Waarom baren dieren meer jongen dan dat de mens kinderen baart?

Een levend wezen baart net zoveel kinderen als nodig is. Er zijn dieren die in 1x miljoenen nakomelingen de wereld (meestal de zee) in werpen waar bijna alle nakomelingen opgegeten worden.

Dieren die te weinig nakomelingen baarden zijn uitgestorven, dus je kunt alleen in leven blijven als soort als je zorgt dat er genoeg nakomelingen overleven. De mens houdt over het algemeen zijn nakomelingen goed in leven dus 1 of 2 per keer is meer dan genoeg.

ZOVEEL MOGELIJK NAKOMELINGEN KRIJGEN

Evolutie draait om selectie en degene die zich het meest voortplant heeft het meeste succes en zal steeds meer de overhand krijgen in de groep. Het lijkt daarom soms wel alsof dieren er alles voor doen om zich voort te planten. Er zijn mannetjesdieren, bijvoorbeeld leeuwen, die als ze de baas zijn geworden van een groep vrouwtjes, eerst alle jonge dieren vermoorden die van een andere vader zijn. De vrouwtjes worden dan snel weer vruchtbaar zodat de mannetjesleeuw zich kan voortplanten.

Voortplanting is naast voedsel zoeken het hoogste doel voor een dier. En om preciezer te zijn: ieder dier probeert zijn genetisch materiaal, het DNA, zoveel mogelijk te verspreiden. De meeste dieren verspreiden hun DNA door veel nakomelingen te krijgen. Dit wordt directe selectie genoemd.

Je zou de vraag eerder andersom moeten stellen. Waarom zijn wij de enige apen die af en toe een tweeling voortbrengen? Het aantal jongen is een evolutionaire strategie en doordat het een eigenschap is die al zolang in onze groep verankerd is zitten wij er min of meer aan vast. Nu bepaalde problemen wegvallen (geboorteproblemen met spastische of dode kinderen of een dode moeder tot gevolg, en het beperkte aantal eitjes per ovulatie bij jonge vrouwen) zie je het aantal meerlingen al flink toenemen.

Het is dus een vraag die vanuit een evolutionair perspectief redelijk makkelijk te beantwoorden is. Alle verwante apen met ergens een gemeenschappelijke voorouder hebben steeds maar 1 jong. De redenen daarvoor zijn een strategie met veel aangeleerd gedrag en een zeer beperkte hoeveelheid instinctief gedrag in de hele groep, dus hoogstwaarschijnlijk ook bij de voorouder. Ook worden de jongen bij alle primaten door de moeder overal mee naartoe gesleept, zelfs als ze al vrij groot zijn. Die strategie is dus op zich een goede strategie voor een boombewonende soort, die alle zaken die belangrijk zijn langzaam kan aanleren door imitatie en uitproberen onder het toeziend oog van de moeder. Vallen na tientallen miljoenen jaren de beperkingen bij een van de dochtersoorten weg, dan zit die soort nog wel min of meer vast aan dat zeer oude, succesvolle en sterk verankerde patroon.

Toegevoegd na 2 uur:
Er zijn natuurlijk uizonderingen op de regel, maar juist die uitzonderingen geven goed de voorwaarden en problemen bij meerlingen aan. zie bronnen