Hoe voorkomen bruine beren tijdens de winterslaap (als ze geen vochtintake hebben en anuur zijn), dat zij uremisch worden en daardoor sterven?

Tijdens zijn winterslaap zijn de levensprocessen van de beer in de ’spaarstand’. Zijn hartslag daalt tot minder dan tien slagen per minuut en de stofwisselingssnelheid neemt af. Als de moederbeer eenmaal tevreden snurkt, begint er een essentieel proces van vetverbranding. Het vetweefsel dat wordt afgebroken verschaft calorieën en vocht — essentieel voor het berenlijf. Ondanks de verminderde levensfuncties, zorgt de stofwisseling echter voor een bepaalde hoeveelheid afvalstoffen. Hoe raakt ze die kwijt zonder haar hol te bevuilen? In plaats dat ze zich van haar afvalstoffen ontdoet, gebruikt haar lijf die opnieuw!
Professor Hissa legt uit: „De stikstofureumstoffen worden weer uit de nieren en de blaas opgenomen en worden via het bloedvatenstelsel naar de ingewanden getransporteerd, waar bacteriën ureum tot ammoniak hydrolyseren.” Nog verbazingwekkender is dat die ammoniak teruggaat naar de lever en daar wordt gebruikt om nieuwe aminozuren te vormen, de kern van eiwitten. Door afvalstoffen in bouwstenen te veranderen, wordt het berenlijf dus gedurende de lange winterslaap gevoed!