Is de mens eigenlijk geen aaseter?

Nee, de mens is geen aaseter. Aas is dierlijk materiaal van een dier dat door ziekte of een ongeval is overleden, of dat door een ander dier is gedood en is achtergelaten. Wij mensen doden dieren actief om ze zelf te consumeren. Wij vinden geen kadavers van dieren in het wild die door natuurlijke redenen zijn gestorven of die door andere dieren al aangevreten zijn.

Er moet gezegd worden dat de grens tussen aaseters en roofdieren (dieren die actief jagen) redelijk vaag is. Er bestaan dieren die zowel jagen als aas eten, zoals hyena's.

Maar mensen zijn over het algemeen meer bezig met het actief jagen naar voedsel. Tegenwoordig echter is onze cultuur zodanig gegroeid dat het voorbereiden van voedsel door dieren te doden aan andere mensen wordt overgelaten.

Dat klopt we zijn aaseters en het komt niet zo snel voor dat we zelf gedode dieren eten. Meer dan een paar ons heb je ook niet nodig, dus ligt het voor de hand dat sociale dieren als mensen hun prooi delen. Nederlanders zijn niet zo goed in het wegwerken van bedorven vlees, maar natuurvolkeren stellen niet zulke hoge eisen. Laatst was nog op tv te zien hoe eskimo's een voorraadje vogels (puffins) rijk aan vitamine c aanlegden voor de wintertijd ingenaaid in een zak van huid.

We hebben thuis ook wel eens aangereden haas verorberd, die nog in goede toestand was, maar op zich hoeft dat niet eens en kun je ook een enigszins bedorven dier eten. Bij wild is het traditie het vlees enige tijd te laten hangen, door de enzymen in het vlees worden de eiwitten al wat geknipt en ontwikkelt zich meer smaak.

Het wordt vermoed dat vooral de erg kleine en primitieve mensachtigen hoofdzakelijk van aas leefden, maar al de leden van het geslacht homo hadden vuistbijlen, speerpunten en dergelijke en waren hoofdzakelijk actieve predatoren.