Hoe beschermt een plant zich tegen een tekort aan voedingstoffen ?

Dat kan niet echt, een plant zal het moeten doen met dat wat op moment voorradig is.
Evolutionair gezien hebben veel planten zich wel aangepast. Een cactus kan met weinig water toch overleven, een korstmos kan met bijna niets toch overleven. Maar dit is allemaal een kwestie van tijd en evolutionair aanpassen. Op korte termijn hebben planten niet zoveel strategieën.

Een plant maakt zelf suiker uit water en CO2 en is dus niet afhankelijk van een externe voedingsbron zoals dierlijke organismen.

Voor dit proces heeft de plant wel behoefte aan mineralen en sporenelementen. Voor de bouw van eiwitten is ook stikstof nodig, maar de plant kan dit niet uit de lucht halen. Wel als nitraat in de bodem.

Een plant beschermt zich tegen tekorten van mineralen en sporenelementen door deze te recyclen en te zorgen dat ze niet de plant verlaten, bijvoorbeeld via water dat uit de plant verdampt (behalve bij sommige zoutminnende planten die ook zouten uitscheiden).

Voor de groei is ook eiwitsynthese nodig. Bij tekorten in de bodem zal de plant minder goed groeien.

Planten gebruiken andere organismes, zoals heterotrofe stikstofbindende bacterien, schimmeldraden van boleten en andere paddenstoelen. Of ze vangen insecten die ze op laten lossen om aan extra mineralen te komen. Ook een wortel is op zich een manier om aan meer voedingsstoffen te komen. Daarom is een waterplant met wortels in het voordeel ten opzichte van een alg zonder wortels in voedselrijk water. Blauwalgen zijn in staat veel fosfaat in de cellen als kristal op te slaan als een reserve voor slechtere tijden.

Bij een geringe hoeveelheid benodigd voedsel, of een dreigende situatie (bijv. opdrogen van waterpoel voor waterorganismen) zal er minimale groei zijn, doch alle reserves aangewend worden tot vorming van zaden, of in geval van niet-plantaardige waterorganismen, tot een sluimervorm. In deze vorm zijn ze bestand tegen langdurige droogte.