Is de zeer hoge graad van affectie tussen mensen en honden te verklaren uit het oogpunt van de evolutie?

Sinds mensenheugenis is de hond een hulp voor de mens geweest. Een hond heeft eigenschappen die een mens niet bezit en waar de mens dankbaar gebruik van maakt. Denk aan een veel betere reuk en gehoor en een veel grotere snelheid.

De hond is bovendien een roedeldier en zal zich gemakkelijk onderwerpen als de mens leiderschap toont. Dat onderwerpen is niet negatief, want als je een plan met meerderen wilt uitvoeren, moet er iemand de leiding nemen. Samenwerking is in hoge mate een hondeneigenschap.

De hond heeft bovendien een zeldzaam geheugen, zodat je telkens opnieuw aanspraak kan doen op zijn herinnering. Daarom kan je hem africhten voor de jacht of voor bewaking.
Omdat er nog weinig honden als werkhond worden gebruikt, heeft het dier een andere functie gekregen: blindegeleidehonden en hulphonden. Daarnaast gezelschapdier voor mensen die daar behoefte aan hebben.

Je zou het evolutie kunnen noemen, maar het merendeel van de goede band tussen mens en hond is te danken aan de roedeltrouw van de hond en zijn aanpassingsvermogen aan de wereld van mensen. Daar schuilt tevens het gevaar in. Mensen maken van honden kleine mensen en zelfs dan past de hond zich aan. Dat maakt de hond ongelukkig en het verwart hem.