Waarom val je om als geduwt wordt?

Dat is de zwaartekracht die ook een grote rol speelt. Als je maar ver genoeg naar een zijde overhangt, neemt de zwaartekracht je mee naar de grond, hoe goed je evenwichtsorgaan ook is.

Zodra je evenwicht wordt aangetast zorgt je evenwichtsorgaan ervoor dat je weer uitgebalanceerd wordt, dus je balans weer vindt. Dit duurt enige seconden voor je weer recht staat. Kijk maar eens naar een glas water dat aangestoten wordt, dit golft ook nog enige tijd heen en weer alvorens het stilstaat.
Krijg je onverwachts een duw waarop je niet bent voorbereid, dan is je balans abrupt weg en duurt het even voor je hersenen aan je evenwichtsorgaan doorgeven dat het moet uitbalanceren en dan is het al te laat, je valt om.
Staat er echter iemand voor je die je probeert om te duwen, dan ben je al voorbereid en al bezig met je te verzetten. Je staat dan al stabieler en kan je makkelijker aanpassen aan de onbalans.

Je evenwichtsorgaan geeft je wel een seintje, de vraag is of je lichaam snel genoeg kan corrigeren. Je evenwichtssysteem werkt met minstens 3 parameters; je evenwichtsorgaan (in het slakkenhuis achter je oren in het dikker rotsbeen van je schedel), je optische waarnemingen en een net van sensoren in je spieren om de spierspanning te registreren.
Het eerste is meestal de snelste. De kleinste verandering wordt in microseconden geregistreerd. De registratie via je ogen is ook bliksemsnel, maar minder accuraat. Je spierspanning wordt onbewust constant bijgehouden. Je brein berekent razensnel wat er moet gedaan worden om je evenwicht te herstellen.
Je moet jezelf bekijken als een toren. De basis is je schoenmaat X de afstand tussen je voeten. Als je een duw krijgt, gaat de toren scheef hangen (alleen op een heel glad oppervlak, zoals ijs, zou je in je geheel opzijschuiven). Zolang het grootste deel van je gewicht boven je basis blijft, is er geen probleem. Als er aan één kant meer gewicht naast de basis is dan wat er erboven rest, val je om. Nog voor het zo ver is, zijn de nodige registraties gedaan en neemt je brein de nodige actie. Meestal volstaat het om wat gewicht de andere kant op te sturen of je balans te vergroten; je heft de armen op, je beweegt je bovenlichaam de andere kant op. Als dat niet genoeg is, wordt er ook de opdracht gegeven om de basis te verbreden; je verzet gewoon je (voorkeur)voet in de richting waarin je valt. Hierdoor komt het meeste gewicht terug boven je basis. Maar soms gaat dit niet snel genoeg of is het niet mogelijk. Als je bv je voet omslaat of in kuil trapt; je hebt nu nog maar één voet als sterke basis. Je gewicht steunt nog gedeeltelijk op de andere "slechte" voet zodat je die niet kan verzetten. Als je een zeer harde duw krijgt of minder alert bent, kan het evenwichtsverlies zo snel gaan dat je lichaam niet snel genoeg reageert. Meestal schrik je je wel rot omdat je evenwichtsysteem wel degelijk weet wat er mis gaat en je vol adrenaline pompt. Waardoor je nog snel met je armen je val probeert te breken. Pas bij snelheden waarmee dit zoogdier in de gewone natuur niet vertrouwt is, zoals bv een auto, lig je al tegen de vlakte terwijl de eerste boodschappen nog maar in je brein moeten aankomen.