Wat is de reden voor de (rare) vorm van het menselijk oor?

De oorschelp fungeert als een versterker en filter voor geluiden. Voor lage frequentie fungeert de oorschelp zoals een tv-schotel, die het geluid op de gehoorgang richt, bij de hogere frequenties is het effect subtieler, sommige boventonen worden juist weer onderdrukt, door het patroon van de ribbels in het oor, een smalband onderdrukkingfilter (notch filter) voor specifieke toonhoogtes. Wat daar eigenlijk het voordeel van zou, is me niet helemaal duidelijk, maar het schijnt daardoor mogelijk zijn goed vast te stellen of het geluid van boven of beneden komt. Ook is de versterking door de oorschelp het grootst bij de spraakfrequenties.

Op zich wijkt de vorm van het menselijke oor weinig af van dat van andere zoogdieren, ze hebben allemaal een tragus, die de gehoorgang voor directe geluiden afschermt, ribbels die als filter fungeren en een schelpachtig oppervlak dat geluiden versterkt. De meest geavanceerde oorschelpen zie je bij vleermuizen. De grootoorvleermuis heeft enorme oren en tragus, niet voor echolocatie, maar om de geluiden van stilzittende insecten op een blad te kunnen horen.

De grotere primaten waar wij vanaf stammen hebben niet al te veel belangstelling voor kleine beweeglijke nachtactieve prooien, daarom is ons vermogen tot geluidslocatie maar beperkt ten opzichte van dat van de nachtactieve halfapen met hun zeer goede, grote en beweeglijke oren, die 's nachts op grote insecten en andere kleine prooien jagen. De rudimentaire oorspieren geven nog wel een hint naar een verre voorouder met beweeglijke oorschelpen.