Hoe kan het oog (wij dus) sterren moeiteloos zien, terwijl een fotocamera hier veel moeite voor moet doen?

Let op: Ons oog is vooral gemaakt om bewegende beelden te zien en de gebruikte techniek om sterren te zien is dus dat je oog continu heen en weer beweegt om zelf scherpte bij te creëren en zo veel sterren te zien. Bovendien gaat de pupil en een complex mechanisme ook zorgen voor een manuele focus. Als je op een autostrade rijdt met lichten, zul je immers ook geen sterren zien.

Een nog erger probleem is de zonsondergang, die zie je met je ogen veel groter dan als je die fotografeert, en ondanks alle wetenschappelijke verklaringen die ik al las over de onderste luchtlagen, lijkt het probleem bizar te blijven.

Een moeilijke vraag in dezelfde context is deze van de reflectie van een regenboog, die uiterst zeldzaam lijkt te zijn en dan nog heel anders dan de regenboog een defractie lijkt te zijn in ons 'oog' of voor de 'camera'.

Ik verwijs voor deze topic naar: http://www.wetenschapsforum.nl/index.php/topic/179788-vervormde-weerspiegeling-van-regenboog/&utm_source=nieuwsbrief&utm_medium=email&utm_campaign=2012-5 maar dan moet je nog een login wellicht maken, maar het is echt de moeite en wetenschappelijk vrij goed gerepliceerd (inclusief admins).

Het antwoord is dus dat we de 'indruk' hebben meer sterren te zien, maar dat wij vele beelden samenvoegen tot een beeld, terwijl het fototoestel maar één beeld aan je geeft. Initieel zien we even 'weinig' sterren, maar hoe langer je kijkt, hoe meer je er ziet, net alsof je de ene foto met telkenmale een andere scherpstelling of focus boven de andere zou voegen.

De man ziet trouwens meestal meer sterren dan de vrouw maar dan in meer tunnelzicht en dit komt door het verschil in kegeltjes en staafjes en het feit dat een man sneller naar zwart/wit-overschakelt in het donkere en kan focussen zonder verblind te worden (typische ongevallen 's nachts bij 'regenverblinding' maar dat komt ook met 'ouder' worden).