Hoe werkt de waarneming van zoete, bittere en hartige stoffen in de tong?

Alle smaken (of smaakcombinaties) kunnen worden waargenomen door alle regio's van de tong die smaakknoppen bevatten. Er kunnen wel (kleine) verschillen in gevoeligheid zijn, maar op dit ogenblik zijn er zeker geen 'smaakzones' te definiëren.
Een goed, al wat ouder, artikel hierover vind je in de Scientific American van 18 maart 2001, 'Making sense of taste' van David V. Smith en Robert F. Margolskee. De Nederlandse vertaling ervan kan je vinden in de EOS van januari 2003, 'Een kwestie van smaak'. Beide tijdschriften kan je in de bibliotheek vinden.

Toegevoegd na 2 minuten:
Ooit bestonden er zgn zone- kaarten van de tong.
Inmiddels is gebleken dat deze zone-kaarten niet correct zijn.
Daaraan kan het liggen dat je " tegenstrijdige" antwoorden gevonden hebt.

"Voor de vijf basissmaken bezitten we smaakpapillen met smaakreceptoren. Dat zijn plaatsen waarop interactie plaatsvindt tussen de smaakstof moleculen en de receptoren. Twee derde van de smaakpapillen zit op de tong, de rest zit vooral op de huig en het zachte deel van het verhemelte.
Interactie tussen smaakreceptor en moleculen van een smaakstof activeert de smaakzenuw, die vervolgens razendsnel een elektrisch signaaltje (impuls) naar de hersenen stuurt. In de hersenen wordt dit vertaald naar een smaakwaarneming:
je proeft iets."
Een suikermolecule bijvoorbeeld, past precies in die receptor die je zoet doet proeven. Stevia en aspartaam hebben als molecule dezelfde vorm en passen dus eveneens in die receptoren, waardoor ze als zoet worden waargenomen. Het gehemelte, heug en de neus werken eveneens mee, om iets te kunnen proeven.

Ik voeg twee bronnen toe, waaronder een video, die een goed beeld geven hoe proeven precies werkt.