Is de mens het enige wezen dat genot voelt tijdens geslachtsgemeenschap?

de bonobo een aap geniet ook van sex.

dolfijnen hebben ook seks voor hun plezier, het schijnt dat zelfs mannetjesdolfijnen soms seks hebben met andere mannetjesdolfijnen!

Er is een algemeen principe: als iets (een eigenschap, een mechanisme, een ding, een wet enz.) bestaat, dan krijgt het direct een eigen leven.
Dus toen de voortplanting was ontstaan, kon dit mechanisme direct ook voor andere zaken worden ingezet. Zo werkt de natuur.

Hoe ingewikkelder een wezen is, hoe meer mogelijkheden er komen. Dus bij mensen leidt geslachtsgemeenschap maar in <0,1% van de gevallen tot zwangerschap. Blijkbaar zijn de andere functies belangrijker geworden in de loop van de tijd.

Bij andere wezens geldt uiteraard hetzelfde. En zullen de mogelijkheden iets anders benut worden. Bij de bonobo's wordt seks gebruikt om conflicten op te lossen. Ze gebruiken het voor een heel scala aan sociale activiteiten.

Ik schat wel in, dat "genot" een vrij hoge functie is. Wij mensen kennen allerlei soorten genot: muzikaal genot, genot van een mooi verhaal. En ook soorten genot binnen de seks. Zo zal een vrouw de ene keer genieten van zachte en aandachtige aanhalingen, maar de andere keer van hard genomen worden; ook daar zit dus veel variatie in.

Dus ja, andere wezens zullen ook genot ervaren, maar wel binnen hun soortelijke begrenzingen.

Beslist. Wie veel dieren observeert twijfelt daar niet aan.
Soms slecht zichtbaar, soms heel duidelijk. Een ramkonijn valt grommend van genot op zijn zijde, hoewel het bij hem een kwestie van enkele seconden paren is. Erin en eruit.
Net als bij een haan. Mag ik hier een grapje debiteren? Mijn overgrootvader, vier vrouwen, 12 zonen, verklaarde volgens familie-analen: Zo vaak als een haan, zo lang als een hond.

Geslachtsgemeenschap is, net als alle andere gedragingen, ontstaan door evolutie. Het is evolutionair voordelig om geslachtsgemeenschap te hebben, omdat dit zorgt voor menging van het genetisch materiaal. Dit levert sterker nageslacht op.
Het "genieten" van geslachtsgemeenschap kan in sommige gevallen ook voordelig zijn, omdat het een extra motivatie vormt om te paren. Het is niet moeilijk voor te stellen dat het ook evolutionair voordelig is om daar een zekere remming op te hebben.
Het feit dat er ook andere diersoorten dan de mens bestaan die genot aan de gemeenschap beleven (zie eerste link), doet vermoeden dat er een vaker voorkomende oorzaak moet zijn om een extra motivatie voor geslachtsgemeenschap voordelig te laten zijn.
Hierbij zou je kunnen denken aan factoren als intelligentie of stress. Zo zijn er vissen die kunnen wisselen van geslacht bij gebrek aan kans op nakomelingen of hermafrodieten die over kunnen schakelen naar een bepaald geslacht om de diversiteit van de genenpool te waarborgen.
Nog een interessant gerelateerd verschijnsel is masturbatie. Masturbatie komt voor bij veel meer diersoorten dan diegenen waarvan de biologen menen dat deze genot beleven aan gemeenschap (zie tweede link). Echter, er is niet veen fantasie voor nodig om je voor te stellen dat een diersoort waarschijnlijk masturbeert, omdat die er plezier aan beleeft. Wanneer we spreken voor mensen kan ik weinig ander evolutionair nut verzinnen.

Waarom zouden dieren paren als ze erg geen plezier in hadden. De enige uitzondering zou verkrachting zijn, waarbij een exemplaar weinig in te brengen heeft.

Paren vanwege de voortplanting is een cultureel verschijnsel. Dieren worden meer door fysiologische beloningsmechanismen geregeerd. Ook bij mensen spelen die mechanismen de belangrijkste rol bij de sexualiteit.

Persoonlijk vind ik het ook vreemd om de eigen soort een heel stuk buiten alle andere soms voor 99 procent identieke organismen, met precies dezelfde hormonen en ongeveer dezelfde hersengebieden te plaatsen. Dit wordt antropocentrisme genoemd. Het tegengesteld hiervan, antropomorfisme is ook niet correct (honden behandelen als mensen, zie Cesar Millan aka the dog whisperer, die mensen leert honden als honden te behandelen en soms andere honden gebruikt om een hond zich weer als een gewone hond te leren gedragen).

De bouwstenen van de fysiologie van de mens en hond verschillen niet noemenswaardig, alleen de hele opbouw en de grootte van verschillende hersengebieden en de invloed van bepaalde zintuigen is bij mensen wel wezenlijk anders. Ook is hun aangeboren en normaal aangeleerde gedrag wezenlijk anders.