wat voor type skelet heeft een adelaar?

Een inwendig skelet, net als alle gewervelde dieren.

Een adelaar heeft een skelet met holle beenderen, net als de meeste vogels.

Het skelet van een vogel lijkt op dat van andere gewervelden, maar heeft ook een aantal opvallende verschillen, die gerelateerd zijn aan de mogelijkheid om te kunnen vliegen. Om te kunnen vliegen moet een skelet namelijk zowel sterk als licht zijn. Daarom zijn vogelbotten hol; in sommige grote vogels, zoals albatrossen en gieren, hebben de grote holle beenderen benige dwarsbalkjes. Deze holle botten hebben luchtzakken die gevoerd zijn met epitheel, een duidelijke aanpassing aan een vliegend bestaan.

Een karakteristiek onderdeel van het vogelskelet is het ’wensbotje’ of furculum, dat gevormd wordt door de vergroeide sleutelbeenderen. Het dient als een soort stut, om de vleugels uit elkaar tehouden. De grote vliegspieren zijn bevestigd aan de goed ontwikkelde kiel van het borstbeen. Deze kiel is eveneens karakteristiek voor vogels, hoewel het in tweede instantie weer verloren is gegaan bij een aantal niet-vliegende vogels, zoals Struisvogels en verwanten. De meeste ribben hebben achterwaarts gerichte uitsteeksels die overlappen met een andere rib en ermee verbonden zijn door ligamenten. Hierdoor vormt de gehele ribbenkast een stijve structuur, die de druk tijdens het vliegen kan weerstaan.

De staartveren zijn op een specifiek bot, het pygostyle, ingeplant, dat bestaat uit een aantal vergroeide onderdelen en zich aan het eind van de staartwervels bevindt. De bekkengordel is open, dat wil zeggen dat de schaambeenderen aan de voorzijde niet verbonden zijn. Dit is een aanpassing aan het leggen van eieren.
Wat wij de ’enkel’ van een vogelpoot noemen is in feite een geheel andere structuur dan die van zoogdieren. Bij zoogdieren wordt het enkelgewricht gevormd door een aantal beenderen, de voetwortelbeentjes, tussen de beenderen van het onderbeen en de voet. Bij vogels zijn sommige van deze beenderen echter verdwenen terwijl andere zijn vergroeid met het onderste deel van het scheenbeen, zodat ze aldus de tarsometatarsus vormen. Bij vogels bevindt in feite het werkelijke enkelgewricht zich midden in het zichtbare deel van de poot, tussen de lange tarsometatarsus en de tibiotarsale beenderen.