Bestaan onder mensen rassen?

Voor de tweede wereldoorlog bestond er een wetenschap die sibbekunde werd genoemd en die zich bezig hield met de verschillende menselijke rassen. De sibbekunde is tijdens de oorlog vreselijk misbruikt door de nazi's. Dat heeft ertoe geleid dat deze wetenschap vrijwel niet meer beoefend wordt. Er zijn dus wel verschillende rassen, maar de wetenschap daarover is nog steeds besmet in de westerse wereld.

De geneticus Bryan Sykes, hoogleraar aan de Universiteit van Oxford, zegt: „Er is geen genetische basis voor welke vorm van starre etnische of raciale classificatie maar ook. (...) Mij wordt altijd gevraagd of er Grieks DNA of een Italiaans gen bestaat, maar dat is er natuurlijk niet. (...) We zijn allemaal nauw verwant.”

Het is een beetje vanuit welk oogpunt je kijkt. Als je zuiver vanuit biologisch oogpunt kijkt zijn er wel degelijk verschillende rassen, die zeker niet alleen op de uiterlijke kenmerken slaan.

Zo hebben mensen van het negroïde ras sneller kans op nierfalen en diabetes. En hebben Aziaten korrelig oorsmeer in plaats van olie achtig.

Als je ontkent dat er verschillende mensenrassen zijn dan is dat net zo dom als het ontkennen dat er verschillende hondenrassen zijn.

Alleen word je minder raar aangekeken als je zegt dat je een volbloed poedel hebt of een vuilnisbakkenras. Dan wanneer je zegt dat je een volbloed Kaukasiër bent of een halfbloedje.

Het genetische verschil tussen een poeder en een herder is namelijk net zo groot als tussen een Aziaat en een Kaukasiër.

De mogelijkheid dat er meerdere soorten mensachtigen naast elkaar geleefd hebben is id aanwezig.
De natuur experimenteert overal overvloedig en de soort die het best bestand is tegen allerlei invloeden zal uiteindelijk overleven, terwijl de andere takken allemaal doodlopend blijken te zijn.

Er is maar één ras en dat is het 'mensenras'.
Er heerst wel een diversiteit onder alle mensen en zodoende hebben we veel verschillende soorten die een bepaald dna en genetische samenstelling hebben die alleen bij hen voorkomt.
We onderscheiden op onze aardbol verschillende groepen mensen op basis van stam of nationale groepering en we bepalen dit aan hand van de huidskleur, uiterlijke kenmerken en fysische voorkomst.
Het is eigenlijk beter te spreken van mensengroepen dan mensenrassen.

Antropologen classificeren mensen in een klein aantal 'rassengroepen', zoals Caucasisch (Europees- of blank ras), de Mongoloïden (Aziaten zoals Chinezen, Eskimo's en Amerikaanse Indianen) de Negroïden (zwarte Afrikanen) en de Australoïden)de Australische Aboriginals) Binnen iedere classificatie kunnen er weer verschillende subgroepen zijn.

De ideeën over rassenhebben zich ontwikkeld vanaf de 18de eeuw. De botanicus Linnaeus was toen al bezig om niet alleen planten in te delen volgens uiterlijke kenmerken maar ook mensen. Hij en latere auteurs gebruikten daarbij als belangrikste kenmerken de huidskleur, de lengte, de vorm v.d. schedel en de neus.
men kwam tot de simpele indeling; het witte, rode, zwarte en gele ras.

De huidige wetenschap heeft ontdekt dat er meer genetische kenmerken zijn dan alleen de huidskleur. Men weet dat er vele tussenvormen zijn en dat de afstamming zeer complex is. De wetenschap is er niet in geslaagd, een enigszins dekkende indeling van de mensheid op basis van rassen te maken. daardoor is het begrip 'ras' niet bijzonder functioneel om mensen in te delen.

Vanaf de 19de eeuw werden bepaalde bevolkingsgroepen
veroordeeld op kenmerken. Er werden door bepaalde groepen waarde oordelen aan andere groepen met andere huidskleur gegeven. Dan spreken we van racisme.
Racisten stellen hun eigen groep mensen op een hogere positie dan mensengroepen met andere kenmerken. Zij gaan er vanuit dat hun eigen 'ras' superieur is en een andere 'ras' inferieur.

Zo heeft men over het algemeen diverse vooroordelen betreffende andere groepen mensen van een andere soort dan je zelf bent.

Ja er bestonden meerdere soorten mensen waarvan sommige soorten enigszins ingekruist zijn met onze soort, namelijk de Denisova mens en de Neanderthaler. Ook was er de Floresmens, maar die was veel minder nauw aan ons verwant. Mogelijk zijn er ook nog andere recente soorten geweest. Deze soorten leefden nog tot redelijk recent met ons samen (de resten van de Denisova mens zijn slechts 40 000 jaar oud en ook van Neanderthalers zijn nog tot 30 000 jaar geleden in Europa aanwezig geweest. Met DNA technieken kan ook de mate van inkruising vastgesteld worden.

Het rassenvraagstuk is inderdaad een hete soep. Op het ogenblik is er erg veel bekend van de genetica en worden computerprogramma's gebruikt om de verwantschap en overeenkomsten tussen mensen vast te stellen. Ook blijkt de werkzaamheid van medicijnen af te hangen van het "subjectieve" ras. Ook is het denken veranderd over de classificaties. In plaats van een evolutie naar een steeds hogere orde met de blanke mens eenzaam aan de top, denkt men meer aan allerlei varianten die weliswaar verschillen maar niet superieur aan elkaar zijn.

Een reden om het ontbreken van mensenrassen te ontkennen is de graduele overgang tussen de verschillende types, waardoor de indeling niet erg bruikbaar is. Bij soorten met veel ondersoorten (rassen) gaat het vaak om geisoleerde populaties, met daartussen geen overgangstypen.

Tegenwoordig wordt aan de meeste geisoleerde ondersoorten echter de soortstatus toegekend. De adders in Noord Spanje zijn nauw verwant aan onze adder en de weideadders op de Tourmalet zijn nauw verwant aan de weideadders in Hongarije.

Rassen die wel contact hebben met naburige populaties worden wel als ondersoorten gezien, zoals de Europese Bruine Beer en de Kamtsjatkabeer. De nauw verwante Grizzly en de IJsbeer zijn door hun langdurige isolatie aparte soorten geworden. De verwantschap tussen de mensenrassen is overigens een stuk groter dan tussen de beren in Centraal Europa en die in Kamsjatka omdat onze soort nog zo recent over de wereld heeft verspreid.