Vaak, en vooral bij reality programma's, is t stemgeluid van Amerikanen heel krakerig, zowel bij mannen als bij vrouwen.

Amerikaanse vrouwen (maar ook mannen met een wat hogere stem), praten vaak onderin hun bereik. Een lage stem wordt daar geinterpreteerd als charismatisch, en maakt meer indruk in hun optiek.
Het probleem echter is, doordat in elke taal zinnen een bepaalde melodie hebben (zowel in 't Nederlands als in 't Engels eindigen zinnen vaker op een lagere toonhoogte dan dat ze beginnen), dat als je de zin te laag inzet, dat je de nog lagere toonhoogte niet meer haalt.
En dan gaat je stem dus kraken. Het gebeurt zelfs dat vrouwen de hele zin te laag proberen uit te spreken, zodat ie van het begin tot het einde krakerig klinkt.
Intussen is het zo'n ingeburgerde manier van praten geworden (met name in upperclass westcoast kringen valt em op) dat het eerder komt doordat ze 't vanelkaar overnemen, dan dat ze nog echt proberen hun stem lager te laten klinken.

Het ironische is juist dat als je je stem verkeerd leert gebruiken op deze manier, dat je stem zich ook nauwelijks nog verder ontwikkelt, en je dus een heel klein spreekbereik krijgt. Dat vrouwtje van " the City" Whitney Port vind ik een heel goed voorbeeld. En ja dan gaat het in onze oren dus monotoon klinken.