier ook wel eens het geval kunnen worden!

Maar zoals je weet, maakt dat voor bepaalde opbouw van elektrische schema's eigenlijk niet uit, maar is het verwarrend voor leerlingen.

Is er bij communicatie tussen hersencellen altijd sprake van neurotransmitters?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (1)

Weet jij het beter..?