Als de aarde lichter zou worden verandert dan zijn baan om de zon?

Maar waarom gaat het effect van saldering van de zwaartekracht met de traagheid niet op dan? Hoe kom je er precies aan dat de baan wijder wordt?

We moeten de baan van de aarde zien als een baan om het gemeenschappelijk zwaartepunt van de aarde en de zon. Als de maasa van de lichamen samen afneemt dan neemt ook de onderlinge kracht af en wordt de baan wijder.
Maar ik weet niet wat je met saldering met de traagheid bedoelt.

De traagheid heeft Kierkegaard47 in de reactie hierboven uitgelegd en ook wel de middelpuntvliegende kracht genoemd

@ allemaal, mag ik even een klein oepsje doen? Het is een bekend gegeven dat alle vrij zware hemellichamen (o.m. de zon en alle planeten) op hun baan door de ruimte vrij veel kleine deeltjes invangen (sommige daarvan zien we als vallende sterren). De aarde wordt, net als de Zon, Mars en Saturnus, dus voortdurend zwaarder!

@WimNobel: Ik twijfel niet vaak aan je antwoord, maar deze keer wil ik toch even voor de zekerheid checken of je de conclusie "Ook als het water het zonnestelsel verlaat (ik zou niet weten hoe, maar ja het is toch al een onmogelijk scenario), dan neemt de totale massa van het zonnestelsel af en zullen alle banen inclusief die van de aarde iets wijder worden." nog altijd juist vind? Het kan zijn dat ik iets over het hoofd zie en je niet goed begrijp, maar ik begrijp anders niet goed hoe je hieraan komt. Des te meer omdat mijn eerste vermoeden juist anders was/is.

Misschien had ik mijn antwoord beter moeten inleiden. En beginnen met een eerste benadering.
In die benadering hebben we het over een lichaam dat in een baan om een veel groter lichaam draait. De massa van het kleine object doet er dan niet zoveel toe. Concreet: als je de aarde zou vervangen door de maan, of een planetoide, of een ruimteschip, (of de aarde zonder water!) dan zou de baan om de zon dezelfde zijn. Alleen de massa van de zon bepaalt hoe groot die baan is.
Maar nu de tweede orde benadering. De zon trekt niet alleen aan de aarde, maar de aarde trekt ook een beetje aan de zon. De massa van de aarde is niet geheel verwaarloosbaar t.o.v. de zon. In feite draaien ze beide om een gemeenschappelijk massamiddelpunt dat heel dicht bij het middelpunt van de zon ligt (en de andere planeten natuurlijk ook).
Laten we nu eens doen alsof de aarde net zo zwaar is als de zon. Het lijkt dan op een dubbelstersysteem. Beide componenten draaien om een middelpunt dat nu niet meer ergens binnen de zon ligt, maar ongeveer halverwege. Variatie in de massa van één van de componenten gaat nu een grote rol spelen in de baanbeweging.
We halen nu het water van de aarde weg. In het voorbeeld is de aarde dus net zo zwaar als de zon, maar het water is nog steeds 1/4400 deel. Wat gebeurt er nu?
Het leuke is, dat zulke dubbelsterren echt bestaan. Niet met water natuurlijk, maar wel sterren in een dubbelstersysteem die leeglopen. Een dubbelster met massaoverdracht is bijvoorbeeld RZ Cas (door mijzelf en andere sterrenkunde-amateurs gemeten op de Leidse Sterrewacht). De materie die eruit gezogen wordt spiraliseert dan naar de andere component. Vandaar mijn opmerking "we moeten wel weten wat er met dat water gebeurt". Goed, laten we aannemen dat alle materie die uit de ene component komt op de andere terechtkomt. De onderlinge zwaartekracht is evenredig met het product van de massa's. Als de zwaarste component zwaarder wordt en de lichtste component lichter, dan wordt het product kleiner. De onderlinge aantrekking wordt dus kleiner en het gevolg is dat de afstand groter wordt.
Nu terug naar de aarde: daar treedt in principe hetzelfde effect op. Alleen het effect is zeer gering. We moeten de massa van het water (1/4400 aardmassa) niet vergelijken met de massa van de aarde, maar met de massa van het aarde-zonsysteem. Dan gaat het dus nog maar om 1/4400*300000 van de massa die verplaatst wordt en in die verhouding moet je dus ook het effect zien van die verplaatsing op de aardbaan.