Wat is de invloed van een zwart gat in het centrum van een galaxy?
Naar aanleiding van een discussie, bij deze de vraag wat de invloed is van een zwart gat in het centrum van een galaxy.
- Is het zwarte gat van zodanige invloed dat na verloop van tijd (gegeven dat er genoeg tijd is, zonder externe verstoringen) de massa in het zwarte gat wordt opgenomen?
- Wat is de "functie" van de donkere materie in dit geheel?
- Is de massa van Sagittorius A* voldoende om de melkweg bij elkaar te houden?
Graag met verwijzingen. Mocht ik het niet juist hebben, wil ik dat ook graag hebben.
De massa van het centrale zwarte gat wordt volledig bepaald door de omvang van de kern van het omringende stelsel (Nature, 20 januari). In de kern van bijna elk sterrenstelsel is een superzwaar zwart gat te vinden. Daarbij hebben de grootste stelsels, die ook omgeven zijn door de grootste halo's van donkere materie, de zwaarste zwarte gaten. Dat leidde tot speculatie dat er een direct verband tussen beide bestaat. Maar het lijkt er dus op dat de zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels hun omvang domweg te danken hebben aan de hoeveelheid beschikbare materie in het kerngebied van hun stelsel. Botsingen Waarschijnlijk hebben ze het merendeel van hun massa al verzameld in de tijd dat de vorming van sterrenstelsels nog in volle gang was. In die tijd vonden veel botsingen tussen stelsels plaats, waardoor het daarin aanwezige gas in beroering werd gebracht en (deels) naar het centrum van de stelsels stroomde.
Het gaat er niet om dat het ineens opgenomen zou worden. Het gaat er om of we nu ook al niet in proces zitten van een inwaartse spiraal.
Hoe weten we dat we op een vaste afstand van het centrum af zitten en niet dat we langzaam naar het centrum toe getrokken worden (over de loop van miljarden jaren)? En dat geldt dan natuurlijk ook voor andere galaxies.
Komt dat omdat als we ver weg kijken we overal dezelfde vormen zien?
Alleen vlak in de buurt van Sgr A* maakt het uit. Want we kunnen uit de beweging van sterren in de buurt opmaken dat de massa van 4,3 miljoen zonsmassa's zich in een zo klein gebied bevindt, dat dit nooit zoveel individuele sterren kunnen zijn. Bovendien zouden we het licht van die sterren dan moeten kunnen zien (althans in het infrarood; in zichtbaar licht gaat het hele gebied schuil achter een grote wolk tussen ons en het centrum in).
Hier is een filmpje waarin te zien is hoe de sterren nabij het centrum bewegen. Ik kan me voorstellen dat SO2, maar ook SO16, ooit door interstellaire materie zodanig worden afgeremd, dat ze spiraliserend in het zwarte gat terechtkomen.
http://www.astroblogs.nl/2010/12/10/hoe-s2-rustig-rondjes-draait-om-zwart-gat-sgr-a/
Maar misschien heeft Hawkins een manier bedacht om aan deze argumentatie te ontkomen, want het artike is uit 2011 dus we mogen aannemen dat hij dit bezwaar ook kende. Onderaan de pagina waarnaar jij verwijst, staat een link naar zijn publicatie op Arxiv, dus misschien moeten we dat maar gaan lezen…
Erotisi doet de suggestie dat die minigaatjes misschien net zo snel gevormd worden als dat ze weer verdwijnen. Op zich een slimme gedachte! Bezwaar is echter dat ze dan met z'n allen een grote hoeveelheid Hawkingstraling produceren en dus helemaal niet zo zwart zijn als zwarte gaten en niet zo donker als donkere materie.
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.