Hoe kunnen strelingen op het lichaam ervoor zorgen dat het DNA (epigenetisch) verandert?

Je trekt een verkeerde conclusie. Het gaat er in dit besproken artikel om dat een bepaalde groep moedermuizen stressvolle situaties ondergingen, en daardoor minder normaal moedergedrag vertoonden bij hun baby's, wat beschreven wordt als:
' arched-back nursing, regular licking and grooming, and time hanging out on the nest'

De moedermuizen werden steeds kort weggehaald van hun nest, waardoor ze gestresst raakten en hun kroost niet de normale gezonde moederliefde kreeg. Dat heeft ook weer implicaties, namelijk dat ze sneller bang en agressief werden.

Je eigenlijke vraag 'Hoe kan een niet chemische actie ervoor zorgen dat er een chemische reactie onstaat?' Is wat mij betreft goed beantwoord door mijn voorganger.

Dit is trouwens een van de VELE voorbeelden waarbij dit gebeurt. In principe heeft alles wat je doet een chemisch gevolg in je lichaam. Je bent immers opgebouwd uit cellen met daarin moleculen die met elkaar reageren.

Wanneer jij een broodje eet, wordt dat opgenomen in je verteringsstelsel, en op een gegeven moment zit je maag vol. Dan geeft je maag een seintje aan de hersenen dat je vol zit, door middel van hormonen, en verdwijnt de honger. Dit komt volgens mij ook doordat het glucose (suikergehalte) in je bloed zal stijgen.

Een ander voorbeeld is bijvoorbeeld wanneer je lichamelijke inspanning verricht. Er gebeuren dan allerlei chemische reacties, energiereserves uit de lever worden vrijgemaakt en komen in het bloed terecht.

Het belangrijkste punt van het artikel, van de epigenetica, is eigenlijk weer iets anders. Het gaat hierom dat het DNA zelf niet verandert, maar dat er bepaalde stukjes op komen te zitten (methylering heet dat) waardoor bepaalde stukken DNA (genen) niet of minder goed afgelezen kunnen worden. Je kan het bijvoorbeeld vergelijken met een programma dat op je pc staat maar dat je niet meer opstart. De informatie is er nog wel, alleen er wordt iets anders mee gedaan.

En het verbazingwekkende is dus dat door die epigenetische verandering, een stressvolle situatie van een muis in 1 generatie, in daaropvolgende generaties zijn uitwerking heeft. Volgens het artikel:
'With some slight variability, results from the first generation were replicated in both second and third generations,'
Dit verschilt dus van een mutatie van DNA, waarin er wel iets verandert aan het DNA zelf.